Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δαιμόνιος ιδιωτικός ερευνητής, μια μπάντα από νυφίτσες, ένας τρομοκράτης περιπτεράς και οι τρεις αδελφές;
Το «Ε» προτείνει το βιβλίο του Νικόλαου Ζάννη με τίτλο «Στα χρόνια της υπομονής…» από τις εκδόσεις RED N΄ NOIR.
Τι κοινό μπορεί να έχει ένας δαιμόνιος ιδιωτικός ερευνητής, μια μπάντα από νυφίτσες, ένας τρομοκράτης περιπτεράς και οι τρεις αδελφές; Κι όμως, στις σελίδες αυτού του βιβλίου εκτυλίσσεται μια παράξενη ιστορία, που μπορεί και να είναι αληθινή. Ίντριγκες, έρωτες, πάθη και μουσικές διαρκώς ανυψώνονται από το ταπεινό σκαλί του ισογείου ως τον δέκατο έκτο όροφο ενός ουρανοξύστη που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί…
«Καταρχάς, θέλω να ξεκαθαρίσω πως βλέπω την τέχνη σαν μια σπίθα που μπορεί να φουντώσει τις ανθρώπινες καρδιές. Να τις αφυπνίσει, να βάλει τους ανθρώπους σε σκέψεις, να τους παροτρύνει να ενεργοποιηθούν και να δράσουν. Ο Πλάτωνας αναφέρει χαρακτηριστικά για τη μουσική (έχοντας επέκταση στην τέχνη γενικότερα): «Από τη μουσική εύκολα τρυπώνει η επανάσταση χωρίς να το καταλάβεις. Φαίνεται στην αρχή σαν παιχνίδι που δεν μπορεί σε τίποτε να βλάψει. Κι όμως, αφού σιγά σιγά εγκατασταθεί, αρχίζει αθόρυβα σαν το νερό να τρέχει υπόγεια και να διαβρώνει τα ήθη και τις ασχολίες. Κι από κει, δυναμώνοντας, χτυπάει τις συναλλαγές και χωρίς να λογαριάσει τίποτε προχωρεί καταπάνω στους νόμους και τους θεσμούς της πολιτείας, ώσπου καταλήγει να τα αναποδογυρίσει όλα. Και τη δημόσια και την ιδιωτική τάξη». Βέβαια, ο Πλάτωνας διατυπώνει την άποψη αυτή από τη σκοπιά της διατήρησης της εξουσίας, της άρχουσας τάξης. Από όποια πλευρά κι αν το δούμε, όμως, πρέπει να κατανοήσουμε πως η τέχνη έχει τη δυνατότητα να συμβάλλει στη διαμόρφωση συνειδήσεων.
Έτσι κι αλλιώς, κάθε καλλιτεχνική δημιουργία είναι ιδεολογική πράξη, είτε χειρίζεται τον λόγο είτε άλλα αισθητικά μέσα. Ανέκαθεν η τέχνη δεχόταν (και δέχεται) τη μεγαλύτερη διαστρέβλωση και διαβρωτική επίθεση από την εκάστοτε άρχουσα κοινωνική τάξη. Βασικός σκοπός της είναι να αναπαράγει μέσω της τέχνης την προπαγάνδα της. Η λεγόμενη εμπορική τέχνη, αποσκοπώντας συχνά στην καλλιέργεια μιας συνεχιζόμενης χυδαιότητας στην αισθητική της μάζας, κυριαρχεί καθοριστικά ως αντι-κουλτούρα. Η διανομή προϊόντων χαμηλής αισθητικής αξίας ταυτόχρονα με το στήσιμο μιας μηχανής παραγωγής προτύπων, συμβόλων και ιδεών υποσκάπτει στην ουσία την προσπάθεια της ανθρώπινης συνείδησης να κατανοήσει την πραγματικότητα γύρω της. ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ…
