Αν εξετάσουμε τη σειρά των γεγονότων με τις αλλεπάλληλες διαγραφές, ανακλήσεις διαγραφών και γενικές αλλαγές που έγιναν στο κόμμα, δε νομίζω να βρούμε αντίστοιχο παράδειγμα στην πολιτική ιστορία του τόπου. Αν πάλι δούμε τα νούμερα, εύκολα διαπιστώνεται δημοσκοπική κατάρρευση, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι τελευταίες εξελίξεις με την επαναφορά του Παύλου Πολάκη στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά εγώ το εξετάζω από πιο πίσω και προσπαθώ να αναλύσω τι μας έφερε εδώ. Αναζήτησα λοιπόν στο διαδίκτυο τη σύνθεση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα τον Ιανουάριο και Σεπτέμβριο του 2015 -θυμίζω έγιναν εκλογές μεταξύ των δυο αυτών κυβερνήσεων όπου αποχώρησε ομάδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο διάβαζα ονόματα τόσο πιο ξεκάθαρο γινόταν ότι οι άνθρωποι που ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας στην κρίσιμη εκείνη στιγμή, όταν και ανετράπη η κυβέρνηση Σαμάρα λόγω της μη εκλογής του Σταύρου Δήμα στο αξίωμα του ΠτΔ, εξαφανίστηκαν από το πολιτικό σκηνικό. Είτε επειδή δεν εξελέγησαν -άρα τους απέρριψε ο κόσμος- είτε διότι επέλεξαν να αποσυρθούν. Συν τοις άλλοις, η παράταξη του Α. Τσίπρα που έλαβε τότε 36%, τώρα έχει διασπαστεί σε 4 κομμάτια (ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας, Νέα Αριστερά, Μέρα 25) και όπως όλα δείχνουν έπεται και συνέχεια.
Γιατί όμως έγιναν όλα αυτά; Γιατί τότε μας φαινόταν λογικό ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς να συγκυβερνά με ακραία συντηρητική δεξιά παράταξη; Γιατί μας φάνηκε λογικό να μην εγκρίνει το 69% του κόσμου το preliminary debt sustainability analysis αλλά παρ’όλ’αυτά να εφαρμόζεται από την τότε κυβέρνηση; Και τελοσπάντων τι άλλαξε από τότε μέχρι τώρα;
Αυτό που άλλαξε είναι ότι ο κόσμος κατάλαβε μετά από 4,5 χρόνια ότι ο λαϊκισμός δεν γεμίζει ταμεία. Η ασυνέπεια μεταξύ των προεκλογικών δεσμεύσεων και της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το βασικό συστατικό που οδήγησε στη διάλυση του. Είναι αδύνατον να πολιτεύεσαι με “go back madame merkel”, παλαιστινιακά φουλάρια και πορείες στην Αμερικανική Πρεσβεία και μετά να φωτογραφίζεσαι με τον Πρόεδρο Τραμπ.
Αυτά ήρθε και διόρθωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την πολιτική κανονικότητα που έφερε στη χώρα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δημιούργησε ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ των πολιτικών αρχηγών με τον τρόπο που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τις μεγάλες κρίσεις, με την ευρύτερη στάση του, την αυτοκριτική και τη συνέπεια λόγων και πράξεων. Οι πολίτες διαπίστωσαν με βαρύ τίμημα και κόστος ότι δεν υπάρχουν ούτε λεφτόδεντρα ούτε μαγικά ραβδιά και ότι οι παθογένειες της κοινωνίας και του κράτους έχουν βαθιές ρίζες. Ενδεχομένως πολλοί θεωρούν ότι η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει σε αναδιαμόρφωση του κρατικού μηχανισμού ούτε σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Η δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση, η οποία αποτυπώθηκε στις ευρωεκλογές και στις τωρινές δημοσκοπήσεις προκύπτει από την δυσκολία επίλυσης προβλημάτων καθημερινότητας των Ελλήνων πολιτών.
Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται συμμετοχικότητα και συνεργασία των πολιτών. Απαιτείται αλλαγή κουλτούρας και νοοτροπίας με ταυτόχρονη ενδυνάμωση των κοινωνικών δομών. Η ατομική ευθύνη δεν είναι μια υπεκφυγή των κυβερνήσεων, ούτε δικαιολογία για πολιτικές αστοχίες. Είναι κομμάτι της ζωής των πολιτών ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, έννοια πολύ ανεπτυγμένη στο εξωτερικό.
Όπως γράφει πολύ ωραία ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλή:
Ἐνῶ δὲ στὴν ἰδιωτική μας ζωὴ συναναστρεφόμαστε μεταξύ μας χωρὶς νὰ ἐνοχλεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, στὴν δημόσιά μας ζωή, σὰν πολίτες, ἀπὸ σεβασμὸ πρὸ πάντων δὲν παραβαίνουμε τοὺς νόμους, ὑπακοῦμε δὲ στοὺς ἑκάστοτε κατέχοντες τὰ δημόσια ἀξιώματα καὶ στοὺς νόμους, πρὸ περισσότερο σὲ ἐκείνους ἀπὸ τοὺς νόμους, ποὺ ἔχουν θεσπιστεῖ γιὰ ὑποστήριξη τῶν ἀδικούμενων, καὶ σὲ ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ἂν καὶ ἄγραφοι, ἡ παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπὴ στοὺς παραβάτες.
Σπύρος Θεμιστοκλής Σαπουνάς,
MD, MSc, PhD
