Κάθε νεοκλεγείσα κυβέρνηση αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση με ένα σφρίγος και μία διάθεση συνολικής αλλαγής. Στις σπάνιες περιπτώσεις που εκφράζει έστω εν μέρει συμφέροντα των καταπιεζόμενων, όπως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 είναι κατανοητό ασχέτως της κατάληξης. Ακόμη και ο Καραμανλής, που δεν ήταν ο πιο δραστήριος άνθρωπος στον πλανήτη είχε καταστρώσει ένα σχέδιο 100 ημερών, που έδειχνε την πεποίθηση ότι μπορεί να επιφέρει ουσιώδεις αλλαγές βασιζόμενος κυρίως στον αιφνιδιασμό.
Τώρα πάνω στο θρίαμβο της εκλογικής αναμέτρησης, που οι αντίπαλοι του εκάστοτε κυβερνητικού σχήματος είναι ηττημένοι ή απογοητευμένοι επιδιώκεται (με τη βοήθεια βέβαια των ΜΜΕ που παρουσιάζουν όλα αυτά ως αναγκαίες αλλαγές) να παρθούν τα μέτρα που θα μειώσουν τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας, των εργαζόμενων και θα αυξήσουν την κερδοφορία των καπιταλιστών ώστε να καταστεί ανταγωνιστική η εθνική οικονομία. Ο Μητσοτάκης κατά την εκλογή του ανέδειξε το αφήγημα του «επιτελικού κράτους», που είδαμε τι σημαίνει ιδίως με τις υποκλοπές και τα Τέμπη, τα Α.Ε.Ι., τη σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες κλπ.
Φανταστείτε τώρα τι συμβαίνει στις Η.Π.Α. όπου η εκλογή του Τραμπ ανοίγει τις ορέξεις για μια νέα παγκόσμια αναδιάταξη καθώς οι ΗΠΑ δεν είναι Ελλάδα – είναι υπερδύναμη.
Ο ενθουσιασμός τους είναι τέτοιος που οδηγεί ακόμη και σε ναζιστικούς χαιρετισμούς. Βασικό θέμα της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας είναι η κρίση του έθνους μας που ακολουθείται από μία περίοδο παλιγγενεσίας δηλ. της αναγέννησής του, που θα έρθει με τη δράση των ναζί, Τέτοιος οίστρος κατέλαβε τον Ίλον Μάσκ, νεοδιόριστο υπουργό αποτελεσματικότητας. Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο αυτός όσο και ο Τραμπ είναι απευθείας εκπρόσωποι της άρχουσας ελίτ των πολυεθνικών που αναλαμβάνει πια αδιαμεσολάβητα την εξουσία.
Ρίγη ενθουσιασμού επίσης διαπερνούν την ακροδεξιά ανά τον πλανήτη, η οποία ελπίζει ότι η εκλογή Τραμπ θα ανοίξει το δρόμο για μια ρεβάνς απέναντι στην πολυπολιτισμικότητα αυτή την επάρατη νόσο, απέναντι στα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών, απέναντι στα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Επιζητούν μια πολιτιστική αντ- επανάσταση που θα επαναφέρει στο προσκήνιο τις κυρίαρχες αξίες: υποταγή των γυναικών στον παραδοσιακό τους ρόλο, θυματοποίηση και περιθωριοποίηση των ΛΟΑΤΚΙ+, εξαφάνιση προσφύγων και μεταναστών (με φυσικό τρόπο δια της απέλασης). Η επίσημη Δεξιά αμέσως προσαρμόζεται, η Ευρωπαϊκή Ένωση επίσης – σε λίγο θα συστήσει θέση Επιτρόπου για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες ώστε να την αποδώσει στον Όρμπαν.
Και όλα αυτά για ένα ακροδεξιό υπερασπιστή του μίσους οπαδοί, του οποίου είχαν μπει στο Καπιτώλιο! Αυτή είναι η ποιότητα της αστικής δημοκρατίας στη φάση του ύστερου καπιταλισμού. Ένα συμπύκνωμα νεοναζί, Α.Ι. και παραδοσιακής ακροδεξιάς, που κάθε τόσο παρουσιάζει την παρακμιακή του κατάσταση ως κάτι καινούριο, η εποχή των τεράτων που έγραφε και ο Μαρξ.
*Ο Ιωάννης Πατζανακίδης είναι δικηγόρος και εδρεύει στην Ξάνθη
