Ο σπουδαίος τραγουδοποιός πέθανε σε ηλικία 81 ετών· η κηδεία του θα τελεστεί δημοσία δαπάνη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες δημιουργούς, «έφυγε» από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης 21 Οκτωβρίου, σε ηλικία 81 ετών, ύστερα από ανακοπή καρδιάς. Ο αγαπημένος τραγουδοποιός νοσηλευόταν από τις 6 Οκτωβρίου στο νοσοκομείο «Υγεία», καθώς η υγεία του είχε επιβαρυνθεί τις τελευταίες εβδομάδες.
Η κηδεία του θα τελεστεί το Σάββατο 25 Οκτωβρίου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, δημοσία δαπάνη, ως ένδειξη τιμής από την πολιτεία για την ανεκτίμητη προσφορά του στον ελληνικό πολιτισμό.
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1944, ο Διονύσης Σαββόπουλος εγκατέλειψε τις νομικές σπουδές του για να ακολουθήσει τη μουσική — μια απόφαση που θα άλλαζε για πάντα τη φυσιογνωμία του ελληνικού τραγουδιού. Το 1966 κυκλοφόρησε «Το Φορτηγό», έναν δίσκο που άνοιξε νέους δρόμους, παντρεύοντας τη ροκ με την ελληνική ποιητική παράδοση. Ακολούθησε «Το Περιβόλι του Τρελού», έργο-σταθμός στη μεταπολεμική τραγουδοποιία, και στη συνέχεια οι «Δέκα Παλιοί μας Φίλοι», «Ο Μπάλλος», τα «Τραπεζάκια Έξω», η «Ρεζέρβα», το «Χάππυ Νταίη» και το «Το Κούρεμα» — ένας δημιουργικός μαραθώνιος που διέτρεξε έξι δεκαετίες.
Συνεργάστηκε με σπουδαίους μουσικούς και ερμηνευτές, όπως ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η Σαβίνα Γιαννάτου, ο Νίκος Ξυδάκης και ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, ενώ τα τραγούδια του διασκεύασαν πλήθος καλλιτεχνών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ξεχωριστές στιγμές της διαδρομής του υπήρξαν οι μεγάλες συναυλίες στο Λυκαβηττό, η εμβληματική τηλεοπτική σειρά «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι», αλλά και η παρουσία του στα μουσικά δρώμενα της μεταπολίτευσης, όπου η φωνή του έγινε σύμβολο μιας γενιάς που αναζητούσε ελευθερία και ταυτότητα.
Για περισσότερο από έξι δεκαετίες, ο Σαββόπουλος υπήρξε σύμβολο ελευθερίας, στοχασμού και καλλιτεχνικής τόλμης. Οι στίχοι του συνόδευσαν γενιές Ελλήνων, έγιναν μνήμη, σχόλιο, προσευχή και τραγούδι. Με το πνεύμα, την ειρωνεία και τη βαθιά του ανθρωπιά, κατάφερε να αποτυπώσει τα όνειρα και τις αντιφάσεις μιας ολόκληρης εποχής.
Η απώλειά του αφήνει πίσω ένα δυσαναπλήρωτο κενό — αλλά και μια μεγάλη παρακαταθήκη: τη φωνή ενός καλλιτέχνη που δεν έπαψε ποτέ να αναζητά την Ελλάδα της ψυχής και της ελευθερίας.
