Υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που συνδύαζαν τις επαγγελματικές δραστηριότητές τους με τη συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα. Και αναφέρομαι σε πολίτες που η ενασχόλησή τους με τα πολιτικά δρώμενα ήταν και είναι ανιδιοτελής. Τα τελευταία όμως χρόνια, αν και δεν ανέστειλαν τους πολιτικούς προβληματισμούς τους, είχαν περιορίσει την «κομματική», αλλά όχι και την πολιτική, συμμετοχή τους. Ο λόγος; Η απογοήτευσή τους από τις εξελίξεις στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Παρά την κρίση εμπιστοσύνης προς τις πολιτικές υπέρ του μεγάλου πλούτου της ΝΔ και παρά τη γελιοποίηση από τον Στέφανο Κασσελάκη του χώρου της πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο χώρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. κινείται ανάμεσα στο 12% και το 13%. Εδώ ταιριάζει το «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;».
Οι προκηρυχθείσες όμως εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας, φαίνεται να ξυπνούν κάποιες συνειδήσεις που μέχρι σήμερα ζούσαν εν υπνώσει. Δημιουργείται ένα κλίμα ανανέωσης της πολιτικής συμμετοχής. Και αυτό κατ’ εμέ οφείλεται στην προσωπικότητα και τις ιδέες του Δημάρχου Αθηναίων Χάρη Δούκα, ο οποίος δεν είναι άνθρωπος του “κομματικού σωλήνα” και των κομματικών μηχανισμών και είναι ο πρώτος που νίκησε το σύστημα Μητσοτάκη, στο πρόσωπο του πρώην δημάρχου Κώστα Μπακογιάννη.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής δεν χρειάζεται κανένα «πασοκόμετρο» για να μετρήσει πόσο και από πότε ήταν στο ΠΑΣΟΚ οι άνθρωποι που το ακολουθούν και αυτοί που θα μπορούσαν δυνητικά να πλαισιώσουν τις γραμμές του. Σήμερα χρειάζεται ένα σοσιαλδημοκρατικό αφήγημα, μακριά από τις σειρήνες που υποστηρίζουν πως το «Κέντρο» είναι σοσιαλδημοκρατία, η οποία θα συναντηθεί με τις ριζοσπαστικές αναζητήσεις μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας μας. Ένα αφήγημα, το οποίο θα κριθεί στο αν οι μεσαίοι θα βρουν στις πολιτικές του το πνεύμα της δημοκρατικής κοινωνικής ανάτασης και αν τα λιγότερο ευνοημένα στρώματα θα δουν σε αυτό τον μαχητή κατά των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων. Αν δηλαδή θα ξαναστήσει τη συμμαχία των κοινωνικά και οικονομικά αδύναμων με τα μεσαία στρώματα, πάνω στη βάση της πάλης κατά των ανισοτήτων.
Και απ’ όλα όσα έχουμε ακούσει μέχρι σήμερα, μόνο ο Χάρης Δούκας ακολουθεί ένα τέτοιο αφήγημα. Μόνο αυτός τολμά να αμφισβητεί την ασυδοσία του παρασιτικού χρηματιστηριακού πλούτου στη χώρα, προτείνοντας την φορολογία των κερδών των τραπεζών, των μερισμάτων και των κερδών των εταιρειών ενέργειας. Μόνο αυτός μιλά για κοινωνικές αλλαγές υπέρ των μη ευνοημένων και όχι για «μεταρρυθμίσεις» που «όλως τυχαίως» ευνοούν τους ισχυρούς. Μόνο αυτός καταθέτει προτάσεις που πάνε πέρα από τα τετριμμένα που έχουν καταστήσει την ενασχόληση με την πολιτική μια βαρετή δραστηριότητα. Πιστεύω πως η πολιτική πράξη είναι οι ορθές επιλογές, είναι όμως και τα πάθη και τα συναισθήματα για τους αδικημένους αυτής της ζωής. Και τέτοιο πάθος και συναίσθημα υπάρχει μόνο στην πολιτική υποψηφιότητα του Χάρη Δούκα. Ενώ ταυτοχρόνως μόνο αυτός επιδιώκει η πολιτική του πρόταση να αφορά την ευημερία των πολιτών και της κοινωνίας σήμερα, στο άμεσο παρόν και όχι αύριο, κάποτε στο μέλλον.
