Η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή στις 17:30, στο Παλιό Δημαρχείο Ξάνθης – Η συγγραφέας μιλά στο «Ε» για το περιεχόμενο του βιβλίου προτρέποντας τους γονείς να αφήσουν τα παιδιά να σκεφτούν ελεύθερα πάνω στο θέμα του ερχομού ενός δεύτερου παιδιού
Το Τμήμα Πολιτισμού Δήμου Ξάνθης, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ξάνθης «Οι Βάτραχοι» και οι εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης διοργανώνουν μια παρουσίαση γεμάτη χρώματα και συναισθήματα, με αφορμή το πρώτο βιβλίο της Λιάνας Χατζηγεωργίου, «Η Γιωτούλα η Ντοματούλα έχει αδερφούλα».
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί παρουσία της συγγραφέα, την Κυριακή 9 Μαρτίου, στις 17:30, στο Παλιό Δημαρχείο Ξάνθης (Αρχοντικό Μωυσή) (Αμοιρίδη & Μαυρομιχάλη 10, Ξάνθη).
Παρέα με τη Γιωτούλα την Ντοματούλα και τους ήρωες του βιβλίου οι συμμετέχοντες: Θα διαβάσουν αποσπάσματα από το βιβλίο, θα ζωγραφίσουν μοναδικά έργα τέχνης και θα παίξουν και θα ανακαλύψουν τα συναισθήματά τους.
Η εκπαιδευτικός Γιελίς Κουλέ θα δεχθεί ερωτήσεις μικρών και μεγάλων για τον «κήπο» των συναισθημάτων. Η νηπιαγωγός και face painter Αμαλία Κιαχίδου υπόσχεται να μεταμορφώσει τους συμμετέχοντες και τις συμμετέχουσες με τις πολύχρωμες πινελιές της!
Μιλήστε μας για το θέμα του πρώτου βιβλίου σας με τίτλο «Η Γιωτούλα η Ντοματούλα έχει αδερφούλα». Πώς προέκυψε η ανάγκη να ασχοληθείτε με αυτό;
Το θέμα του βιβλίου είναι τα συναισθήματα του πρωτότοκου παιδιού, όταν έρχεται στην οικογένεια ένα δεύτερο παιδάκι. Τότε τα παιδιά μπορεί να νιώσουν ανασφάλεια, ζήλεια, αβεβαιότητα. Όλα αυτά τα συναισθήματα είναι δυνατό να εκφραστούν με διάφορους τρόπους, με απογοήτευση ή και θυμό.
Στο παραμυθάκι αποτυπώνεται κυρίως η απογοήτευση και μία πρώιμη ανασφάλεια με την σκέψη «εγώ πλέον δεν έχω χώρο σε αυτή την οικογένεια». Αυτό το συναίσθημα εκφράζεται περισσότερο προς τη μητέρα.
Πρόκειται για ένα βιβλίο τελείως βιωματικό. Έχει γραφτεί πριν από πολλά χρόνια, όταν πρώτη φορά στην οικογένειά μας ήρθε το δεύτερο παιδάκι της αδερφής μου.
Παρατήρησα, λοιπόν τις αντιδράσεις της πρώτης μου ανιψιάς και αντίστοιχα εγγονής της μαμάς μου και κόρης της αδερφής μου. Έβλεπα τον αγώνα που έδινε η αδερφή μου στην προσπάθεια να εξομαλύνει αυτή την σχέση.
Το θέμα του παραμυθιού δεν αφορά μόνο τα συναισθήματα προς τους γονείς, αλλά και την σχέση των αδερφών. Όσο περνά ο καιρός μέσα από συζητήσεις μου με τον κόσμο, καταλαβαίνω πως πολλά από αυτά τα συναισθήματα τα «κουβαλάμε» ακόμη κι όταν είμαστε ενήλικες.
Σε ποια συμπεράσματα καταλήγετε αναφορικά με τον χαρακτήρα του βιβλίου; Τι επιδιώκετε να περάσετε μέσω αυτού;
Ουσιαστικά, πρόκειται για μία επικοινωνία, ένα εγχείρημα για να δείξουμε ότι τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν συναισθήματα που εμείς, ως γονείς, πιθανόν να μας φέρουν σε δύσκολη θέση στην προσπάθεια να τα αντιμετωπίσουμε.
Δεν σημαίνει ότι ο ερχομός ενός δεύτερου παιδιού θα φέρει οπωσδήποτε την απόλυτη χαρά. Κάποια παιδάκια, λόγου χάριν, μπορεί να νιώσουν πως δεν έχουν τη θέση που είχαν προηγουμένως. Αναρωτιούνται ποια είναι η σχέση τους με τους γονείς, τι σχέση θα έχουν με το νέο άτομο που έχει «εισβάλλει» στην οικογένεια.
Οι αντιδράσεις ποικίλλουν. Ίσως αυτό έχει να κάνει και με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι γονείς αυτόν τον ερχομό, όπως επίσης και με τη διαφορά ηλικίας των παιδιών, την περίσταση και πολλούς άλλους παράγοντες.
Προσπαθώ να περάσω διάφορα μηνύματα. Αρχικά, ότι είναι μία κατάσταση που μπορούν να τη βιώσουν όλοι, δηλαδή δεν είναι κάτι το μοναδικό, ούτε κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε αποξένωση. Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να νιώσουν ζήλια, αποξένωση, όλα αυτά τα συναισθήματα που από πολλούς αντιμετωπίζονται ως αρνητικά. Είναι, όμως, αυθόρμητα συναισθήματα. Τα παιδάκια μπορούν να τα νιώσουν ελεύθερα και να τα συζητήσουν με τους γονείς τους.
Επιπροσθέτως, στέλνω και μήνυμα στους γονείς: «Αφήστε τα παιδιά σας να σκέφτονται με τη φαντασία τους», γιατί έχουμε ντοματούλες που μιλούν, μία θάλασσα με κήπο, συζήτηση με πρόσωπα που είναι ανθρώπινα, λέξεις που δεν υπάρχουν στο ελληνικό λεξιλόγιο. Τα παιδιά μπορούν να δημιουργούν λέξεις, εικόνες, να φαντάζονται, να δημιουργούν. Άλλωστε, το έναυσμα της δημιουργίας είναι η φαντασία. Το έναυσμα να βάζουμε στόχους στη ζωή μας είναι να τους φανταζόμαστε πρώτα.
Ποιους κόσμους προσπαθείτε να φέρετε σε επαφή με τα παιδιά μέσα από τα παραμύθια σας;
Είναι πολύ σημαντικό να ερχόμαστε σε επαφή με το περιβάλλον. Γι’ αυτό διάλεξα τα φρούτα και τα λαχανικά. Μου θυμίζει λίγο και την Φρουτοπία. Η δική μου γενιά έχει μεγαλώσει με τέτοιες εικόνες, με φρούτα και λαχανικά που μιλούσαν. Ερχόμασταν σε επαφή και με αυτό τον κόσμο. Χρησιμοποίησα παρόμοιες παραστάσεις για να μάθουν και τα παιδιά για παράδειγμα πως μέσα στη θάλασσα υπάρχουν τα κοράλλια, τα φύκια. Ήταν μία καλή ευκαιρία να μιλήσουμε και για τα φρούτα ή τα λαχανικά, τα οποία δυστυχώς έχουμε παραγκωνίσει.
Πώς αντιδρά το κοινό σας κατά τη διάρκεια της παρουσίασης;
Προσπαθούμε πάντα να «σπάσουμε» τον πάγο με χιούμορ. Χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας και απευθυνόμαστε στα παιδιά. Συζητάμε το παραμύθι, κάνουμε παύσεις και ακολουθεί συζήτηση.
Τι σας «κερδίζει» περισσότερο στον κόσμο των παιδιών;
Νομίζω πως είναι ο αυθορμητισμός και η ειλικρινής επικοινωνία. Τα παιδιά είναι το έναυσμα, δεν είναι πλαστελίνη, αλλά ο πιο όμορφος τρόπος επικοινωνίας για εμένα προσωπικά. Τα παιδιά δοκιμάζουν αξίες, όπως είναι η φιλία και πολλά άλλα πράγματα, τα οποία εμείς είτε τα έχουμε κάνει περίπλοκα, είτε τα απορρίπτουμε και δεν τα θυμόμαστε.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον; Τι θα ακολουθήσει στην συγγραφική σας παραγωγή;
Μου αρέσει να γράφω. Μάλιστα, έχω ξεκινήσει τη συγγραφή και άλλων παραμυθιών με διαφορετική θεματολογία. Θα ήθελα η Γιωτούλα η Ντοματούλα να μπει σε νέες περιπέτειες και να μιλήσουμε για άλλα θέματα, για πράγματα που αφορούν τα παιδιά και ίσως εμείς ως γονείς θεωρούμε λιγότερο σημαντικά. Για εμένα, το πιο δύσκολο πράγμα ήταν να καταλάβω πόσο μεγάλο μπορεί να είναι ένα συναίσθημα μέσα στην ψυχή ενός παιδιού. Σε εμάς, μπορεί να φαίνεται απλοϊκό το γεγονός πως είναι δύο αδέρφια και θα αγαπά το ένα το άλλο, αλλά στην ψυχή ενός παιδιού είναι μία τεράστια αλλαγή στη ζωή του.
