Στις 8 και 9 Νοεμβρίου διεξήχθη το Έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ στην Αθήνα.
Ήμουν σύνεδρος, δυστυχώς!
Το χρονικό του δεν είναι της στιγμής για να το διηγηθώ, υπάρχουν πληγές που αιμορραγούν και σίγουρα πολλοί ενημερωθήκατε από τα ΜΜΕ για το τι έγινε σε αυτό.
Γράφτηκα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τον Μάρτιο του 2015 γιατί έβλεπα ότι είναι ένας χώρος που μπορεί να ανθίσει και να καρπίσει η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, το νοιάξιμο, η αγάπη, η δημοκρατία.
Όλες οι αξίες, οι ιδέες, οι αρετές που έχει ανάγκη ο τόπος μας.
Όλες όσες ποθούσα για να μεταλαμπαδευτούν στη νεολαία μας.
Και πράγματι τις έβλεπα μία‐μία να γίνονται πράξη, να συνυπάρχουν και να αποδίδουν καρπούς.
Τους τελευταίους μήνες όμως τα πράγματα άλλαξαν.
Η δημοκρατία πληγώθηκε και σέρνεται.
Επαιτεί και χάνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ταλαντεύεται μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας, μεταξύ του υπάρχω και του αποθνήσκω και ως συνέπεια «ἀποθανέτω ἡ ψυχή μου μετά τῶν ἀλλοφύλων» αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει “μετά των ομοφύλων”.
Ενέργειες συγκεκριμένης ομάδας που πράξανε για μας χωρίς εμάς.
Χωρίς να παίρνει υπόψιν της τα δικά μας θέλω, τα θέλω της «πλέμπας» και της «σαβούρας», του «συρφετού», του «όχλου» και των «πληβείων» όπως μας αποκάλεσε και ως επακόλουθο των λούμπεν.
Το ποτήρι ξεχείλισε, σταγόνα τη σταγόνα ήρθε η συντριβή, η συντριβή, αριστερών, ηθικών ανθρώπων που εξαπατηθήκαμε.
Ένιωσα ότι εκδιωχθήκαμε, ότι ο χώρος που ονειρευτήκαμε, που οραματιστήκαμε, πλέον δεν υφίσταται. Δεν είναι το σπίτι μας αυτό κι ας έλεγα στην προηγούμενη διάσπαση ότι το σπίτι μας δεν το αφήνουμε.
Αποφάσισα να φύγω με το κεφάλι ψηλά χωρίς να ταπεινώνομαι και να εξευτελίζομαι κι άλλο.
Γιατί όπως λέει και ο μεγάλος ποιητής μας Κωνσταντίνος Καβάφης:
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις
τη ζωή σου όπως την θες
τούτο μόνο προσπάθησε τουλάχιστον,
όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις».
