Σάββατο μεσημέρι δώδεκα παρά τέταρτο, μ’ έναν ήλιο να πυρώνει τα πλακάκια της πλατείας και τον υδράργυρο να κάνει σκι με καθοδική πορεία θαρρείς απ την κορφή του ψηλού μας ρολογιού ίσα με την βάση του κι ύστερα να σκορπιέται σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό και στο δάπεδο και στον περιρρέοντα αέρα.
Η ορχήστρα στη σκηνή με αμφίεση Εσκιμώου, όμως και με ζέση καλλιτεχνική πολιτιστική έδινε τον ρυθμό, οδηγώντας το λαογραφικό ρεπερτόριο σε μια πρόσμιξη των χορευτικών ομάδων με τον απλό θεατή.
Εκείνον που λαχτάρησε να ζημωθεί με κάτι άλλο πέρα από τα δύσκολα μιας τυραννικής πια καθημερινότητας. Εκείνον τον θεατή που ένιωσε ασίγαστη την ανάγκη, ν’ ακουμπήσει κάπου-και πού αλλού-στην τέχνη, ν αναπνεύσει…
Αναλογικά ήταν πολλοί αυτοί οι θεατές, ήταν πολύς αυτός ο κόσμος. Ο κόσμος που αψηφώντας τις χιονοδρομικές συνθήκες μπήκε στον χορό με μιαν επιμονή, ν’ αποτραβήξει τη σκέψη του απ την θολούρα-που χρόνια τώρα τον κυκλώνει όλο και πιο απειλητικά, να ζεστάνει σώμα και ψυχή, ν’ ανασάνει…
Και τα κατάφερε..!!!
Άλλοι με σκούφιες κι άλλοι ξεσκούφωτοι, άλλοι στο γύρο κι άλλοι έξω απ’ αυτόν, άλλοι σέρνοντας τον χορό κι άλλοι λικνιστικά, όλοι σ’ έναν λαογραφικό μουσικό ρυθμό. Με το κλαρίνο, τον ζουρνά, το ούτι, την γκάιντα, το νταούλι και την παράδοση ολάκερη να ορθώνονται πεισματικά κόντρα στα δήθεν μοντέρνα κακέκτυπα, και ξύπνημα στις ρίζες και προπύργιο μαζί, σε μια ταυτότητα όσο γίνεται καθάρια, ανθρωποκεντρική, όσο γίνεται αναπόφευκτα παγκόσμια κι αμόλευτη μαζί, μα πάνω απ’ όλα σε μια ταυτότητα απαλλαγμένη πια απ’ το καθημερινό συλλογικό ροκάνισμα της αξιοπρέπειας …
Χρύσα Μπαΐρα
