Στο τέλος της διήμερης γιορτής στα Άβδηρα, περίπου 130 συμμετέχοντες ενώθηκαν, ερμηνεύοντας με συγκίνηση τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη από το «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ»-Ευγενία Πανταζόγλου: «Η μουσική είναι μια μεγάλη ανάσα. Μπορεί να μας φέρνει κοντά, να προσπερνά εμπόδια, να δημιουργεί χώρο για συνύπαρξη και κοινή έκφραση»
Τι σημαίνει να τραγουδάμε όλοι μαζί; Σημαίνει να μοιραζόμαστε. Να ενώνουμε τις φωνές μας, τις ανάσες μας, τις αγωνίες και τις χαρές μας. Να χτίζουμε γέφυρες μεταξύ μας — μικροί και μεγάλοι, γνώριμοι και άγνωστοι, διαφορετικοί και όμως τόσο ίδιοι. Αυτό ακριβώς συνέβη το βράδυ της Κυριακής 25 Μαΐου στην Παλιό Δημαρχείο του Δήμου Αβδήρων, στη δεύτερη μέρα της «2ης Γιορτής της Βρύσης»: μια βραδιά αφιερωμένη στη δύναμη της ανθρώπινης φωνής, που συγκίνησε, ζέστανε και έφερε κοντά την τοπική κοινωνία.
Η αίθουσα του Παλιού Δημαρχείου, φωτισμένη ζεστά και γεμάτη κόσμο, μετατράπηκε σε μια μεγάλη σκηνή συνύπαρξης. Παιδικές χορωδίες και φωνητικά σχήματα από τα Άβδηρα, τη Ξάνθη και τη Θεσσαλονίκη ένωσαν τις φωνές τους σ’ ένα ταξίδι μελωδικό. Τραγούδια από τη σύγχρονη μουσική ελληνική ιστορία, μελοποιημένη ποίηση και σωματοποιημένη μουσικότητα– όλα με έναν κοινό παρονομαστή: τη χαρά της συλλογικής έκφρασης.
Το Σάββατο προηγήθηκε ένα ζωντανό γλέντι που με την απλότητα της εκδήλωσης θύμισε κάτι από τα παλιά, ενώ επιτεύχθηκε ο στόχος της συνύπαρξης πολλών ανθρώπων μέσα σ’ έναν μεγάλο κύκλο. Τη μουσική ανέλαβε η μπάντα «Θρηίκιος Ήχος» και συμμετείχαν τα χορευτικά τμήματα του Πολιτιστικού Συλλόγου Μυρωδάτου «Οι Απίθανοι», του Πολιτιστικού Συλλόγου Διομήδειας και του Χορευτικού και Πολιτιστικού Συλλόγου Αβδηριτών.
Οι φωνές που γέμισαν το Δημαρχείο
Η γιορτή άνοιξε με την Παιδική Χορωδία του Δημοτικού Σχολείου Αβδήρων, που εδώ και χρόνια αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι κάθε τοπικής εκδήλωσης. Με ιδιαίτερη φροντίδα και καθοδήγηση από τη Μαρία Μανανά και με τον Γιάννη Πανταζόγλου υπεύθυνο για τις πρόβες και τη συνοδεία στο πιάνο, τα παιδιά τραγούδησαν σκορπίζοντας χαμόγελα.
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήρε το ιστορικό Φωνητικό Συγκρότημα «Αρίων» Ξάνθης, που μετράει μία διαδρομή από το 1990. Τα τελευταία δέκα χρόνια βρίσκεται υπό τη διεύθυνση του Τριαντάφυλλου Σφυρή – ο οποίος απουσίαζε για σημαντικό λόγο τη βραδιά της γιορτής, ενώ τη θέση του πήρε ο Δημήτρης Σφυρής, ο οποίος συνόδευσε και στο ακορντεόν, μαζί με τον Μάκη Αβραμίδη στην κιθάρα.
Ακολούθησε το ιδιαίτερο και πολυφωνικό «Nefes Project» από τη Θεσσαλονίκη, υπό τη διεύθυνση, ενορχήστρωση και διδασκαλία της Έλενας Μουδίρη – Χασιώτου. Η κ. Μουδίρη – Χασιώτου μουσικός, τραγουδίστρια και καλλιτέχνιδα των παραστατικών τεχνών (γνωστή και από το σχήμα Sinafi Trio), βρέθηκε επί σκηνής μαζί με την ομάδα της. Οι Nefes, που δημιουργήθηκαν το 2019, παρουσίασαν ένα απαιτητικό ρεπερτόριο παραδοσιακής και λαΐκής μουσικής από τη Μεσόγειο, αφήνοντας εξαιρετικές εντυπώσεις.
Η βραδιά συνεχίστηκε με την Μικτή Χορωδία του Δήμου Ξάνθης, υπό τη διεύθυνση του Θεόδωρου Μανώλη. Ιδρύθηκε το 1962 και από το 1992 είναι υπό την διεύθυνση του σημερινού μαέστρου, ο οποίος την έχει οδηγήσει σε αδιάλειπτη παρουσία σε πλήθος φεστιβάλ και συναυλιών τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το ρεπερτόριό της περιλαμβάνει έργα Ελλήνων συνθετών, σύγχρονων και κλασικών, αφήνοντας πάντα τις καλύτερες εντυπώσεις στο κοινό.
Κλείσιμο, όμως, δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τους ανθρώπους του χωριού. Η Ομάδα Τραγουδιού του Χορευτικού και Πολιτιστικού Συλλόγου Αβδηριτών, με διδασκαλία και διεύθυνση από την Ευγενία Πανταζόγλου, έδωσε τον δικό της ξεχωριστό τόνο στη βραδιά. Μετρά μόλις τρεισήμισι χρόνια ζωής, αλλά φέτος έκανε ένα τολμηρό και βαθύ βήμα: ασχολήθηκε με τη μελοποιημένη ποίηση, γινόμενη «η φωνή των ποιητών», όπως υπογράμμισε στην εναρκτήρια ομιλία της η κ. Πανταζόγλου. Στο πιάνο, ο Γιάννης Πανταζόγλου, και στο βιολί, η Μελίσα Πανταζόγλου.
Στο τέλος, όλες οι χορωδίες έγιναν ένα και ερμήνευσαν τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ» που μελοποίησε ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης.
Μία από τους εμπνευστές της «Γιορτής της Βρύσης» και υπεύθυνη της Ομάδας Τραγουδιού του Χορευτικού και Πολιτιστικού Συλλόγου Αβδηριτών, Ευγενία Πανταζόγλου σχολιάζοντας την αρχική ιδέα ανέφερε στο «Ε» ότι «πριν από 4 χρόνια, αποφασίσαμε μέσα σε μια χαλαρή κατάσταση οινοποσίας, να στήσουμε μια γιορτή με τα χέρια μας, με τη δική μας αισθητική και τους δικούς μας προσκεκλημένους, με αφορμή την ύπαρξη αυτής της Βρύσης που βρίσκεται εδώ, στη μέση του χωριού από το 1726».
Η μουσική ως πράξη επικοινωνίας και ελπίδας
Όπως εξηγεί η Ευγενία Πανταζόγλου, κάθε χρόνο επιλέγεται να αλλάζουν οι συμμετέχοντες, ώστε να ανοίγει ο κύκλος της μουσικής και να δυναμώνει η ουσία της: η επικοινωνία και το σμίξιμο.
«Μαέστροι, μουσικοί και χορωδοί, γινόμαστε ένα κάθε τέτοια βραδιά», σημειώνει. «Η μουσική είναι μια μεγάλη ανάσα. Μπορεί να μας φέρνει κοντά, να προσπερνά εμπόδια, να δημιουργεί χώρο για συνύπαρξη και κοινή έκφραση. Εισπνέουμε τον αέρα και εκπνέουμε τον ήχο μας, που ενώνεται με τη φωνή του άλλου. Το τραγούδι μπορεί να γίνει παράκληση – για Ειρήνη, για Δικαιοσύνη».
Η βροχή άλλαξε τα σχέδια, όχι όμως και τη δύναμη της μουσικής
Αρχικά, η γιορτή της Κυριακής ήταν προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί στη Βρύση που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία των Αβδήρων, ωστόσο, λόγω της βροχής, μεταφέρθηκε τελικά στην αίθουσα του Παλιού Δημαρχείου.
Όπως εξηγεί η κ. Πανταζόγλου, η αγωνία για τον καιρό ήταν έντονη από την αρχή. «Προσπαθούσαμε με τους ανθρώπους του Πολιτιστικού Συλλόγου να βρούμε την καλύτερη εκδοχή της βραδιάς. Αρχικά μετακινήσαμε την ώρα, έπειτα όμως μετακινήθηκε και η πρόβλεψη της βροχής νωρίτερα, οπότε με βαριά καρδιά αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε από τη Βρύση και να πάμε στην αίθουσα του παλιού δημαρχείου».
Παρά την αλλαγή χώρου, η ομάδα δεν το έβαλε κάτω. «Ακούραστοι οι άνθρωποι του συλλόγου δούλευαν ολόκληρη την Κυριακή για να διευθετήσουν ζητήματα τεχνικά και άλλα που δε φανταζόμαστε», εξηγεί.
Η ανησυχία όμως δεν άργησε να δώσει τη θέση της σε μια μαγική αίσθηση συνύπαρξης. «Όταν άρχισαν να καταφτάνουν οι προσκεκλημένοι και το κοινό μας, ο χώρος μεταμορφώθηκε. Δημιουργήθηκε η ροή που είχαμε όλοι ανάγκη», λέει.
«Τα φωνητικά σχήματα, το καθένα με τη δική του ισχυρή ταυτότητα, έθεσαν τη βάση της επικοινωνίας με τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα εκφραστικοί και ανταποκρίθηκαν θερμά».
Το φινάλε της βραδιάς ήταν συγκλονιστικό. «Το κοινό τραγούδι του τέλους, με τους 130 περίπου χορωδούς επί σκηνής, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα πληρότητας, συναισθηματικής φόρτισης και ξεκάθαρης θέσης, ηχώντας για Δικαιοσύνη και για Ειρήνη στον κόσμο», καταλήγει.
