Ο εξευτελισμός της κοινοβουλευτικής διαδικασίας τις προηγούμενες μέρες αποτελεί μια σκανδαλώδη και εύφλεκτη συνθήκη στα θεμέλια του κοινωνικού και δικαιικού κράτους και έρχεται σε συνέχεια προηγούμενων αντικοινοβουλευτικών και εξωθεσμικών παρεμβάσεων από τρίτους έξωθεν του κοινοβουλίου με συμμάχους αρχηγούς κομμάτων, που προσπάθησαν να δημιουργήσουν κοινωνική αναταραχή με λάθος τρόπο.
Η προσπάθεια στην συνέχεια της κυβέρνησης να προστατεύσει με τέτοιο πρωτοφανή στα κοινοβουλευτικά χρονικά τρόπο δύο στελέχη της προκειμένου να αποτραπεί –όχι η καταδίκη αλλά- η διερεύνηση ενδεχόμενων ευθυνών κατά τη διαδικασία σύστασης προανακριτικής επιτροπής για το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι επίσης απογοητευτική ως τροπή και σίγουρα δεν μπορεί να βρει εύκολα αντικειμενικούς υποστηρικτές.
Η καταστρατήγηση του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής με ζητούμενο την αποφυγή ενδεχόμενων διαρροών τραυματίζει βαθύτατα την εικόνα της όλων μας για τη συμπεριφορά της πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο σε μια διαδικασία που το κυβερνών κόμμα ξεκάθαρα επιλέγει τη διαφύλαξη της έξωθεν καλής μαρτυρίας περί συμπαγούς συνοχής παρά τη διαφύλαξη του αισθήματος σεβασμού στον κοινοβουλευτισμό, τη δημοκρατία και τη θεσμικότητα.
Είναι δε ακόμα πιο τραυματική η επιλογή του ωφελισμού έναντι του κοινού συμφέροντος όταν διατείνεσαι ότι αποτελείς τον μοναδικό θεματοφύλακα τον μοναδικό πυλώνα προστασίας των θεσμών και της δημοκρατίας και διαχωρίζεις το πολιτικό σου στίγμα από την υπόλοιπη αντιπολίτευση με κεντρικό σύνθημα τη θεσμικότητα και το σεβασμό στο Σύνταγμα.
Η συγκεκριμένη αποκλίνουσα συμπεριφορά αποτελεί συνέχεια ενός ανεύθυνου και ασόβαρου μοτίβου που μεταβάλλει το αισθητήριο της κοινωνίας καθιστώντας το ακόμα πιο εύθικτο. Η συμπίεση της ελευθερίας συνειδήσεως των βουλευτών σου στο όνομα της κομματικής και κυβερνητικής συνοχής είναι πολύ πιο επιζήμια από τον κίνδυνο διαρροών κατά την πλειοψηφία, διότι μπορεί αν εξασφαλίζει μια πρόσκαιρη και επιφανειακή εικόνα πυκνότητας και ασφάλειας, ωστόσο, πλήττουν βάναυσα την εμπιστοσύνη των πολιτών καθώς τελικώς δημιουργεί την εντύπωση της διοίκησης που φοβάται τα ίδια τα στελέχη της.
Η ευθύνη αυτών που διατείνονται ότι ευαγγελίζονται τη διαφάνεια και τη θεσμικότητα είναι ιδιαιτέρως βαρύνουσα, διότι αποτελούν την έσχατη ελπίδα του κοινωνικού συνόλου και είναι δε ιδιαίτερα βαρύνουσα η ματαίωση αυτής της πίστης του κοινωνού καθότι τότε απειλείται η κοινωνική συνοχή και η πίστη του κοινωνικού συνόλου σε έννοιες όπως θεσμοί, νόμοι, δικαιοσύνη και ηθικοί κανόνες.
Η καταστρατήγηση του Συντάγματος με την επιστολική ψήφο και ο διαχωρισμός της κοινοβουλευτικής ομάδας κατά τρόπο που να προκύπτει μεν απαρτία για να μην ακυρωθεί η διαδικασία, αλλά να μην εξασφαλίζεται ο απαραίτητος αριθμός για τη μυστική ψηφοφορία αποτελεί κυνικό ευτελισμό των θεσμών με περίσσια αλαζονεία και αίσθηση παντοδυναμίας, επικαλούμενος ένα δήθεν ηθικό πλεονέκτημα και την αντιπολιτευτική ανυπαρξία προηγούμενων. Η δημοκρατία μας, οι θεσμοί μας, η δικαιοσύνη και οι ηθικοί κανόνες είναι η συνεκτική ουσία της ευνομούμενης και πολιτισμένης κοινωνίας που ζει ομαλά με εμπιστοσύνη στους διοικούντες.
Η κατάργηση αυτών δημιουργεί ένα αρνητικό προηγούμενο όπου ο καθένας θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει ανεξαρτήτως της σπουδαιότητας του θέματος και θα κληθούμε να διαχειριστούμε ένα ανεξέλεγκτο πλήθος που θα πράττει καθ’ ομοίωση των διοικούντων, αφού προηγουμένως θα έχει αισθανθεί ότι τα καταφύγια προστασίας του έχουν εξαλειφθεί.
Από την άλλη, η παροιμιώδης ανικανότητα σύσσωμης της αντιπολίτευσης να διαμορφώσει έναν ήπιο σοβαρό και νηφάλιο πολιτικό λόγο, επιτείνει το αδιέξοδο του ελληνικού λαού, που εθίζεται πλέον σε ανούσιες λεκτικές υπερβολές τύπου εγκληματική οργάνωση, καμόρα, που, όμως, δυστυχώς αφορούν το σύνολο του πολιτικού κόσμου, αφού κανείς πλέον δεν έχει το δικαίωμα να μιλήσει για εντιμότητα με βάση την μακρά πολιτική του διαδρομή στην κοινοβουλευτική μας ιστορία.
Αλέξανδρος Γιαλάογλου
