Μία ανάλυση των εθνικών ομάδων του EURO 2024 που κανείς δεν ήξερε ότι έχει ανάγκη…
Όχι δεν είναι πρόλογος κειμένου απολογισμού των Ευρωεκλογών. Θα μπορούσε αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα αυτών και τον τίτλο. Μέχρι τότες (που λένε και οι ποδοσφαιρόφιλοι) θα ασχοληθούμε με το νούμερο ένα δευτερεύον ζήτημα στις ζωές μας αυτές τις μέρες. Το τόπι. Τη μπαλίτσα. Αν ζούσε ο Μαρξ θα έλεγε πως το ποδόσφαιρο πλέον είναι το όπιο του λαού και όχι οι θρησκείες αν κρίνουμε από το φανατισμό που παράγει, τις διασυνδέσεις που αυτό έχει με κυβερνήσεις, lobby, funds αλλά και το πόσο εύκολα μπορεί να καθοδηγήσει τις μάζες. Γίνεται συνεπώς αντιληπτό πως η γραμμή του No Politica στις κερκίδες από την UEFA και τις εγχώριες διοργανώσεις αποσκοπεί στην αποστείρωση της κοινωνικής έκφρασης διαμέσου του δημοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο. Εδώ θέλει προσοχή. Διότι για την UEFA το να χαιρετάς ναζιστικά όπως οι οπαδοί της Ντινάμο Ζάγκρεμπ και να σκοτώνεις ανενόχλητος διασχίζοντας τρεις χώρες με το να διαμαρτύρεται η κερκίδα μίας ομάδας για τις συνθήκες διεξαγωγής του Μουντιάλ στο Κατάρ είναι το ίδιο. Είναι και τα δύο Politica γι’ αυτήν, άσχετα που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται άμεσα τις διαφορές και την επικινδυνότητα εξομοίωσης.
Προσπερνώντας αυτή τη μίζερη εισαγωγή το παρακάτω κείμενο θα έχει στόχο (αν και δεν φάνηκε) να κάνει μία παρουσίαση του Ευρωπαϊκού Τουρνουά Ποδοσφαίρου (λαικιστί Γιούρο) που λαμβάνει χώρα στα γήπεδα της Γερμανίας αυτόν τον Ιούνιο και για ακόμη περίπου 3 εβδομάδες. Σε αυτή τη διοργάνωση δεν λαμβάνει μέρος η χώρας μας αποτελώντας μία ακόμη αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής μας (ή και όχι προχωράμε). Η Ελλάς κατάφερε να αποκλειστεί από τα ξαδέρφια του υπερτίμιου Λεβάν Μαχράτζε του μπακ-χαφ της Α.Ο. Ξάνθης που έσβησε ένα δροσερό απόγευμα του Σεπτέμβρη του 2005 τη παρέα του Σάουθγκειτ και του Τζίμι Φλόιντ Χάσελμπαινκ στο μακρινό Μίντλεσμπρο. Τουναντίον, σε ετούτη τη διοργάνωση παρελαύνουν ποδοσφαιρομάνες όπως η Σκωρτσεζία, η Σλοβενία με τη ξαδερφούλα της την Σλοβακία και τους μαθητές του Αλμπάν του Μπούσι και του Φώτη του Στρακόσια, τους Αλβανούς.
Ξεκινάμε λοιπόν με τον Α’ όμιλο και και τη Γερμανία, την οικοδέσποινα του θεσμού : Το τρωκτικό που έχουν για προπονητή και ακούει στο όνομα Νάγκελσμαν (καμία νύξη στον χαρακτήρα του ανθρώπου αλλά είναι ίδιος με αρουραίο) φιλοδοξεί να φέρει το 4ο Ράιχ ξανά στη κορυφή της Ευρώπης. Η δικιά μας λογική λέει ότι εφόσον υστερεί σε βάθος, εφόσον παίξανε κάτι ταβερνόξυλα στη προετοιμασία τους, τα Πάντσερ θα κωλύσουν στο βάλτο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούν να πάνε στους 4. Αλλά μέχρι εκεί.
Σειρά έχουν τα τέκνα του Μελ Γκίμπσον, οι ξυλοκόποι από τα Χάιλαντς, η Σκωτία. Αν και φέρουν ομάδες με έτος ίδρυσης περίπου στην ίδρυση του Ελληνικού Κράτους αυτό δεν τους έκανε ποτέ αρτίστες και καινοτόμους. Η πορεία τους σε τελικά EURO είναι σαν μέτριο ελληνικό κομμάτι στη Eurovision, δηλαδή μπορεί να περάσει τελικό αλλά εκεί δεν κάνει τίποτα. Θεωρούνται από τους πιο αδύναμους. Και είναι. Αν πάρουν βαθμό στον όμιλο θα πανηγυρίσουν στη πλατεία της Γλασκώβης.
Ουγγαρία: Θα είναι η έκπληξη αυτό το προπύργιο της Δημοκρατίας; Θα μπορέσει να περάσει τους ομίλους ως έστω καλύτερη 3η; Ερωτήματα που δεν μπορεί κανείς να απαντήσει δεδομένα. Με αστέρι το καλύτερο όνομα για να νικήσεις σε αγγλική κρεμάλα, τον Ντόμινικ Σομποσζλάι, και 2-3 ακόμα τίμιους παίχτες ευελπιστούν για τη πρόκριση. Εδώ που το λέμε αν δεν κερδίζουν τη Σκωρτσεζία είναι άξιοι της μοίρας τους. Και του Πρωθυπουργού τους.
Ελβετία: Δεν θα είμαι αντικειμενικός. Η μετανάστευση στη χώρα που ζούμε είναι πάντα στα πλάνα και η Ελβετία έχει μια χαρά πόλεις και δουλειές. Έχει και τον Στίβεν τον Τσούμπερ της αγαπημένης μου μοναχοκόρης της προσφυγιάς. Μπαρουτοκαπνισμένη φουρνιά, έχει φάει με το κουτάλι της σούπας τέτοιες διοργανώσεις. Ένα θεωρητικό last dance για τους Σακίρι, Τσάκα, Στέφεν, Ροντρίγκεζ μία τελευταία ζαριά για διάκριση η μια μεταγραφή στα πετροδόλαρα του Κατάρ και των Εμιράτων. Θα περάσει και μετά θα βγουν τα βαλκάνια από τους πολλούς μετανάστες παίχτες που έχει από τέτοιες χώρες, θα φάνε κανά δυο κόκκινες και θα αποκλειστούν μετά.
Σειρά έχει ο Β’ Όμιλος και η Ισπανία: Δεν έχει κάνει το μπαμ, πάει σεμνά και ταπεινά σαν την εξωτερική πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεότερου. Έχει και το παλικαράκι τον Γιαμάλ 16 χρονώ να παίζει βασικός δεξής εξτρέμ, Εμείς στην ηλικία του παλεύαμε να πάρουμε κανά παπί ή να πάμε διακοπές και ο Λουίς από τη Βαρκελώνη κουβαλάει τους Φούριας Ρόχας. Βέβαια και εγώ αν δεν είχα χονδροπάθεια στο γόνατο και δεν ήμουν Ξανθιώτης θα έπαιζα άνετα εκεί. Θα πάνε καλά, μακάρι και να το πάρουνε απέναντι στα μεγάλα κέντρα αποφάσεων των Βορειο – ευρωπαίων και της λιτότητας τους.
Κροατία: Πρωταγωνιστεί στις μεγάλες διοργανώσεις τα τελευταία χρόνια ξεζουμίζοντας τη χρυσή γενιά της με μπροστάρη την ποδοσφαιρική αρρώστια, τον μαέστρο που ακούει στο όνομα Λούκα Μόντριτς. Μπαίνουν σε δύσκολο όμιλο αλλά είναι κωλοπετσομένοι οι Κροάτες. Το έχουν αποδείξει. Η λογική λέει θα πάνε καλά. Ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι σαν μέσο ξανθιώτικο καφέ Σάββατο πρωί με παζάρι. Αρκετά μεγάλος.
Ιταλία: Η κάτοχος. Οι πρώτοι μάγκες που πήγαν στο Wembley και το πήραν από τους Άγγλους στο κορωνοeuro που έγινε το ’21 και όχι το ’20. Ο ορισμός της σπόντας και της κέντας δηλαδή. Μπορείς να τους ξεγράψεις παρότι δεν έχουν την σούπερ ομάδα; Σίγουρα όχι. Μπορείς όμως να πιστέψεις μία ομάδα που αντί να ασχολούνται με την αποστολή που θα στείλουν, ασχολούνται με τα διπλοσταυρωτά σακάκια που θα λανσάρουν πριν το EURO; Πάλι όχι. Είναι Μεσογειακοί, είναι και λίγο Βαλκάνιοι είναι και Ευρωπαίοι. Και εκεί που τους έχεις ξεγράψει στο παίρνουν. Δεν βγαίνει άκρη αν και το 21 σήκωσαν EURO, Eurovision, το σύμπαν για τώρα τους επιφυλάσσει κάποιο ακόμα γελοίο αποκλεισμό.
Αλβανία: Αρχικά ατελείωτο ρισπέκτ στα παιδιά του Συλβίνιο για τη πρόκριση. Μετά τη Dua Lipa, η ποδοσφαιρική ομάδα της γειτονικής χώρας κάνει και αυτή global βήματα. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Αν η ψυχή έπαιζε μόνο ρόλο στο άθλημα, το πρωτάθλημα στην Ελλάδα θα το έπαιρνε ο ΟΦΗ, ο τίμιος Αστέρας Τρίπολης και ο Παναιτωλικός. Ευελπιστώ να φάνε αρκετά γκολ για να πάρει η ΑΕΚ κοψοχρονιά τον Θωμά τον Στρακόσια. Κατά τ’ άλλα τους ευχόμαστε καλή επιτυχία αν και ο δρόμος φαίνεται δύσκολος.
Σλοβενία και Γ’ όμιλος: Η μικτή του Παναθηναϊκού η αλλιώς αυτοί που έχουν κάτι βουναλάκια στις φανέλες κατάφεραν να περάσουν στο EURO κάνοντας πιο επώδυνη τη σκέψη της μη δικής μας πρόκρισης. Μέτριο προς κακό ρόστερ, ποδόσφαιρο πιο ανιαρό και από κρύο πατσά χωρίς μπούκοβο Κυριακή ξημερώματα. Οι σκέψεις μας στους φίλους του ΠΑΟ και την ελπίδα τους να σκοράρει το κανόνι που ακούει στο όνομα Αντράζ Σπόραρ και να πάρει μεταγραφή. Πιο πιθανό δηλαδή Ξανθιώτης οδηγός να σταματήσει σε διάβαση.
Δανία: ή αλλιώς η χώρα που μεταναστεύουν όσοι παίρνουν πτυχίο στη Ξάνθη. Χαιρόμαστε που βλέπουμε ξανά τον Κρίστιαν Έρικσεν να παίζει σε τελική φάση με τα χρώματα της χώρας του μετά το επεισόδιο που είχε στη προηγούμενη διοργάνωση. Θα παίξει με καρδιά(μέτριο αστείο). Ταλαντούχοι για Σκανδιναβοί με πλουραλισμό στο ρόστερ μπορούν να κάνουν την έκπληξη και μια καλή πορεία, Όμως για πάντα θα πονάνε που πήραμε το EURO 2004 και αποτελούμε μεγαλύτερο Underdog story.
Σερβία: Τι να πρωτοπεί κανείς για την αιτία του μεγάλου ΑΕΠ της Χαλκιδικής; Ταλαντούχοι και απρόβλεπτοι, φασαριόζοι, ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Καλή ομάδα, δύο world class strikers και παρόλα αυτά είναι ικανοί να χάσουν από το Σαν Μαρίνο με 3-0 στα χαρτιά λόγω 5 κόκκινων καρτών. Είναι ευκαιρία να περάσουν, είναι ευκαιρία να εξελιχθούν ιστορίες που θα λέμε μετά από 100 χρόνια.
Αγγλία: Το ανέκδοτο κάθε τουρνουά. Πραγματικά χαίρεσαι να τους λυπάσαι. Και πως να κάνεις διαφορετικά όταν διαθέτεις ένα ρόστερ που μοιάζει με πυρηνικό οπλοστάσιο και εσύ να πολεμάς με σφεντόνες και τόξα. Καλά κάνει ο ποδοσφαιρικός Θεός και τιμωρεί αυτό το έκτρωμα οφθαλμών που έκανε την Ξάνθη των Φρινζεμπίχλερ, Λάιτνερ και Ουακίλι να μοιάζει Μπαρτσελόνα μπροστά της. Νόου κόμες που είπε και μία ψυχή παρά μόνο ότι “It’s not coming home”.
Ολλανδία και Δ’ όμιλος: Η χαρά κάθε τουρνουά με τις όμορφες πορείες προς τα γήπεδα γεμίζοντας τους δρόμους πορτοκαλί χρώμα. Μας πίκραναν βέβαια και μας απέκλεισαν ως Ελλάδα αλλά πως να κρατήσεις κακία στη χώρα που έβγαλε τον Κρόιφ, τον Φαν Μπάστεν, τον Μπέργκαμπ. Πάμε τώρα και στα αρνητικά. Μέτριο ρόστερ από τη μέση και μπροστά. Είναι πραγματικά κατάρα σε μία χώρα με παράδοση στο επιθετικό ποδόσφαιρο, που έκανε πατέντα το 4-3-3 να έχει για φορ το ξύλο το όρθιο, τον Βέργχοστ, τον «για πάντα μέτριο» Χάκπο και τον ανταγωνιστή του Σνικ και του Light τον Μέμφις τον Ντεπάι. Και συν όλα αυτά στον πάγκο τον άνθρωπο «Εθνικά Μάγουλα» και Ολλανδό ταβερνιάρη Ρόναλντ Κούμαν. Μακάρι και αυτοί να το σηκώσουν αλλά μοιάζει αρκετά δύσκολο.
Γαλλία: Θα μπορούσε να λέγεται και Μικτή Κόσμου. Ακόμα και οι αναπληρωματικοί της να κατέβαιναν πάλι φαβορί θα ήταν. Και όλα αυτά οφείλονται στο «μίσος απ’ τα γαλλικά προάστια» και τα παιδιά μεταναστών στο Παρίσι και σε άλλες εργατικές συνοικίες της Γαλλίας που ξεδίπλωσαν ταλέντο στο καλά οργανωμένο σύστημα ακαδημιών της χώρας. Μελανό σημείο για ακόμη μία διοργάνωση ο «αγχώδης αυτοφοράκιας» Ντιντιέ Ντεσάμπ. Το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος προπονεί τον Εμπαπέ και τον Γκριζμάν είναι η απόδειξη ότι «τα χ’ζά π’λιά τα φτιάν’ ο Θεός φωλιά». Μακάρι να πάνε άσχημα μπας κα φύγει ο Ντεσάμπ και τους δούμε να παίζουν στο 20% αυτού που μπορούν.
Πολωνία: Τι μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε αυτή τη χώρα; Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι και τιμιότητα. Διότι με αυτά τα κομμάτια ξανασυναρμολογείς την Εθνική τους ομάδα. Τίμιοι σαν Freddo Espresso γνωστής αλυσίδας με οροσειρά για όνομα, μέτριοι σαν τυρόπιτα κουρού, άγευστοι σαν τις προτηγανισμένες πατάτες στο πιτόγυρο. Είναι οι αδύναμοι του ομίλου και οριακά δεν θα περάσουν.
Αυστρία: η αλλιώς η Germany Reserves. Κοινός τρόπος παιχνιδιού, τρεξίματα, φρέσκες ιδέες και καλή φουρνιά με κάνουν να πω πως μπορεί να κυνηγήσουν μία καλή πορεία. Το 97% του ρόστερ παίζει στη Bundesliga και έχουν ομοιογένεια. Από την άλλη δεν έγιναν σε ένα βράδυ ευρωπαϊκό θεριό. Τίμια πράγματα και εδώ. Σε 2 χρόνια δεν θα θυμόμαστε αν έπαιξαν EURO αυτοί ή οι Ελβετοί ή και οι δύο.
Ουκρανία: Η πολύπαθη Ουκρανία κατεβαίνει με κάποιες ακτίδες ταλέντου και μέχρι εκεί. Της έδωσε η Ευρώπη την Eurovision, έκανε το καθήκον της σαν εξωτερική πολιτική απέναντι στους Ουκρανούς και μέχρι εκεί. Και μόνο που φοράνε Joma για χορηγό θα έπρεπε να αρκεί ώστε να αποκλειστούν. Οριακά ίσως περάσει τον όμιλο, όχι όμως την Αστυνομία μόδας.
Σλοβακία: Έλεος ρε Μαυροπάνε, βάλ’ τη κεφαλιά μέσα. Άκυρος πρόλογος που αποκαλύπτει τον χαμηλό επίπεδο ομάδων που πέρασαν και όχι εμείς. Σκρίνιαρ, Ντουμπράφκα και μετά το χάος. Θα έπρεπε να κατέβουν από μόνοι τους κοινή ομάδα με τους Σλοβένους για χάρης μίας ακόμα θέσης μπας και αυτοί καταφέρουν κάτι στη διοργάνωση. Πέρα απ’ τη πλάκα είναι σπουδαίο πόσα κράτη γέννησε η διάσπαση της Σοβιετικής Ένωσης και ότι όλα πήραν αμπάριζα το EURO. Οι πιθανότητες να πάει καλά είναι όσες να βρεις αφτεράδικο στη Ξάνθη Τετάρτη, τέλη Νοεμβρίου.
Βέλγιο: Η χώρα που για πολλούς μαζί με τον Καναδά δεν υπάρχει. Στο ποδοσφαιρικό πάντως κατεστημένο υπάρχει για τα καλά τα τελευταία 15 χρόνια με καλές φουρνιές ποδοσφαιριστών. Πάντα ξεκινάει ως «ψαγμένο φαβορί» για τους τζογαδόρους, πάντα καταλήγει σε εύκολους αποκλεισμούς. Έχει τη τύχη να φέρει έναν απ’ τους καλύτερους ποδοσφαιριστές εκεί έξω τον κοκκινομάγουλο Κέβιν Ντε Μπρόινε ή Κέβιν Μακάλιστερ από το Home Alone. Έχει την ατυχία να κουβαλάει τον μόνιμα γκαντέμη, τον Mister Πορτιέρη Ρομέλου Λουκάκου που κανείς ποτέ δεν θα μπορεί να πει με σιγουριά αν είναι καλός ποδοσφαιριστής. Όμιλος παραγγελιά για τους Βέλγους, θα περάσουν και θα αποκλειστούν. Πιο σταθερό και από το «π» στα μαθηματικά που είναι 3.14.
Ρουμανία: Επιστροφές – Καταστροφές για τη χώρα που είναι το να είσαι από εκεί σύμφωνα με τον Τζίμη Πανούση είναι επάγγελμα και όχι καταγωγή. Εμείς φυσικά θα πάρουμε απόσταση από το σχόλιο μέχρι το όμορφο Βουκουρέστι. Μόνο συμπάθεια για τους βαψομαλλιάδες ημίτρελους Ρουμάνους έχουμε εξάλλου. Και μόνο το Dragonstea Din Tei και το Made in Rumania είναι αρκετά ώστε να τους πάμε απευθείας ημιτελικά. Αγωνιστικά πλανάται από πάνω τους ένα μεγάλο ερωτηματικό, πιο μεγάλο και απ’ το αφορολόγητο που έχουν στις στοιχηματικές εταιρείες ώστε να εδρεύουν εκεί. Όμιλος που προσφέρει έκπληξη. Είθε να δούμε.
Πορτογαλία και ΣΤ’ όμιλος: Καλώς τα παιδιά τα δικά μας. Κυριολεκτικά. Τα τέκνα του Άγγελου του Χαριστέα και των άλλων legends μετά την κατάκτηση το 2016 με τον ποδοσφαιριστή Amber Alert (γιατί μετά το γκολ αυτό δεν ξαναέπαιξε πουθενά) Έντερ, φιλοδοξούν να φτάσουν ψηλά. Ο πάντα αντιπαθής Κριστιάνο Ρονάλντο φημολογείται ότι πάει για last dance μαζί με τον εγκληματία Pepe και τον ληστή του τρένου Ντιόγκο Νταλό. Έχουν το ρόστερ αλλά και τον ανεκδιήγητο Κριστιάνο. Σαν να ψάχνεις να κάνεις μακροβούτι στη Μάνδρα και το Πόρτο Λάγος. Θα σε βρει ο λάκος. Το ίδιο και οι Πορτογάλοι.
Τσεχία: Όσο καλοί ήταν το 2004 που τους αποκλείσαμε άλλο τόσο κακοί είναι τώρα. Μέτριο ρόστερ, μη καινοτόμοι, θα είναι έκπληξη αν δείξουν κάτι διαφορετικό. Έχουν το περιθώριο σε ένα βατό όμιλο να κάνουν την υπέρβαση και να ξεχάσουμε ότι ο μόνος λόγος που υπάρχουν ήταν για να τους κερδίσουμε με silver goal και να μπουν name ambassador στον ΑΟΞ με τα όμορφα SKODA.
Γεωργία: Ποια χώρα θα απέκλειε η σταχτοπούτα της διοργάνωσης; ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΥΚΟΝΟΥ εεε ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ. Μαχράτζε και Βάνσε Σίκοφ έχουν χτίσει ήδη τη θετική διάθεση μας απέναντι τους αφού τίμησαν με τον τίμιο ίδρωτά τους το καμάρι της Πόλης. Ως ομάδα είναι λίγο – πολύ η μπάλα στον Κβαραντόντα και «Άγιος ο Θεός». Θα παίξουν με ψυχή και θα παλέψουν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μένει να δούμε αν αυτό αρκεί.
Τουρκία: Τελευταίοι και καλύτεροι οι γείτονες Τούρκοι. Πήγαν την άλλη φορά ως ένα απ’ τα φαβορί για την έκπληξη και έφυγαν όπως φεύγει 7μελής αντροπαρέα από διακοπές σε νησί. Δηλαδή ηττημένοι. Έχει βέβαια ταλέντο μπροστά αλλά πίσω της βάζει γκολ και ο Διονύσης ο Μαυροτσούκαλος. Ευελπιστούμε στο καλύτερο, όντας σε όμιλο που προσφέρει εκπλήξεις.
*Ο Γιώργος Καλιαμπάκας είναι πολιτικός επιστήμονας και …ποδοσφαιρόφιλος
