Φιλόλογος, συγγραφέας, ποιητής
Από τις πρώτες μου απόπειρες κατά τη δεκαετία του ’70 στον Λόγο και στον Πολιτισμό, θεώρησα πολύ σημαντικό ο δημιουργός να παραμένει, να εργάζεται και να προσφέρει στην επαρχία – να μην κυνηγά αποκλειστικά τη «δόξα» του Κέντρου.
Η ευρύτερη περιοχή της Ηλείας με συγκίνησε ιδιαίτερα, ξεκινώντας το 1978 με τον Ανδρέα Καρκαβίτσα, αργότερα συνεχίζοντας με τον Γιώργη Παυλόπουλο, τον Τάκη Σινόπουλο, τον Τάκη Δόξα, τον Θεόδωρο Ξύδη, τελευταία με τον Μπάμπη Τσικληρόπουλο, και με άλλους πολλούς και σημαντικούς, με το έργο των οποίων ασχολήθηκα.
Με πολύ ενδιαφέρον παρακολουθούσα δύο περιοδικά της περιοχής: τον Διάλογο, 1978 – 1983, τεύχη 1-20 που εξέδιδε η Μορφωτική Ένωση Λεχαινών ο Ανδρέας Καρκαβίτσας και το περιοδικό Εκ Παραδρομής – Περιοδικό για την Ελληνική Επαρχία (1985-1992), έδρα Λεχαινά, Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα. Πολλά ήταν τα δημοσιευμένα κείμενα του Ανδρέα Φουσκαρίνη, που η πρόσφατη ποιητική του συλλογή «Πυροβάτες και Τεχνουργοί» είναι το έναυσμα του κειμένου μου αυτού.
Θα παραθέσω ένα εργοβιογραφικό σημείωμα και στη συνέχεια θα μιλήσω για τη νέα συλλογή του.
Ο Ανδρέας Φουσκαρίνης γεννήθηκε στην Ανδραβίδα τον Σεπτέμβριο του 1948, όπου εξακολουθεί να ζει και να εργάζεται στη μέση εκπαίδευση. Σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας ενώ το σχολικό έτος 1985-1986 φοίτησε στη Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης της Πάτρας. Ασχολείται με τη λογοτεχνία από τα μαθητικά του χρόνια ενώ έχει δημοσιεύσει κείμενά του από την εποχή που ήταν ακόμη φοιτητής σε διάφορα έντυπα του κέντρου και της περιφέρειας. ΄Εχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: “Πρελούντιο”, 1980, “Συμπληγάδες πέτρες και άλλα συναφή”, 1982, “Περικαλλείς διηγήσεις Χριστοφόρου του Πατζινακίτου”, 1983. Επίσης, έγραψε τη μελέτη : “Η ανολοκλήρωτη κοινωνία του Μεσοπολέμου στο βιβλίο του Δημήτρη Χατζή, Το Τέλος της Μικρής μας Πόλης”, 1990, και επιμελήθηκε την “Ανθολογία Ηλείων λογοτεχνών”, 1981 σε συνεργασία με τους Γιώργο Γώτη και Διονύση Κράγκαρη, και τον τόμο “Άνθη της Εσπερίας”, 1994, με μεταφράσεις ποιημάτων του ΄Ελιοτ, του Πάουντ, του Πρεβέρ, του Απολλιναίρ, της Πλαθ, του Λήβι, του Αρχίλοχου, κ.ά. ΄Εχει συνεργαστεί στην έκδοση των περιοδικών εντύπων: “Ανδρέας Καρκαβίτσας” και “Διάλογος” της Μορφωτικής ΄Ενωσης Λεχαινών, “Εκ Παραδρομής” της Πολιτιστικής Εταιρίας “Φράγμα”, και “Δροσελή” της Κίνησης των Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον των Λεχαινών. Κείμενά του βρίσκονται δημοσιευμένα στα περιοδικά: “Διαβάζω”, “Ανδρέας Καρκαβίτσας”, “Διάλογος”, “Εκ Παραδρομής”, “Δροσελή”, “Αλφειός” Πύργου, “Υδρία” Πατρών, “Ηπειρωτική Εστία” Ιωαννίνων καθώς και σε άλλα έντυπα και εφημερίδες του εσωτερικού και εξωτερικού. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά. Υπό έκδοση βρίσκεται το μυθιστόρημά του “Ναρκοθετημένα πεδία”, μια εκτενής σειρά διηγημάτων καθώς και η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του με τίτλο “Φρυκτωρίες”. ΄Εχει χρησιμοποιήσει, μερικές φορές, τα ψευδώνυμα Αρχίλοχος Ναβίδης, Σεβαστοκράτωρ Σεβαστιανός Δοριάλωτος, κ.ά.
Η συλλογή «Πυροβάτες και Τεχνουργοί» περιλαμβάνει 34 ποιήματα. Θα έλεγα ότι μιλά για τη σχέση του χρόνου με τον «δρόμο», την πορεία του ανθρώπου, ατομικά και κοινωνικά. Αυτό που εικονογραφεί με τα ποιήματά του είναι η αναζήτηση διεξόδου από τα σύγχρονα προβλήματα, ενώ συγχρόνως βάζει τον άνθρωπο μπροστά σε ερωτήματα και απορίες:
Το γκρέμισμα πιο εύκολο απ’ το χτίσιμο
Και πιο ελκυστικό. Η σκάλα
Όλα τα σκαλοπάτια άχρηστα
Κομμάτια ξύλου σαπισμένου μόνο. Τίποτ’ άλλο
Τα σύννεφα νερό απεσταγμένο που δεν πίνεται
Μας μούσκεψαν την κεφαλή
Μας έσβησαν τη μνήμη και τις παλιές αγάπες.
Είμαστε όλοι καθαροί όσο ποτέ. Μα άχρηστοι.
Πώς θα ‘θελα, φίλοι μου, να ζήσω
Δίχως το άγχος της στιγμής
Χωρίς τη θλίψη της ημέρας
Και το παράπονο της νύχτας
Τον πόνο και την απελπισία που γεννάει
Η ασυλλόγιστη σπατάλη του χρόνου.
Ο Ανδρέας Φουσκαρίνης δεν κρύβεται πίσω από λέξεις και εικόνες. Ως δημιουργός ειλικρινής και άμεσος μιλά για τη ζωή και τον θάνατο, για την ποίηση και τους ποιητές:
Είναι που ο Θάνατος όταν χορεύει
Δεν ξέρεις. Δε μπορείς να ξέρεις
Θάνατος είναι ή Ζωή;
Σπαράζεις.
Κι όταν το μάθεις είναι αργά. Πολύ αργά.
Η ζωή
Έχει ημερομηνία λήξεως
Η μοναξιά όμως όχι.
Οι κάμποι πλημμυρίζουν
Κι εμείς
Ούτε βλέπουμε ούτε ακούμε κι ούτε νιώθουμε τίποτα
Όσα γίνονται γύρω μας για εμάς χωρίς εμάς
Κι ούτε απλώνουμε το χέρι για βοήθεια
Στον άνθρωπο που πνίγεται απελπισμένος
Στο βάθος στερεμένων πηγαδιών
Η πεθαίνει από την ασφυξία που του προκαλούν
Οι αναθυμιάσεις των βόθρων της πολιτείας μας
Και η άνοδος της στάθμης των περιττωμάτων των ανθρώπων.
Κρυώνουμε σαν τα αδύναμα σκυλιά
Μονάχοι στο πηχτό σκοτάδι και στην παγωνιά
Που μας σκεπάζει από παντού
Σαν πάπλωμα θανάτου.
Τόσες μελέτες
Και το ποίημα φευγάτο
Κι ο ποιητής το ίδιο
Κι ο κόσμος το ίδιο
Κλεισμένος στον κόσμο του.
Το ίδιο κι εσύ.
Ο Ανδρέας Φουσκαρίνης μιλά και για τους νέους, ως δάσκαλος πάντοτε κοντά στη φλόγα και στα άγνωστα πατήματά τους:
Απροσδιόριστος αριθμός παιδιών του διαδικτύου και του κινητού
Κατέκλυσαν και πάλι το τοπίο.
Ο κόσμος ολόκληρος φευγάτος διά παντός
Σαν να μην ήτανε παρών ποτέ του
Σαν να μην ήτανε ποτέ στην ώρα του.
Με την ποίησή του ο φίλος Ανδρέας ολοκληρώνει τον κύκλο της αμφίδρομης διαλεκτικής ζωής και θανάτου.
Άνθρωπε ζήσε το ταξίδι, τα υπόλοιπα δεν πιάνουν μια.
Αρκέσου μονάχα σε αυτό που μπορείς να καταφέρεις
Ονειρέψου αυτό που δεν μπορείς και ζήσε.
Ζωή και θάνατος το ίδιο, το σχήμα κύκλος ολοκληρωμένος.
Κλείνω συμφωνώντας με μια διατύπωση – διαπίστωση του εκ Πατρών συναδέλφου Κώστα Λογαρά: «Στα ποιήματα της συλλογής δεν αντανακλώνται μονάχα ψυχικά τοπία του δημιουργού αλλά μια γενικευμένη κατάσταση που αφορά , πιστεύω, την ευρύτερη κοινωνία».
Ναι, φίλε Ανδρέα, όπως λες:
«Κι ο ποιητής, μόνος στο περιγιάλι / Χρόνια τώρα».
