Το νέο βιβλίο του γνωστού συγγραφέα παρουσιάστηκε στο κοινό από τον ίδιο και την φιλόλογο Κατερίνα Λαζούδη
Κ.Λαζούδη: «Ο κ.Ζουργός διαμορφώνει τη σύγχρονη λογοτεχνία του παρόντος»-Ι.Ζουργός: «Επιθυμούσα να ‘’ρίξω τους προβολείς’’ στο Βυζάντιο»
Το νέο του βιβλίο «Περί της εαυτού ψυχής» «σύστησε» στο ξανθιώτικο κοινό ο γνωστός συγγραφέας, Ισίδωρος Ζουργός το βράδυ της Τετάρτης στο καφέ konSerVa με την «τιμή» της διοργάνωσης να φέρουν το βιβλιοπωλείο Πυργελή, η ΦΕΞ και οι Εκδόσεις Πατάκη.Ένα πόνημα «πλούσιο» σε διδάγματα το οποίο «κέρδισε» τους παρευρισκόμενους από την αρχή της εκδήλωσης κιόλας. Στεκόμενη στο πλευρό του συγγραφέα η φιλόλογος, Κατερίνα Λαζούδη προλόγισε την παρουσίαση, μίλησε για τον συγγραφέα, τον τόπο και τον χρόνο που εκτυλίσσονται τα γεγονότα, διάβασε αποσπάσματα επιτυγχάνοντας την άμεση διάδραση με το κοινό. Στη συνέχεια, ο συγγραφέας τόνισε την σχέση του με το Βυζάντιο επισημαίνοντας συνάμα την σχέση ιστορίας -μυθοπλασίας.
Κ.Λαζούδη: «Μπορούμε να μνημονεύουμε μία προσωπική χρονογραφία με καθοδηγητή τον Μιχαήλ Ψελλό»
Αρχικά,η κα Κ.Λαζούδη,σημείωσε: «Ο συγγραφέας μας είναι από τους πιο καταξιωμένους νεοέλληνες σύγχρονους συγγραφείς με επιτυχημένη πορεία στα ‘’μονοπάτια’’ της ποιοτικής λογοτεχνίας. Όπως έχει δηλώσει κι ο ίδιος στο παρελθόν έχει μία έλξη για το ιστορικό περιβάλλον. Διεισδύει σε περιόδους και τις παρατηρεί. Μεταφερόμαστε χωροχρονικά στη Βυζαντική Αυτοκρατορία του 11ου αιώνα, μία ταραγμένη εποχή με εξωτερικές επιδρομές λαών, απώλειες εδαφών ,ιδιαίτερα μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ που έδωσε τη δυνατότητα στους Τούρκους να εγκατασταθούν μόνιμα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία βιώνει την τελευταία μεγάλη περίοδο ακμής της. Ο Μανουήλ Α’ έχει μεγαλεπήβολα σχέδια ,να αποκαταστήσει την Αυτοκρατορία στα παλιά της σύνορα. Ο ήρωάς μας ,ο Σταυράκιος Κλαδάς σε βαθύ γήρας πια αποφασίζει να συντάξει την αυτοβιογραφία του,την προσωπική του χρονογραφία και να αποκαλύψει στον αναγνώστη τις εμπειρίες ενός θορυβώδους και ταξιδιάρικου βίου, με ίντριγκες ,έρωτες φιλοσοφικές αναζητήσεις δίνοντας έμφαση στο φιλοσοφικό περιεχόμενο της αυτοεξέλιξής του. Αυτό, άλλωστε ήταν ο στόχος του, η ολοκλήρωση.Ο συγγραφέας εφαρμόζει την αναδρομική και πρωτοπρόσωπη αφήγηση αξιοποιώντας συνάμα και μικτές αφηγηματικές τεχνικές. Έτσι,κερδίζει σε αμεσότητα, πειστικότητα και ζωντάνια. Επίσης, χρησιμοποιεί τριτοπρόσωπη αφήγηση για να μιλήσει για τον εαυτό του. Οι επιδρομείς εκείνης της εποχής θα κάψουν το σπίτι και τα κτήματά του και τα τρία παιδιά της οικογένειας θα πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Καταλήγει στην Μονή Στουδίου όπου θα γνωρίσει τον μέντορα, τον πνευματικό του πατέρα που θα χαράξει την πορεία του ήρωα, τον Ψελλό. Έχω την αίσθηση ότι πίσω από το πρόσωπο του Μιχαήλ Ψελλού κρύβεται ο ίδιος ο συγγραφέας κι αυτό γιατί υπάρχει μία έντονη λογοτεχνική διακειμενικότητα που αποκαλύπτεται μέσα από διαλόγους του Ψελλού. Έχουμε μία προσωπογραφία ανθρώπων κάτω από το φως του Αλέξιου Κομνηνού».
Η πένα ενός γλωσσοπλάστη συγγραφέα
Έπειτα,η κα Κ.Λαζούδη δεν λησμόνησε να εξάρει την «φύση» του συγγραφέα, την ειδοποιό διαφορά του σε σχέση με τους άλλους που τελικά τον καθιστά γλωσσοπλάστη, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Δήλωσε: «Είναι γλωσσοπλάστης ο συγγραφέας μας. Δεν μένει στην επιφανειακή λογοτεχνική εξιστόρηση γεγονότων, δεν αντιμετωπίζει το πόνημά του ως υποκατάστατο της ιστοριογραφίας. Αυτή είναι η επιτυχία κατ’εμέ. Δεν γράφει ιστοριογραφία. Απεναντίας, παρακολουθούμε ένα συνεχές παιχνίδισμα ανάμεσα στο γράψιμο και στην αληθινή ζωή, δύο καθρέφτες που αλληλοσυμπληρώνονται. Ο κ.Ζουργός διαμορφώνει τη σύγχρονη λογοτεχνία του παρόντος».
Ισίδωρος Ζουργός: «Ήθελα να μιλήσω στους καθημερινούς ανθρώπους του Βυζαντίου με το οποίο είχα αναγνωστική σχέση»
«Ξετυλίγοντας» το πόνημά του σε αδρές γραμμές ο συγγραφέας στάθηκε στα ακόλουθα: «Με το Βυζάντιο είχα σχέση αναγνωστική. Κατά τον 11ο αιώνα έζησε ο Ψελλός. Το Βυζάντιο βρίσκεται στο ολίσθημα. Η όλη προσφυγιά από το Δορύλαιο της Μικράς Ασίας της οικογένειας Κλαδά προς της Κωνσταντινούπολη ‘’συνομιλεί’’ με τη συλλογική μνήμη της προσφυγιάς που διέπει τον ελληνισμό τόσα πολλά χρόνια. Επιθυμία μου ήταν να μιλήσω για την ζωή των καθημερινών ανθρώπων στο Βυζάντιο, εκεί να ‘’ρίξω’’ τους προβολείς. Στερούμαι παραστάσεων στην προσπάθειά μου να ‘’στήσω’’ κινηματογραφικά το Βυζάντιο. Ήθελα να μιλήσω για τις τέχνες, καθώς και για τη γραμματεία του Βυζαντίου. Ήθελα ο ήρωάς μου να είναι ένας αντιγραφέας, να βάλω το εύρημα, πώς ένας αντιγραφέας λαμβάνει αυτόν τον τίτλο στα ογδόντα του χρόνια, όταν αποφασίζει να γράψει για την ζωή του χωρίς να του υπαγορεύει κανείς. Η γραφή, αναντίρρητα έδρασε ως ‘’όχημα’’ ελευθερίας για να δώσει τα δεδομένα της δικής του ψυχής. Πρόκειται για το χρονικό μίας πορείας αυτογνωσίας».
Σχέση ιστορίας-μυθοπλασίας
Καταληκτικά, λίγο πριν να παραδώσει την σκυτάλη του λόγου στο κοινό-αναγνώστες ο συγγραφέας αναφέρθηκε στην σχέση ιστορίας-μυθοπλασίας.
«Η επιστήμη της ιστορίας είναι μία αφήγηση. Με ενδιαφέρει να πληροφορηθώ γεγονότα και πληροφορίες σχετικές με το πραγματολογικό υλικό. Αφήνω τη δική μου φαντασία να ‘’απλωθεί’’ στους δικούς μου μυθιστορηματικούς ήρωες. Διαχειρίζομαι τα ιστορικά πρόσωπα με προσοχή και σεβασμό. Με τη μυθοπλασία, βέβαια ‘’παίζω’’ ελεύθερα όπως θέλω. Ο ρόλος του συγγραφέα μυθιστορήματος είναι μυθοπλαστικός. Μέσα στην αφήγηση υπάρχει η ματιά του συγγραφέα του ‘’σήμερα’’. Υπάρχει μία κρυφή ή φανερή συνομιλία του ιστορικού περιβάλλοντος που περιγράφει με την κοινωνία του ‘’σήμερα’’», σημείωσε.
Χρύσα Κιατίπη
