“Είναι πολύ απλό” συνόψισε η Μελίνα Μερκούρη την κατάσταση για το ΠΑΣΟΚ το 1990, έπειτα από τρεις εκλογικές ήττες, ενώ οι σύντροφοί της επιχειρούσαν εμβριθείς αναλύσεις. “Δεν αρέσουμε πλέον…” Η τραγική μέσα στη λακωνικότητά της διαπίστωση ισχύει το 2024 όχι για κάποιο κόμμα μα για την κοινοβουλευτική δημοκρατία συνολικά. Στην πατρίδα μας. Ου μην αλλά και στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν αρέσει πια η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Για αυτό και δεν μπαίνουν στον κόπο -τι κόπος; δέκα λεπτά υπόθεση είναι συνήθως-, για αυτό και απαξιούν οι άνθρωποι να πεταχτούν μέχρι το εκλογικό τμήμα της γειτονιάς τους. Έχουν ενστερνισθεί την παλιά κομμουνιστική και αναρχική θέση πως εάν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν οτιδήποτε ουσιαστικό, θα ήταν παράνομες; Στην πράξη φοβάμαι πως ναι.
Έχει εμπεδωθεί μέσα τους η αντίληψη πως το πολιτικό σύστημα εξυπηρετεί μονάχα τον εαυτό του, τους κολαούζους του και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Η οργή τους, η “οργή λαού” που τη λέγαμε παλιά, εκτονώνεται στο διαδίκτυο. Από πολίτες έχουν μεταμορφωθεί σε χρήστες των σόσιαλ μίντια. Εκεί συνεδριάζουν επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Εκεί χτίζουν, με τα λόγια, ανώγια και κατώγια. Εκεί στήνουν δίκες και καταδικάζουν τους ενόχους της κάθε μέρας σε “κάνσελ”, σε εξοστρακισμό τουτέστιν, κοινωνικό και επαγγελματικό θάνατο. Εισαγγελείς του καιρού μας οι ινφλουένσερς: όσο σφοδρότερα κεραυνοβολούν, τόσο περισσότερους ακολούθους κερδίζουν. Όταν η ψηφιακή τείνει να αντικαταστήσει την πραγματική ζωή, για ποιο λόγο να πας στην κάλπη;
Είναι βεβαίως και εκείνοι που επιμένουν να ψηφίζουν. Ένα υπερήφανο 40% στις ευρωεκλογές. Περίσσευαν οι άνω των εξήντα, αφθονούσαν οι ογδοντάρηδες -και ανήμποροι ακόμα, ως και στα καροτσάκια τους. Στέρεα παιδεία το λες, μιας περασμένης εποχής, όπου η συμμετοχή στις εκλογές εθεωρείτο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση. Πού έριξαν ωστόσο το κουκί τους οι ενεργοί πολίτες;
“Όσο ψηλότερο το ποσοστό της αποχής, τόσο πιο ευνοημένο θα είναι το πρώτο κόμμα” προεξοφλούσαν μέχρι το απόγευμα της Κυριακής διάφορα τζιμάνια πέριξ της Νέας Δημοκρατίας. Κουραφέξαλα!
Συμπληρώνοντας τον πέμπτο χρόνο της κυβερνητικής σου θητείας, ο μήνας του μέλιτος, η αφοσίωση του κόσμου προς το πρόσωπό σου έχει προ πολλού περάσει. Και όλα πρίμα να πήγαιναν θα είχαν αρχίσει να σε βαριούνται. Ιδίως όταν η καθημερινότητά τους επί της πρωθυπουργίας σου σκιάζεται από προβλήματα που διαρκώς οξύνονται. Όταν η ακρίβεια πλήττει ολοένα και περισσότερους – οι πάλαι ποτέ μικρομεσαίοι αγκομαχούν για να βγάλουν τον μήνα, οι εικοσάρηδες και οι τριαντάρηδες φοβούνται πως θα παραμείνουν ισοβίως εξαρτώμενοι από τους γονείς τους. Αναγνωρίζεις τις δυσκολίες. Διαβεβαιώνεις πως θα κάνεις ό,τι ανθρωπίνως δυνατόν για να τις αντιμετωπίσεις. Γιατί να σε πιστέψουν εφόσον οι τιμές στο σούπερ μάρκετ και τα νοίκια παραμένουν στον Θεό; Συμβαίνουν και οι “στραβές στη βάρδια σου”, οι ανθρώπινες τραγωδίες για να μην υβρίζουμε. Τα Τέμπη… Βγαίνουν στα φόρα και τα άπλυτά σου, οι υποκλοπές – οι πάντες παρακολουθούν από πάντα τους πάντες είναι η άποψή μου, έλα όμως που κάποιων, υποκριτικά έστω, ιδρώνει το αυτί τους; Διασκεδάζονται οι εντυπώσεις με βιντεάκια στο τικ-τοκ; Αποδεδειγμένα πλέον όχι.
Ο λαός έκρουσε όχι κώδωνα, καμπάνα έκρουσε κινδύνου στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Άριστα έπραξε. Αν δεν αλλάξει εκείνος ρότα στον επαρκή χρόνο που έχει μπροστά του, κακό του κεφαλιού του. Ποιους ψήφισε όμως ο λαός;
Κοιτάζοντας τα αποτελέσματα, καταλήγω σε ένα ανατριχιαστικό συμπέρασμα. Το ένα τρίτο τουλάχιστον των Ελλήνων έχει χάσει την αίσθηση του γελοίου. Επιβραβεύει πολιτευόμενους που είναι εξοργιστικά ελαφροί, αυταπόδεικτα απατεώνες ή προφανώς διαταραγμένοι. Στην Κύπρο, θα μού πείτε, κομμάτι της οποίας παραμένει υπό τουρκική κατοχή, θριάμβευσε στις ευρωεκλογές ένας εικοσιπεντάχρονος “youtuber”, αστοιχείωτος, παντελώς άσχετως καθ’ομολογίαν του από πολιτική. Και στην Ελλάδα εντούτοις δεν πάμε πολύ πίσω.
Σύμφωνοι. Είσαι του “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”. Έφριξες με τον γάμο των ομόφυλων. Είναι δυνατόν να ψηφίζεις κάποιον που σού πουλάει κηραλοιφές και επιστολές του Ιησού; Στις ιδιωτικές σου συναλλαγές, στα της δουλειάς, στα του σπιτιού σου, θα εμπιστευόσουν έναν τέτοιον τύπο; “Υποσχέθηκε ο Βελόπουλος” με ενημέρωσε ένας φίλος “ότι θα πάει τις συντάξεις στις 4.000 ευρώ…” Εάν είχαν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα, οι ακροατές του θα τον μαύριζαν μόνο για αυτό.
Καταλαβαίνω. Είσαι συναισθηματικά δεμένος με τον Σύριζα όπως ο οπαδός με την αθλητική ομάδα του. Δεν σε ντροπιάζει η χθεσινή εικόνα του Κασσελάκη να βγάζει το σκυλί του για κατούρημα ενώ οι δημοσιογράφοι τον περίμεναν να κάνει δηλώσεις; Να μην μιλήσουμε για τα αλεπάλληλα ξεσπάσματα του νοσηρού ναρκισσισμού του, για την με κάθε ευκαιρία επίδειξη των μυών και των σπιτιών του. Αλήθεια, θα του ανέθετες την ευθύνη της υγείας, της παιδείας, της άμυνας;
Αν πεις για τις προσωπικότητες που ηγούνται των μικρότερων μορφωμάτων, με την πρώτη ματιά το αντιλαμβάνεσαι. Πλην εξαιρέσεων πρόκειται είτε για παπατζήδες που μετά βίας κρατούν τα προσχήματα. Είτε για ανισόρροπους. Η μία σε κοιτάει με ύφος λυσσασμένου ροντβάιλερ και σού στέλνει καρδούλες. Του άλλου η μπογιά έχει περάσει μα επιμένει να παριστάνει το υβρίδιο Μαρξ και Τσε Γκεβάρα – πιο πρόσφατη έμπνευσή του; η “τεχνοφεουδαρχία”, πιάσ’το αβγό και κούρευτο! Η τρίτη, “η ωραία της παρέας”, ξεκίνησε την άνοδο της διατυμπανίζοντας το δικαίωμα των γυναικών στο μακιγιάζ και στην αποτρίχωση. Την στείλαμε στις Βρυξέλλες για να φωτίσει προφανώς και την υπόλοιπη Ευρώπη.
“Ο κόσμος δεν τελειώνει με έναν γδούπο αλλά με έναν λυγμό…” παραφράζω ελαφρά τον Τ.Σ.Έλιοτ. Η δημοκρατία, που με τόσους αγώνες και θυσίες κερδήθηκε, όπως τη ζήσαμε και τη χαρήκαμε στο δυτικό ημισφαίριο από τα μέσα του 20ου αιώνα έως σήμερα, κινδυνεύει να τελειώσει σε μια ατμόσφαιρα μακάβριου καρναβαλιού, σε ένα φρικτό πάρτυ, όπου δολοφόνοι με μάσκες κλόουν θα τη διαπομπεύσουν, θα τη βιάσουν και θα την σύρουν αιμόφυρτη στις λάσπες. Εάν ήμουν ο Φελίνι, θα γύριζα με αυτό το θέμα την πιο σκληρή ταινία μου.
Χρήστος Χωμενίδης
