Δεν είχα σκοπό να σχολιάσω τη φετινή Eurovision, αφού δεν είμαι καν από εκείνους που παρακολουθούν τη διοργάνωση. Αλλά δεν με άφησαν οι κυβερνητικές θριαμβολογίες να την προσπεράσω αδιάφορα.
Η έκτη θέση της ελληνικής συμμετοχής παρουσιάστηκε ως «μεγάλη επιτυχία», ως «διάκριση» που ενώνει το έθνος και φέρνει περηφάνια. Υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη έσπευσαν να συγχαρούν, να καμαρώσουν μια επιτυχία, η οποία δεν τους ανήκει.
Καταρχάς, ας μιλήσουμε για τα γεγονότα: η 6η θέση είναι αξιοπρεπής. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για θρίαμβο. Είναι το είδος του αποτελέσματος που ένα σοβαρό κράτος θα χαιρέτιζε με ευγένεια, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς προσπάθεια να χτίσει επάνω του εθνικά αφηγήματα. Όταν όμως η 6η θέση μεταφράζεται σε «εθνική ανάταση», γεννιέται η απορία: τι ακριβώς επιχαίρουν αυτοί που πανηγυρίζουν;
Ακόμη πιο ανησυχητική είναι η χρήση εννοιών όπως η «ενότητα». Ακούστηκε ότι η φετινή εκπρόσωπος «μας ενώνει». Πολύ ωραία. Αλλά σε αντιπαραβολή με ποιον/ά; Με την προηγούμενη εκπρόσωπο, την Σάττι, που τόλμησε να πάρει θέση [με τον τρόπο που το έκανε] απέναντι στη συμμετοχή του Ισραήλ; Δηλαδή, όποιος τολμά να μιλήσει, διχάζει· όποιος σωπαίνει ή συναινεί, ενώνει. Είναι αυτή η ερμηνεία της ενότητας που φανερώνει μια βαθιά ανειλικρίνεια: το πρόβλημα δεν είναι η διχόνοια, αλλά η άποψη.
Η Eurovision δεν είναι «απολιτική» όπως διακηρύσσει· είναι βαθιά πολιτική, απλώς με τους όρους των ισχυρών. Το ίδιο το τραγούδι που ακούστηκε στη φετινή σκηνή — «Eurovision is non-political, strictly neutral. Doesn’t matter if you’re good or brutal» — το αποδεικνύει πιο ξεκάθαρα από οποιοδήποτε επιχείρημα.
