Περασμένες οκτώ το βράδυ, περπατώ στο εθνικό στάδιο της πόλης μου. Στη στροφή του κουλουάρ το βλέμμα μου πέφτει στο αναρτημένο, περήφανα, λατινικό αξίωμα Citius altius fortius των ολυμπιακών αγώνων. Μοιάζει με στίβο και η ζωή;
Πιο γρήγορα δεν μπορώ να πάω, διαμαρτύρονται τα γόνατα και το plus στα πενήντα μου χρόνια. Μακάρι και οι σκέψεις μου να είχαν τέτοιους περιορισμούς, όταν ταξιδεύουν γρήγορα και με ζαλίζουν!
Πιο ψηλά; Ονειρεύομαι πάντα να φτάνω πιο ψηλά, θέτοντας μικρούς ή μεγάλους στόχους. Και αν έχουν νόημα, πάντα φτάνουν ψηλά.
Πιο δυνατά; Είναι αλήθεια, αν ο σκοπός σε ό,τι κάνουμε ή σκεφτόμαστε είναι συνειδητοποιημένος, αυτό δίνει πάντα δύναμη.
Στο λατινικό σύνθημα -από τους αγώνες του Τόκιο και μετά- προστέθηκε το Communis (Mαζί) που, σίγουρα, κάνει τα πράγματα ταχύτερα και αποτελεσματικά!
Στάσου για λίγο στο Citius (πιο γρήγορα)! Ζωή, έγινες ένας αγώνας ταχύτητας μετ’ εμποδίων. Συμφωνείς ;
Γρήγορα να μαθαίνεις, γρήγορα να προοδεύεις, γρήγορα να ξεχνάς, γρήγορα να ξεπερνάς τις δυσκολίες σου, “έλα, πάει πέρασε”, γρήγορα να μαζεύεις πτυχία, μην σε προλάβει κανείς στη στροφή, γρήγορα να δουλεύεις, γρήγορα να προλάβεις μια selfie -μέχρι την επόμενη και την επόμενη που θα σου τις πετά το google στα ξαφνικά, να σου θυμίζει τι δεν πρόλαβες να ζήσεις μέσα στη βιασύνη του μετά, θυμάσαι; Όλα σε ταχύτητες 5G.
Άρνηση στην απογοήτευση, άρνηση στη συνειδητοποίηση, άρνηση στη δημιουργικότητα και στη βίωση της εμπειρίας, μεταφρασμένα σε μια μικρή λέξη με δυο γ, το γρήγορα, να θυμώνουν κι αυτά που αργείς, και ανάμεσα και ένα ρ, να σου θυμίζει το tempo. Ακόμη και η ψυχοθεραπεία που ψάχνουμε -γιατί είναι must-, όσο πιο γρήγορη τόσο καλύτερα, να μην καθυστερήσουμε και πολύ!
Κι όμως, όσο πιο γρήγορα ζεις, τόσο λιγότερο συνειδητοποιείς την εμπειρία σου και αποσπάσαι από την αξία των μικρών και “ασήμαντων” που κάνουν τη ζωή μεγάλη και σημαντική. Επίσης, τόσο λιγότερο απολαμβάνεις τη ζωή.
Γρήγορα να πας το παιδί σου στην… τέταρτη εξωσχολική του δραστηριότητά μέσα στην εβδομάδα, και δεν πρόσεξες πόσο αστείο ήταν που έβαλε , από βιασύνη, την μπλούζα του ανάποδα! “Έλα. θ’αργήσουμε!”. Γρήγορα να προλάβεις -πριν ή μετά τη δουλειά- να πας γυμναστήριο. “ Άσε με τώρα, με τα χρώματα της αυγής και του ηλιοβασιλέματος!” .
Γρήγορα να προλάβω να έχω έτοιμο το φαγητό, μην κακοκαρδιστούν τα παιδιά. Όμως, περισσότερο κακοκαρδίζονται -μεταξύ μας- επειδή συνεχώς βλέπουν την… πλάτη σου να μην προλαβαίνει. “Ξέχασα τι χρώμα έχουν τα μάτια σου, μαμά!” .
“Γρήγορα, να τελειώσεις τα μαθήματά σου! Και η ζωγραφιά που σου έφτιαξε η μικρή σου κόρη; Πινακίδα που προσπερνάς αδιάφορα στη διαδρομή, σαν αναρτημένη διαφήμιση.
Η σύγχρονη κοινωνία μάς έκανε να ζούμε και να σκεφτόμαστε σε αυτόματο 5G πιλότο, υπό την κοινωνική δικτατορία της ταχύτητας και του φόβου του “μην τυχόν χάσουμε χρόνο”, απομακρύνοντάς μας τελικά από το να έλθουμε σ’ επαφή και σύνδεση με τον εαυτό μας, το συναίσθημά και το βίωμά μας. Όμως, η πραγματική σύνδεση -μ’ εσένα ή τους άλλους- θέλει αργούς ρυθμούς! Βέβαια, όσο πιο μακριά είσαι από εσένα, τόσο πιο εύκολα γλυτώνεις ερωτήματα σημαντικά που θα σε φέρουν σε δύσκολη θέση και αφορούν τα πραγματικά “θέλω” και πρέπει σου, έτσι δεν είναι; Καλή δικαιολογία, λοιπόν, ότι ο χρόνος τρέχει σαν το νερό και δεν προλαβαίνεις!
Το σύγχρονο μυαλό εκπαιδεύτηκε να κυνηγά να προλάβει κάτι αόριστο χωρίς νόημα, χωρίς δημιουργικότητα, απλά σαν μια διεκπεραίωση χωρίς σταματημό. Και η ψυχή μένει νηστική, σαν να μην έφτασε η τροφή.
Όμως, μην απορείς για τις ημικρανίες σου, το αυτοάνοσο που προέκυψε στα καλά… τρεχούμενα, τα μυοσκελετικά σου, το αίσθημα της χρόνιας κόπωσης που αισθάνεσαι, το “ουφ!” που πήρε τη θέση του “Καλημέρα”… Οι παλαιοί έλεγαν: Πολύ βιάζεσαι, θα γεράσεις γρήγορα! Και χαιρετούσαν πιο εύκολα όταν διασταυρωνόντουσαν στο δρόμο, ακόμη και στον άγνωστο.
Tο να ζεις αργά τη ζωή (slow living) σημαίνει να κόβεις ταχύτητα, να ζεις συνειδητά, με σκοπό, επιλέγοντας πιο συχνά την ηρεμία στις στιγμές και τις δραστηριότητές σου, εστιάζοντας στο τώρα -όχι σ’ αυτό που έκανα και δεν έκανα ή θα κάνω αλλά σ’αυτό που ζω αυτή τη στιγμή-. Τότε ενεργοποιείται η απόλαυση, η δημιουργικότητα και ο προβληματισμός, στοιχεία πολύτιμα για να κάνεις σημαντικές αλλαγές στη σκέψη, την διάθεση και τη συμπεριφορά σου!
Αν έτρεχα στο κουλουάρ με το μυαλό μου συνέχεια στο ρολόι, με το άγχος τι χρόνο κάνω σε κάθε στροφή, δεν θα σκεφτόμουν ολ’ αυτά που σας γράφω τώρα!
Κάνε μια παύση. Δώσε χρόνο στη σιωπή (σου) . Παρατήρησε, ξύπνα τις αισθήσεις σου και βάλε τις να αφουγκραστούν τη ζωή σου, ρίξε τα χέρια σου στα μπράτσα της εργονομικής πολυθρόνας σου στο γραφείο και ονόμασε αυτό που αισθάνεσαι τώρα, βάλε το αντηλιακό σου τις μέρες που έχει λιακάδα και κάτσε λίγο έξω, απόλαυσε την μυρωδιά του καφέ σου. “Οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ”, έλεγε η μάνα μου. Και οι σκέψεις, μαμά!
Στρέψε το τιμόνι στην άκρη του δρόμου. Το μυαλό είναι καλός μαθητής. Πρόσεξε τι θα του διδάξεις, από εδώ και πέρα!
Δώσε μια αγκαλιά σ’αυτόν που αγαπάς, νιώσε την επαφή με το σώμα του! Πες στον εαυτό σου “Stop!” όταν σε παίρνει η κατηφόρα. Και στο παιδί σου, επίσης. Πες “Όλα θα γίνουν”, ακόμη κι αν δεν γίνουν. Κάποιο λόγο θα έχει που δεν έγιναν!
“Πιο αργά, πιο ψηλά, πιο δυνατά-μαζί”.
Η ζωή δεν είναι κουλουάρ, ούτε εσύ πρωταθλητής! Και οι στιγμές γλιστρούν μέσα από τα χέρια σου, σαν το σκουλαρίκι που ξέφυγε και χάθηκε στο σιφώνι του νιπτήρα….
*Η Μαρία Καμπανταή είναι κλινική ψυχολόγος και συγγραφέας τριών βιβλίων που αγγίζουν καίρια ζητήματα της ανθρώπινης ψυχής. Στον «Ανελκυστήρα» εξετάζει την έννοια της ψυχικής ανθεκτικότητας, προσφέροντας σκέψεις και πρακτικά εργαλεία για την αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής. Στο «Μαμά» προσεγγίζει με τρυφερότητα και επιστημονική ματιά τη βαθιά και πολύπλοκη σχέση μητέρας και παιδιού. Τέλος, στο «Οι καλές μέρες ξεκινούν με καφέ» αναδεικνύει τη δύναμη των μικρών, καθημερινών στιγμών που φέρνουν ισορροπία, χαρά και ελπίδα στην καθημερινότητά μας.
