Ο ηθοποιός, Νίκος Χρηστίδης στον ρόλο του πιστού φίλου του Ηρακλή, Ιολάου μιλά στο «Ε» για την υπόθεση της παράστασης «Ηρακλής – Οι Δώδεκα Άθλοι» και στη συνέχεια ενθαρρύνει όσους πραγματικά θέλουν να μπουν στον χώρο της υποκριτικής, να το κάνουν!
«Ας εναντιωθούμε και ας σταθούμε όλοι απέναντι στην βία οποιασδήποτε μορφής, είτε σωματικής, είτε ψυχολογικής κι ας βάλουμε τα όριά μας, μόνο έτσι θα αλλάξουν τα πράγματα»
Φέτος το καλοκαίρι η μυθολογία γύρω από την ιστορία του Ηρακλή «ζωντανεύει» σε όλη την Ελλάδα. Ειδικότερα, το Θέατρο του Βορρά και η Kolossaion Productions παρουσιάζουν τον πιο αγαπητό ήρωα της ελληνικής μυθολογίας σε μια παράσταση γεμάτη περιπέτεια, χρώμα, μουσική, ακροβατικές χορογραφίες και εντυπωσιακά Fire Shows με τίτλο «Ηρακλής – Οι Δώδεκα Άθλοι» σε σκηνοθεσία της Μπίλιως Κωνσταντοπούλου.
Μάλιστα, με αφορμή την παράσταση στην Κομοτηνή σήμερα Πέμπτη 18 Ιουλίου, ο ηθοποιός Νίκος Χρηστίδης μιλά στο «Ε» στον ρου μιας ενδιαφέρουσας συνέντευξης για τον ρόλο του ως Ιόλαος, όπως επίσης και για την υπόθεση της παράστασης. Αναφέρεται και στην δική του πορεία στον χώρο της υποκριτικής ενθαρρύνοντας κάθε παιδί που θέλει να μπει στον χώρο να το κάνει δίχως δεύτερη σκέψη.
«Ε»: Μιλήστε μας για την παράσταση «Ηρακλής – Οι Δώδεκα Άθλοι». Τι θα δούμε;
Ν.Χ.: Βλέπουμε όλους τους άθλους και την ζωή του Ηρακλή ξεκινώντας από το διάστημα που προηγείται της γέννησής του μέχρι την στιγμή που ουσιαστικά μεταφέρεται στον Όλυμπο μαζί με τους υπόλοιπους θεούς. Είναι μία πολύ εντυπωσιακή παράσταση με σπέσιαλ εφέ. Μιλά, επιπλέον και για άλλα σημαντικά πράγματα, λόγου χάριν για το πόσο σημαντικό είναι να έχεις εσωτερική δύναμη και όχι τόσο μυϊκή. Δίνει έμφαση σε αξίες, όπως είναι η δύναμη της φιλίας. Αναδεικνύονται πιο ουσιαστικά μηνύματα, πολλαπλών αναγνώσεων κι έτσι ο θεατής ανάλογα με την ηλικία του «ξεκλειδώνει» το αντίστοιχο επίπεδο ανάγνωσης. Με λίγα λόγια, είναι μία παράσταση που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια.
«Ε»: Τι ρόλο έχει ο Ιόλαος δίπλα στον Ηρακλή;
Ν.Χ.: Εγώ υποδύομαι τον Ιόλαο, δηλαδή τον πιστό φίλο του Ηρακλή. Οι δύο τους στην ουσία γνωρίζονται από παιδιά και ξανασυναντιούνται μετά από κάποια χρόνια, όταν ο Ηρακλής αποφασίζει να φέρει εις πέρας τους Δώδεκα Άθλους κι από τότε και στο εξής είναι μαζί μέχρι το τέλος, δηλαδή μέχρι και την στιγμή που ο Ηρακλής επισκέπτεται τον Άδη.
Ο Ιόλαος είναι ένας άνθρωπος που τον «μετακινεί» η αγάπη του για τον φίλο του, τον Ηρακλή και παρόλο που φοβάται ως απλός θνητός να κάνει όλους αυτούς τους άθλους, βάζει τα δυνατά του και στέκεται δίπλα στον Ηρακλή με το χιούμορ του, την επιμονή και τη δύναμή του. Προσπαθεί, λοιπόν να βοηθήσει την κατάσταση με οποιονδήποτε τρόπο.
«Ε»: Πώς αντιδρούν τα παιδιά όταν βλέπουν να «ζωντανεύουν» οι ήρωες της μυθολογίας που διδάσκονται στο σχολείο;
Ν.Χ.: Στην πραγματικότητα μέσα σε 1,5 ώρα το κοινό βλέπει μπροστά του ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής μυθολογίας που διδάσκεται και στα σχολεία. Ωστόσο, η διαφορά είναι πως η παράσταση όλο αυτό το μετατρέπει σε βίωμα και έτσι το αντιλαμβάνεται κανείς τελείως διαφορετικά, μαθαίνει άλλου είδους λεπτομέρειες που ενδεχομένως δεν συναντά στο σχολείο. Τηρείται βέβαια ακριβώς ο μύθος. Η παράσταση, δηλαδή έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα χωρίς να είναι όμως διδακτική και «να κουνά το δάχτυλο».
«Ε»: Ας περάσουμε σε εσάς. Πείτε μας δύο λόγια για τα πρώτα σας βήματα στον χώρο.
Ν.Χ.: Είμαι 31 ετών και έχω συμπληρώσει συνολικά δεκατρία χρόνια στη δουλειά. Έχω ξεκινήσει από πολύ νωρίς, δηλαδή από τα 18 μου παίζω θέατρο επαγγελματικά και συγκεκριμένα από το 1ο έτος της Δραματικής Σχολής. Αργότερα βέβαια είχα και κάποιες μικρές τηλεοπτικές παρουσίες.
Για εμένα το θέατρο και γενικά η υποκριτική ήταν μονόδρομος. Από πολύ μικρή ηλικία θυμάμαι πως υπήρχε στην ζωή μου. Για παράδειγμα οι γονείς μου με είχαν γράψει και στο θεατρικό εργαστήρι, είχα τάση προς τα εκεί. Πάντα υπήρχε στην ζωή μου κατά κάποιον τρόπο, πάντα έπαιζα και θέατρο παράλληλα με οτιδήποτε άλλο έκανα, ήταν κάτι σαν φυσική εξέλιξη για εμένα, σαν να πίνω νερό, κάτι τόσο σίγουρο και απαραίτητο, δεδομένο. Ποτέ μέσα μου δεν το διαπραγματεύτηκα, αν δηλαδή θα το κάνω ή όχι.
Πήρα μάλιστα μία τελική απόφαση γύρω στα 15 όταν κλήθηκα να αποφασίσω αν θα πρέπει να διαβάσω για να περάσω σε κάποιο πανεπιστήμιο ή αν θα ασχοληθώ επαγγελματικά με το θέατρο. Αμέσως το αποφάσισα και το είπα στους δικούς μου ανθρώπους, άλλωστε το παρουσίασα ως κάτι δεδομένο και σίγουρο με αποτέλεσμα να μην αφήσω περιθώριο περαιτέρω διαπραγμάτευσης. Τώρα που τα βλέπω από μακριά τα πράγματα, νομίζω ότι ήταν μονόδρομος.
«Ε»: Σας έχουμε δει σε πολλές παιδικές παραστάσεις («Αλαντίν the show», «Μάγια η Μέλισσα» κ.α.). Τι θεωρείτε πως σας «κερδίζει» σε αυτές;
Ν.Χ.: Δεν συμμετέχω μόνο σε παραστάσεις που αφορούν παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι ανεξαρτήτως αν μία παράσταση απευθύνεται σε παιδιά ή όχι, είναι σε κάθε περίπτωση θέατρο και εντάσσεται στην ίδια κλίμακα δυσκολίας και σοβαρότητας που πρέπει να δείχνει κάποιος.
Στο θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά θα έλεγα πως τα όρια της φαντασίας είναι λίγο πιο «ανοιχτά», διότι ένα πράγμα είναι δυνατό να λεχθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, με περισσότερους ίσως συγκριτικά με έναν ενήλικα, μιας και είναι πιο γειωμένος συνήθως. Τα παιδιά, από την άλλη έχουν πιο έντονη φαντασία και αρκετά συχνά είναι πιο δημιουργικά. Συμμετέχω σε παραστάσεις που αφορούν όλη την οικογένεια.
«Ε»: Ως ηθοποιός καλείστε να αντεπεξέλθετε επιτυχώς σε όλα τα είδη. Ωστόσο, υπάρχει κάποιο που θεωρείται πως σας ταιριάζει περισσότερο; Είναι κάποιο πιο κοντά σε εσάς;
Ν.Χ.: Ως ηθοποιοί είναι καλό να μπορούμε όλα να τα κάνουμε. Η δική μου υπογραφή, η ταυτότητά μου, δηλαδή κλίνει προς την κωμωδία. Όποιον ρόλο κι αν έχω, ακόμη και δραματικό δηλαδή, πάντα θα βρίσκω σε αυτόν και στοιχεία κωμωδίας. Επίσης, μέσα στους κωμικούς ρόλους πάντα εντοπίζω το δράμα, γιατί αλλιώς δεν βγαίνει η ίδια η κωμωδία, είναι ένα «μπλέξιμο» αυτών των δύο.
«Ε»: Τι θα συμβουλεύατε ένα παιδί που θέλει να μπει σε αυτόν τον χώρο της υποκριτικής; Τι πρέπει να προσέξει;
Ν.Χ.: Αν πράγματι, πιστεύει πως το θέλει, θα του έλεγα να το κάνει! Στην πορεία θα καταλάβει βέβαια αν όντως το θέλει τόσο πολύ κι αν μπορεί να την αντέξει αυτή την δουλειά. Όταν έχεις ανάγκη να εκφραστείς με καλλιτεχνικό τρόπο και να δημιουργήσεις, θα βρεθεί ο δρόμος, θα τα καταφέρεις, είμαι αισιόδοξος σε αυτό.
Επειδή το θέμα είναι επίκαιρο, διαχρονικό, ας μη δεχόμαστε ψυχολογική βία από κανέναν, ας εναντιωθούμε και ας σταθούμε όλοι απέναντι στην βία οποιασδήποτε μορφής είτε σωματικής και είτε ψυχολογικής κι ας βάλουμε τα όριά μας, μόνο έτσι θα αλλάξουν τα πράγματα κι όχι μόνο στην δική μας δουλειά, αλλά και γενικά σε όλο τον κόσμο.
Πληροφορίες για την παράσταση στην Κομοτηνή
Ημερομηνία-Ώρα και Τοποθεσία: Πέμπτη 18 Ιουλίου στις 20:45 στο Δημοτικό Θέατρο Κομοτηνής
Τιμή Εισιτηρίου: 11 €, 13 €
Κείμενο/Σκηνοθεσία: Μπίλιω Κωνσταντοπούλου
Σκηνικά/Κοστούμια: Ιωάννα Τζάμπα
Μουσική: Χαρίσιος Γκατζόφλιας
Χορογραφίες: Σμαρώ Κεπαπτσόγλου
Φωτισμοί: Γιώργος Ζίγκας
Μουσική Διδασκαλία/φωνητικά ηχογράφησης: Ιωάννης Κοντέλλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Σισμανίδου
Βίντεο Αρτ: Σωτήρης Τσολάκης
Φωτογράφιση: Γιώργος Καλφαμανωλης
Σκηνοθεσία Τρειλερ: Παναγιώτης Κουντούρας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αγγελική Δεληγιάννη, Τερέζα Καζιτόρη, Αντώνης Καλομοιράκης, Σμαρώ Κεπαπτσόγλου, Χρήστος Ματσιαρόκος, Νικόλας Μπράβος, Αλεξάνδρα Στεργίου, Νίκος Χρηστίδης
Το τραγούδι Λιοντάρι ακούγεται σε ερμηνεία του Ιωάννη Κοντέλλη
