Η συγγραφέας μιλά στο «Ε» για την υπόθεση του βιβλίου, για τις δυσκολίες που συνάντησε κατά την συγγραφή και τέλος ευχαριστεί όλους όσοι στέκονται στο πλευρό της και την στηρίζουν
«Το να αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα μίας άλλης εποχής είναι μία δύσκολη υπόθεση, αλλά και μία συνθήκη που απαιτεί να ‘’βυθιστείς’’ με σεβασμό σε μία παρελθούσα κατάσταση και να την αναπλάσεις με αντίβαρο την ευθύνη»
Το δεύτερο μυθιστόρημά της με τίτλο «ΧΑΡΑΜΙ» «συστήνει» στο «Ε» η πολυπράγμων συγγραφέας, Ρένα Δημητρίου-Κίσσα.
Μέσα από το εν λόγω βιβλίο μοιράζεται με το αναγνωστικό κοινό σκέψεις που της «γέννησαν» την ανάγκη να τις αποτυπώσει σε σελίδες, ενώ μας μεταφέρει χρονικά σε μία άλλη εποχή του 1870 στην περιοχή των Αβδήρων…
«Όσον αφορά τον καπνέμπορό μας αναδείχθηκε γρήγορα, έγινε μεγαλοτσιφλικάς, πλούτισε, μα δεν ευτύχησε…Την συνέχεια θα την μάθετε από το βιβλίο», όπως αναφέρει η συγγραφέας.
Αποτυπώστε μας αρχικά την υπόθεση του δεύτερου μυθιστορήματός σας με τίτλο «ΧΑΡΑΜΙ» ώστε να μας φέρετε σε επαφή με τα πρόσωπα και τον χωροχρόνο.
Η υπόθεση μας μεταφέρει χρονικά γύρω στο 1870, όταν οι ευνοϊκές συνθήκες της εποχής οδηγούν έναν Κωνσταντινοπολίτη στα Άβδηρα, ο οποίος μάλιστα συστήνεται ως έμπορος καπνού. Ο Τσαουσόγλου εκμεταλλεύτηκε το φιρμάνι του Σουλτάνου που έδινε προνόμια στους Οθωμανούς πολίτες και τους επέτρεπε να δραστηριοποιηθούν εμπορικά με το προϊόν του καπνού σε όποια περιοχή της Αυτοκρατορίας ήθελαν. Έφτασε, λοιπόν σε τούτο τον τόπο όπου καλλιεργούνταν μία σπάνια ποικιλία καπνού, την οποία οι Ευρωπαίοι χρυσοπλήρωναν. Αυτό μας κάνει να υποψιαζόμαστε ότι δεν ήταν τυχαία επιλογή να «ριζώσει» εδώ, αλλά ότι σίγουρα γνώριζε πολλά για τον «μπασμά». Έχτισε λοιπόν το σπίτι του, ψηλό, αρχοντικό και όμορφο με χαρακτηριστικά θρακιώτικης παραδοσιακής αρχιτεκτονικής εκεί όπου θα γίνει και η παρουσίαση του βιβλίου. Αξίζει να αναφέρω ότι το σπίτι αυτό άντεξε στην φθορά του χρόνου χάρη στην επέμβαση της εφορείας Αρχαιοτήτων. Μέχρι και σήμερα στέκει αγέρωχο και επιβλητικό και βέβαια το οφείλει στην αξιέπαινη προσπάθεια αποκατάστασης και συντήρησης που έγινε από την ΕΦΑ. Στο σημείο αυτό, οφείλω να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην προϊσταμένη κα Χρυσάφη για την παραχώρηση.
Όσον αφορά τον καπνέμπορό μας αναδείχθηκε γρήγορα, έγινε μεγαλοτσιφλικάς, πλούτισε, μα δεν ευτύχησε…
Την συνέχεια θα την μάθετε από το βιβλίο.
Τι σημαίνει για εσάς γραφή; Πώς αντιλαμβάνεστε τη διαδικασία;
Το να γράφω είναι μία εσωτερική ανάγκη που δεν μπορώ να σας εξηγήσω το «γιατί», αλλά ούτε και τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει.
Όσο η ανθρώπινη παρουσία «χάνεται στον λαβύρινθο των αδυναμιών» , μπροστά στο υπερφυσικό του σύμπαντος χρόνου, τόσο η ανθρώπινη ανάγκη θα αναζητά τι είναι αυτό που ορίζει τη μοίρα του.
Μερικά ερωτήματα θα μείνουν αναπάντητα αν δεν μπορείς να δεις την ομορφιά του κόσμου, να υπερβείς το ασύλληπτο μεγάλο των ταπεινών πραγμάτων.
Πώς προσδιορίζετε εσείς την «έμπνευση»; Πώς τη διαχειριστήκατε στο παρόν βιβλίο; Ποιες δυσκολίες-προκλήσεις συναντήσατε;
Όταν σε «επισκεφθεί» η έμπνευση πρέπει να την καλοδεχτείς και να την εκμεταλλευτείς. Το να αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα μίας άλλης εποχής είναι μία δύσκολη υπόθεση, αλλά και μία συνθήκη που απαιτεί να «βυθιστείς» με σεβασμό σε μία παρελθούσα κατάσταση και να την αναπλάσεις με αντίβαρο την ευθύνη.
Και ειλικρινά το λέω, είναι εθιστική η διαρκής αναζήτηση έκφρασης της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στην ύψιστη ασάφεια μίας αλλοιωμένης πραγματικότητας που ζούμε και που δυστυχώς μας καθοδηγεί σε ακραίους περιορισμούς.
Αυτή η αναζήτηση άλλοτε αναίτια και άλλοτε δικαιολογημένα σε «ζωντανεύει», σε «λυτρώνει», σε «συγκινεί», σε «παρασύρει», σε «υπερβαίνει», μα στο τέλος σου χαρίζει ανεπανάληπτες στιγμές ικανοποίησης.
Τώρα, όσον αφορά το «Χαράμι» δεν είχα ιδέα πώς προέκυψε και αναρωτήθηκα πολλές φορές αν ήταν συνετή επιλογή.
Όσο έβλεπα τις ιστορικές με τις κοινωνικές αναφορές να «συγκρούονται», αναγκαζόμουν να απομονώνω και να μεγεθύνω κάποιες λεπτομέρειες αποτολμώντας μία επαναδιαπραγμάτευση με τις καταγεγραμμένες πραγματικότητες και τα μυστήρια του μύθου.
Το δύσκολο ήταν να διαχειριστώ την δραματουργική πλοκή μεταξύ πραγματικότητας και αλληγορίας. Η αναζήτηση της αλήθειας σε μία περασμένη, σκοτεινή εποχή ήταν αβέβαιο αν θα τελεσφορούσε.
Η σύσταση με τα πρόσωπα που έπρεπε να διαμορφώσω χαρακτήρες, να περιγράψω την εικόνα τους, να διεισδύσω στα άδυτα της ψυχής τους, να μάθω τις συνήθειες τους , να τους αναστήσω από το ομιχλώδες παρελθόν, απαιτούσε μεγάλη φαντασία.
Πάντως αυτό που πρέπει να τονίσω είναι ότι το βιβλίο(«Χαράμι») πρέπει να διαβαστεί ως μυθιστόρημα κι όχι ως καταγραφή ιστορικών στοιχείων.
Πώς διαχειριστήκατε την κάθε νέα πληροφορία που ερχόταν να προστεθεί στην υπόθεση;
Νομίζω ήταν μία σιωπηρή συμφωνία με τις συγκεχυμένες εκδοχές των ανθρώπων που μοιράστηκαν μαζί μου τις αναμνήσεις τους.
Με μεγάλη κατάπληξη ένιωθα την κάθε πληροφορία να «πυροδοτεί» τους θύλακες της φαντασίας μου και να βρίσκομαι σε μία κατάσταση ενθουσιασμού που με οδηγούσε στη δημιουργία. Παρόλες τις επιφυλάξεις μου δεν κατάφερα να αντισταθώ όταν το άντλημα των ιδεών μου «πλημμύριζε» το μυαλό και το παρακινούσε να φωτίσει μία παλιά ξεχασμένη ιστορία. Ήταν δύσκολη η ανασύστασή της και η αναζήτηση της αλήθειας βασανιστική. Έγινε σχεδόν διαστροφική θα έλεγα η σχέση που δημιουργήθηκε με τα πρόσωπα της ιστορίας μέχρι να μοντάρω τους χαρακτήρες τους, να επινοήσω την εμφάνισή τους, να πορευτώ μαζί τους στον δικό τους κόσμο. Πρόκειται για την γνωστή όσο και πραγματική ιστορία της οικογένειας Παμουκτσόγλου που συναντήθηκε με την ανεξερεύνητη διάμετρο των ανθρώπινων αδυναμιών και εγκαταλείφθηκε μέσα στις επικρίσεις της αμφισβήτησης.
Ποιες είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας μόλις μία εβδομάδα πριν την παρουσίαση του βιβλίου;
Αδημονώ για την ημέρα της παρουσίασης, την τελευταία του Αυγούστου, Σάββατο 31 στις οκτώ το βράδυ, στον ίδιο χώρο που εκτυλίχθηκε και η ιστορία του βιβλίου, στην αυλή του αρχοντικού Παμουκτσόγλου, στην πολλαπλότητα αυτού του γοητευτικού σκηνικού.
Ακούγεται κάπως οξύμωρο, αλλά αν αρνηθώ να πιστέψω στην ύπαρξη κάποιου συμβολισμού, μάλλον θα κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Κι όσο το κάνω εικόνα για όλους εμάς που θα βρεθούμε εκείνο το βράδυ εκεί, κάτω από την αισθητική εποπτεία του φεγγαριού, η συγκίνηση της ψυχής είναι μεγάλη. Ανυπομονώ για μία βραδιά κάτω από την σαγήνη του νυχτερινού ουρανού με το θαλασσινό αεράκι να μας δροσίζει και να μας ταξιδεύει στην γαλήνη μίας άλλης εποχής.
Ποιους έχετε την ανάγκη να ευχαριστήσετε σε αυτό το σημείο;
Είναι, λοιπόν μία καλή ευκαιρία να ξεχαστούμε από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να χαλαρώσουμε με ένα ποτήρι εκλεπτυσμένο κρασί από τους αμπελώνες του Τάσου Καρακώστα, να δροσιστούμε από τα παγωμένα αναψυκτικά του Γιάννη Δεληγιάννη. Τους ευχαριστώ πολύ για την ευγενική προσφορά τους.
Τέλος, θέλω να σταθώ στη χαρά μου για την ιδιαίτερη τιμή που μου κάνει ο κ. Μουσόπουλος, ο οποίος θα προλογίσει το βιβλίο, μιας και πρόκειται για έναν πνευματικό ιερουργό με θαυμάσιο έργο. Επίσης, ευχαριστώ την φιλόλογο, Χρύσα Ραξιώνη και την δικηγόρο, Τσομπάνογλου Θεοπούλα.
