«Οι κοινωνίες έχουν αφήσει πίσω τους τα κόμματα. Βρήκαν άλλους τρόπους να οργανωθούν, να διεκδικήσουν και να εκφραστούν με συλλόγους, με φορείς, με εθελοντές, με το διαδίκτυο. Ένας πολιτικός χώρος που θέλει να αποκτήσει κινηματικά χαρακτηριστικά πρέπει να παρακολουθήσει αυτές τις αλλαγές και να προσαρμοστεί στον παλμό των αναγκών των πολιτών εκπροσωπώντας τη συμμετοχική κοινωνία. Ούτε να πορευτεί με την λογική του «μικρομεγαλισμού» υπό την ψευδαίσθηση του εν δυνάμει κυβερνητισμού ούτε και να περιχαρακωθεί στον κομματικό πατριωτισμό. Να συσπειρώσει το κατά το δυνατό ευρύτερο κοινωνικό σύνολο μέσα από τη λογική των συναινέσεων και της σύνθεσης. Να γίνει περισσότερο ανθρώπινος.»
Έτσι έκλεινα το άρθρο μου πριν περίπου 3 χρόνια για τις τότε προεδρικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝ.ΑΛ.) Από τότε έχουν ακολουθήσει 3 εκλογικές διαδικασίες (βουλευτικές, αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές) και οι πολιτικές επιδόσεις του Κινήματος επιδέχονται πολλών και διαφόρων ερμηνειών που εξαρτώνται κάθε φορά από το αρχικό ερώτημα: Τι απαιτήσεις έχουμε και τι θέλουμε να πετύχουμε;
Μια το «ισχυρό διψήφιο ποσοστό», μια η «δεύτερη θέση», μια η «αυτόνομη πορεία», μια η διφορούμενη πολιτική στάση στη βουλή σε σημαντικά ζητήματα, θόλωναν κάθε φορά το μήνυμα που ήθελε να περάσει στην κοινωνία μια αντιπολιτευτική δύναμη με στόχο την διακυβέρνηση της χώρας. Αποκορύφωμα το 12,79% των ευρωεκλογών και η τρίτη θέση πίσω από τον διαμελισμένο ΣΥΡΙΖΑ και την υπό αμφισβήτηση ΝΔ με ταυτόχρονη απώλεια 100.000 ψηφοφόρων σε ένα γενικότερο κλίμα αποχής και απαξίωσης.
Πρέπει να απαξιωθούν και οι κόποι της παράταξης; Για κανένα λόγο. Για ένα δημοκρατικό κόμμα που έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον, η εδραίωση (ξανά) ως σημαντική πολιτική δύναμη με φωνή από εκεί που ασφυκτιούσε ανάμεσα στο ισχυρό δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ είναι ζωτικής σημασίας. Κρίνονται ως αποτυχημένες οι εκλογικές επιδόσεις; Φυσικά και όχι. Όπως ακριβώς κάποτε το 8% της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά που δεν ήταν (τελικά) αποτυχία κατά τη περίοδο επιβίωσης του Κινήματος…
Τώρα όμως αποκτά κομβικό ρόλο το πιο ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα που ήταν το αποτέλεσμα στο δήμο της Αθήνας με νικητή τον ακαδημαϊκό Χάρη Δούκα. Δεν είναι μόνο η νίκη απέναντι στον παντοδύναμο εκλεκτό της ΝΔ. Είναι και ο τρόπος που αυτή ήρθε και η σημασία της ως πολιτική παρακαταθήκη με μία συμμαχία – υπέρβαση από προοδευτικές πολιτικές ομάδες για το κοινό καλό των Αθηναίων δημοτών.
Ο Χάρης Δούκας είναι καθηγητής Ενεργειακή Πολιτικής και Διοίκησης στο ΕΜΠ με μεγάλη αναγνωρισιμότητα στο αντικείμενο του. Έχει διατελέσει τομεάρχης Ενέργειας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής επί Γεννηματά και επί Ανδρουλάκη με μεγάλη συμβολή στη σύνθεση του πρώτου Κλιματικού Νόμου στην Ελλάδα, στο Πράσινο Κοινωνικό Συμβόλαιο του ΠΑΣΟΚ, στην ίδρυση της Αθηναϊκής Ενεργειακής Συμμαχίας με συμμετοχή δήμων από όλη τη χώρα καθώς και στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης με ομιλίες σε όλη την Ελλάδα προεκλογικά (2023).
Σήμερα διεκδικεί την ηγεσία του Κινήματος και απευθύνει κάλεσμα στην ευρύτερη Κεντροαριστερά. Με άλλο ύφος και με άλλο τόνο από αυτά που έχουμε συνηθίσει, ζητάει «να ξαναγίνουμε κίνημα, με μια ηγεσία συλλογική, συμμετοχική, που θα ενώνει, θα εμπνέει και θα κάνει τις απαραίτητες αλλαγές, ώστε το κόμμα να μη γίνει ένα κόμμα στελεχών, αλλά ένα κόμμα μελών, ανοιχτό στην κοινωνία…».
Ούτε το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα διαμαρτυρίας, ούτε η κοινωνία μπορεί να περιμένει. Η στιγμή για το βήμα το παραπάνω είναι τώρα!
