Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, ημέρες αγάπης, εγγύτητας και φροντίδας, η κλινική ψυχολόγος και συγγραφέας Μαρία Καμπάνταη, γνωστή για τα βιβλία της «Ανελκυστήρας», που εστιάζει στην ψυχική ανθεκτικότητα, και «Μαμά…», που εξερευνά τη σχέση μητέρας-παιδιού, μοιράζεται τις σκέψεις της για το πραγματικό νόημα των δώρων.
Ο σύγχρονος άνθρωπος συχνά αναζητά μέσα από τα δώρα μια μορφή σύνδεσης ή επικύρωσης της αξίας του. Είναι, όμως, αξιοσημείωτο πώς αυτή η αναζήτηση γίνεται μέσω της ύλης – μέσω αντικειμένων που, αν και χρηστικά ή εντυπωσιακά, δεν μπορούν να γεμίσουν το συναισθηματικό κενό που συχνά βιώνουμε.
Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε να μετράμε την τύχη και την αξία μας μέσα από τα δώρα που λαμβάνουμε. Στις σχολικές γιορτές, τα «τυχερά» δώρα γίνονταν αντικείμενο σύγκρισης, αποδεικνύοντας – υποτίθεται – ποιος αξίζει τι. Στην ενήλικη ζωή μας, αυτή η σύνδεση δεν σταματά. Είμαστε συχνά εγκλωβισμένοι σε ένα μοτίβο όπου το δώρο γίνεται σύμβολο του πόσο σημαντικοί είμαστε για κάποιον. Όμως, γιατί επιτρέπουμε σε μια μεμονωμένη πράξη να λειτουργεί ως βαρόμετρο της αυταξίας μας;
Η απάντηση ίσως βρίσκεται στην ίδια την ανάγκη μας για χειροπιαστές αποδείξεις. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η ύλη κυριαρχεί, όπου η αίσθηση της παρουσίας, της κατανόησης και της αγάπης είναι άυλες έννοιες που δυσκολευόμαστε να αξιοποιήσουμε. Ωστόσο, είναι αυτή ακριβώς η άυλη ποιότητα που έχει τη μεγαλύτερη σημασία.
Στην οικογένεια, αυτό γίνεται ακόμα πιο φανερό. Τα παιδιά μας δεν έχουν ανάγκη από τα πιο ακριβά παιχνίδια, αλλά από κάτι που δεν πωλείται: την παρουσία μας, τον χρόνο μας, την αυθεντική προσοχή μας. Η ψυχολογική επιστήμη είναι σαφής: η συναισθηματική σύνδεση με τους γονείς και τα αγαπημένα πρόσωπα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ψυχικής υγείας και της ανάπτυξης. Κι όμως, ως σύγχρονοι ενήλικες, απορροφημένοι από τις απαιτήσεις της εργασίας, τις οθόνες και την καθημερινότητα, συχνά παραμελούμε την επένδυση σε αυτή τη σύνδεση.
Αντί να αναπληρώνουμε την απουσία μας με υλικά αγαθά, μπορούμε να επιλέξουμε κάτι ουσιαστικότερο: να δώσουμε χρόνο. Να κάνουμε πράγματα μαζί, να ακούσουμε προσεκτικά, να συμμετέχουμε στη ζωή των παιδιών και των αγαπημένων μας. Δεν χρειάζεται να είναι περίπλοκο: ένα παιχνίδι, ένα παραμύθι, μια κουβέντα, μια βόλτα. Είναι απλές πράξεις που όμως έχουν τεράστια συναισθηματική αξία.
Φέτος, ας κάνουμε μια διαφορετική επιλογή. Ας προσφέρουμε στους αγαπημένους μας το πιο ακριβό δώρο: τον χρόνο μας. Όχι για να αναπληρώσουμε ελλείψεις, αλλά για να εμβαθύνουμε τη σύνδεση. Όχι ως χρέος, αλλά ως πράξη αγάπης.
Αυτή η πράξη δεν περιτυλίγεται, ούτε συγκρίνεται. Είναι μια συνειδητή επιλογή που αφήνει το αποτύπωμά της στις καρδιές. Ας τη δούμε ως ευκαιρία, όχι μόνο για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτό μας: να θυμηθούμε τι πραγματικά έχει αξία και να χτίσουμε σχέσεις που αντέχουν στον χρόνο – χωρίς αμπαλάζ, χωρίς προσχήματα, μόνο με ειλικρίνεια και αυθεντικότητα.
