Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Ν. Καββαδίας
Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση.
Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα. Και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε;
Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης…” (Γιώργος Σεφέρης)
Η ποίηση μπορεί να εισχωρήσει παντού και τα πάντα μπορούν να γίνουν ποίηση.
Από ένα μικρό φυλλαράκι , μέχρι μια μεγάλη ιδέα.
Από οτιδήποτε μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος, μέχρι το τίποτα.
Αυτό που δεν υπάρχει. Τόμοι μπορεί να γραφτούν για την ανυπαρξία… Για οποιαδήποτε μορφή ανυπαρξίας, απ’ τα τόσα είδη που υπάρχουν σήμερα…
Είναι τόσο το μέγεθος της ποίησης, που δε χωράει σε έναν ορισμό.
Οποιαδήποτε απόπειρα, θα την περιόριζε και θα την αδικούσε.
Η ποίηση είναι ένα ταξίδι στο χρόνο του ποτέ και του πάντα.
Ένα ταξίδι σε τόπους που ποτέ δεν πήγες, με ανθρώπους που ποτέ δεν συνάντησες. Κι όμως σου είναι γνώριμα.
Είναι το συναίσθημα που δεν μπορεί να εκφραστεί.
Αυτό που κρύβεται πίσω απ’ τις λέξεις και σε καλεί να το ψάξεις, να το ανακαλύψεις, να το αποκαλύψεις.
Είναι το φως που μπαίνει απ’ τη χαραμάδα.
Mία τέχνη η ποίηση που μιμείται λόγια και πράξεις, όχι με τον τρόπο που ειπώθηκαν ή έγιναν, αλλά όπως θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να γίνουν.
Αν ήταν χορός θα ήταν τάνγκο.
Που ξεκινά αργά, σε πηγαίνει, σε οδηγεί, κι εσύ βήμα, βήμα ακολουθείς, υποταγμένος στη μαγεία της.
Σε περιστρέφει.
Κάποιες στροφές, σου φέρνουν ζάλη.
Κολλάει πάνω σου και μετά σε απομακρύνει. Σε τινάζει ψηλά και την ίδια στιγμή σε προσγειώνει. Και ξανά απ’την αρχή.
Ένα τάνγκο, γεμάτο ρυθμό, πάθος, συναίσθημα.
Αλλά κι ένας χορός, πάνω στο φτερό του καρχαρία…
Κι αν αναρωτιέσαι τι θέλει να πει ο ποιητής, αυτό δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει τι λέει το ποίημα σε σένα.
Τελικά η ποίηση είναι η πιο προνομιούχα τέχνη.
Είναι ελεύθερη να εισβάλει παντού και να κατακτήσει τα πάντα.
Είναι λογοτεχνία συμπυκνωμένη.
Απόσταγμα ζωής.
Το λίγο κι εκλεκτό που κάνει τη στιγμή αιωνιότητα και το ασήμαντο, μεγαλειώδες.
Λυτρώνει κι έχει έναν μοναδικό σκοπό.
Να μας θυμίζει ότι δεν αρκεί να κάνουμε τη ζωή μας όμορφη, αλλά να κάνουμε επιτέλους και τον κόσμο μας καλύτερο.
Η ποίηση γεννιέται από μια ανάγκη.
Να μην μείνει άλλο ασάλευτη η ψυχή του ποιητή.
Και όπως είπε ο Ελύτης, “η ποίησή του, η τέχνη του, ανάβουν τις μεγάλες τους φωτιές πέρα, σε περιοχές δυσκολοπροσδιόριστες, εκεί που ίσως μυστικά συνορεύουν η υπέρτατη ευδαιμονία κι η υπέρτατη απόγνωση”
Ο ποιητής διαλέγει τις λέξεις, τις βάζει σε τέτοια διάταξη, που διαβάζοντάς τες, στάζουν σα βάλσαμο στην ψυχή και συνειδητοποιείς με έκπληξη ότι γράφτηκαν για σένα. Ή φτιάχνει μια γλώσσα που ξαφνιάζει, που αστραπιαία ξυπνάει μέσα σου συναισθήματα απρόσμενα σαν καταιγίδες και φανερώνονται μπροστά σου αλήθειες.
Ανοίγουν δρόμοι και βρίσκονται τρόποι, για κείνα τα ‘μεγάλα’ θέματα που μας απασχολούν.
Μαθαίνεις απ’ αυτήν, με έναν τρόπο όχι διδακτικό, αλλά κατανοώντας.
….οι ποιητές κοιμούνται σαν τους κλέφτες, με το αυτί τεντωμένο στην άγνωστη λέξη…. είπε ο Τάσος Λειβαδίτης.
Οι λέξεις αποκτούν δύναμη και βαρύτητα.
Εξυψώνονται, μεταμορφώνονται…
Τη λέξη σπαραγμό, η ποίηση, την έκανε μοιρολόι.
Τη λέξη ξεσηκωμό, «Θούριο».
Τη λέξη θρίαμβο την έκανε παιάνες.
Το κρυφό σχολειό έγινε «φεγγαράκι μου λαμπρό» και η ελευθερία έγινε «Ύμνος»
Θα μπορούσαμε άραγε να φανταστούμε έναν κόσμο δίχως ποιητές;
