Η κοινωνική ψυχολόγος στο Ψυχιατρικό Τμήμα του ΓΝ Ξάνθης μίλησε στο «Ε» για τη μορφή της επιθετικότητας που εκδηλώνεται εις βάρος των παιδιών στο πλαίσιο της 4ης Ιουνίου ως Διεθνούς Ημέρας κατά της Επιθετικότητας εναντίον των Παιδιών-«Ό,τι κι αν συμβαίνει στους ενήλικες από την στιγμή που απέκτησαν παιδιά, η ευθύνη αυτή “βαραίνει” και τους δύο», όπως ανέφερε στο «Ε»
Η 4η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως Διεθνής Ημέρα κατά της Επιθετικότητας εναντίον των Παιδιών το 1983, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Η ημέρα αυτή θα πρέπει να μας θυμίζει ότι σ’ όλο τον κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια παιδιά, που υποφέρουν από διαφορετικών ειδών κακομεταχείριση -φυσική, ψυχική και συναισθηματική.
Η κοινωνική ψυχολόγος στο Ψυχιατρικό Τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου Ξάνθης, Μάλαμα Τσοχατζή μιλώντας για αυτή την ημέρα στο «Ε» τόνισε πως θα πρέπει να είναι ημέρα πένθους, όταν από το 1983 ο ΟΗΕ μίλησε και θέσπισε αυτή την ημέρα ως διεθνή κατά της επιθετικότητας εναντίον των παιδιών, σήμερα εν έτει 2025 βρισκόμαστε στην ίδια και ακόμη χειρότερη κατάσταση με τα παιδιά. Πρόσθεσε μάλιστα πως η ίδια η πραγματικότητα μας δείχνει πως δεν έχουμε κάνει ούτε ένα βήμα προς τα εμπρός.
Επιπροσθέτως, στάθηκε στην ευθύνη των γονιών, ενώ κατέληξε πως κοινωνικά την ευθύνη την έχουμε όλοι μας, καθώς ο καθένας οφείλει με τον τρόπο του να υποστηρίξει την ευημερία των παιδιών.
Μας κάλεσε να συνειδητοποιήσουμε πως, είτε σε επίπεδο οικογένειας, είτε μίας πόλης, μίας χώρας, μιας διεθνούς κοινότητας τα παιδιά έχουν πρωτεύουσα σημασία, καθώς είναι το μέλλον!
Επιθετικότητα: Σχετίζεται άμεσα με τη βία; Πότε ένα παιδί θεωρείται κακοποιημένο;
«Επιθετικότητα εναντίον των παιδιών» είναι μία έννοια με ευρεία σημασία, που μπορεί να έχει διάφορες διαστάσεις, είτε αφορά το καθαρά σωματικό κομμάτι με την έννοια της απειλής της σωματικής ακεραιότητας ενός παιδιού, είτε τον τραυματισμό, τον θάνατό του, την παραμέληση της σωματικής του υγείας υπό την έννοια του υποσιτισμού, της παραμέλησης, της ιατρικής και υγειονομικής περίθαλψης, όταν ένα παιδί δεν μπορεί να χαίρει όλης της απαραίτητης φροντίδας που απαιτείται για να είναι υγιές όσον αφορά το καθαρό σωματικό κομμάτι. Εννοείται, όμως πως αυτό είναι ένα μέρος της συμβολικής διάστασης, καθώς υπάρχει και η ψυχολογική επιθετικότητα, η οποία διαχωρίζεται επίσης σε πολλά κομμάτια. Ένα παιδί μπορεί να τραυματίζεται ψυχικά σε οικογενειακό, κοινωνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Αυτά τα βλέπουμε στην περίπτωση της ενδοοικογενειακής βίας. Ένα παιδί πλέον και επίσης βάσει νόμου θεωρείται κακοποιημένο, όταν υφίσταται ενδοοικογενειακή βία ακόμη κι αν αυτό δεν είναι άμεσος δέκτης. Για παράδειγμα, αν είναι μάρτυρας της βίας μέσα στο σπίτι θεωρείται και αυτό κακοποιημένο.
Είναι τραγικό και οξύμωρο το γεγονός πως αυτό γιορτάζεται, αν και δεν θα έπρεπε, απεναντίας πρόκειται για ημέρα πένθους, όταν από το ’83 ο ΟΗΕ μίλησε και θέσπισε αυτή την ημέρα ως διεθνή κατά της επιθετικότητας εναντίον των παιδιών, σήμερα εν έτει 2025 βρισκόμαστε στην ίδια και ακόμη χειρότερη κατάσταση με τα παιδιά. Η πραγματικότητα μας δείχνει πως δεν έχουμε κάνει ούτε ένα βήμα προς τα εμπρός.
Εννοείται πως η σωματική επιθετικότητα ενέχει και την ψυχολογική, καθώς δεν υπάρχει άνθρωπος, ο οποίος τραυματίζεται σωματικά και δεν τραυματίζεται και ψυχολογικά, το ένα πάει παρέα με το άλλο. Την βλέπουμε, λοιπόν είτε στον μικρόκοσμο της οικογένειας, είτε στον κοινωνικό χώρο, σε μία μεγαλύτερη διάσταση και στον διεθνή φυσικά. Τα τελευταία χρόνια ζούμε μία περίεργη συγκυρία, ενώ έχουμε τη θέσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις κατευθυντήριες του ΟΗΕ σε σχέση με τον άνθρωπο και ειδικά με τα παιδιά. Με την ενδοοικογενειακή βία κάνουμε τόσα πράγματα, αλλά πολλές φορές αισθανόμαστε πως είμαστε στο ίδιο σημείο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε, απλά προσωπικά δεν μπορώ να κρύψω την θλίψη μου για το σήμερα.
Ποιες είναι οι συνέπειες στον ψυχισμό; Ποιος είναι ο ρόλος του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος;
Οι συνέπειες είναι και θα είναι βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες. Στο σήμερα τα παιδιά υποφέρουν και κάθε παιδί που υποφέρει για εμένα είναι ντροπή για τους ενήλικες, καθώς αυτοί έχουν την ευθύνη.
Ουσιαστικά υπάρχει ο μικρόκοσμος της οικογένειας, όπου την ευθύνη την έχουν οι ενήλικες, οι γονείς, ακόμη και σε ένα διαζευγμένο ζευγάρι την έχουν και οι δύο. Εμείς ως ειδικοί ψυχικής υγείας αντιμετωπίζουμε πάρα πολλές καταστάσεις, αναλαμβάνουμε συμβουλευτικές γονέων. Ό,τι κι αν συμβαίνει στους ενήλικες από την στιγμή που απέκτησαν παιδιά, η ευθύνη αυτή «βαραίνει» και τους δύο. Κοινωνικά την ευθύνη την έχουμε όλοι! Ο καθένας με τον τρόπο του πρέπει να υποστηρίξει την ευημερία των παιδιών, καθώς είναι άχρηστο να προσπαθούμε για άλλα πράγματα πέρα από αυτό. Δεν υφίσταται μέλλον καμίας κοινωνίας, καμίας διεθνούς κοινότητας, αν δεν φροντίζουμε την ευημερία των παιδιών. Για αυτό πρέπει να προστατεύονται με κάθε μέτρο. Υπάρχουν υπηρεσίες που βοηθούν σε αυτό το κομμάτι, όταν οι γονείς είναι αδύναμοι.
Ποιο είναι εν τέλει το μήνυμα της 4ης Ιουνίου;
Είτε σε επίπεδο οικογένειας, είτε μίας πόλης, μίας χώρας ή διεθνούς κοινότητας τα παιδιά έχουν πρωτεύουσα σημασία, είναι το μέλλον. Συνεπώς, οφείλουμε να φροντίζουμε για την εκπαίδευση και την υγεία των παιδιών, ουσιαστικά για τα θεμέλια της κοινωνίας. Όπως προανέφερα δεν είναι γιορτή, αλλά ημέρα υπενθύμισης πένθους, είναι ντροπιαστικό για όλους τους ενήλικες χωρίς να έχει να κάνει με Ισραηλινούς ή Παλαιστίνιους, αφού αυτή την στιγμή υποσιτίζονται, τραυματίζονται και πεθαίνουν παιδιά.
