Μιλά για τις σπουδές της στην βουλγαρική φιλολογία, όπως επίσης και για τη συλλογή της «Νησί που ψάχνει χάρτη»
«Ο δημιουργός πρέπει, πέρα από το συνεχές γράψε-σβήσε, να έρχεται σε επαφή με πολλά αναγνώσματα, όπως και να αφουγκράζεται την κοινωνία στην οποία ζει. Ο δημόσιος λόγος φέρει μαζί του και ευθύνη», τονίζει η Μ. Μπουρμά
Η Μαρία Μπουρμά έρχεται από τον Έβρο με σκοπό να «ξετυλίξει» τη δική της ιστορία, να μιλήσει για τα βήματά της στον χώρο της ποίησης, όπως επίσης και για την ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει με τη βουλγαρική φιλολογία.
Ακολούθως, παρουσιάζει την συλλογή της «Νησί που ψάχνει χάρτη», όπως επίσης και τα γενικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ποιητικής της σύνθεσης.
Στον ρου μίας ενδιαφέρουσας συνέντευξης τοποθετείται αναφορικά με την ερώτηση του «Ε» «…στη σημερινή εποχή η κοινωνία δίνει βήμα στους νέους ποιητές;», μιας και η απάντηση μίας «φρέσκιας» ποιητικής φωνής έχει πολλά να καταδείξει.
«Ε»: Πείτε μας δύο λόγια για εσάς σε μία απόπειρα να αυτοσυστηθείτε.
Μ.ΜΠ.: Ζω στην Ορεστιάδα Έβρου. Οι σπουδές μου σχετίζονται με την βουλγαρική φιλολογία και έχω ολοκληρώσει δύο μεταπτυχιακά προγράμματα, το πρώτο με αντικείμενο την διδακτική και το δεύτερο την δημιουργική γραφή. Εργάζομαι στον ιδιωτικό κλάδο της εκπαίδευσης. Τα τελευταία πέντε χρόνια ασχολούμαι επαγγελματικά με τον συντονισμό ομάδων δημιουργικής γραφής. Είμαι γραμματέας του Φιλολογικού Ομίλου Ελλάδας.
«Ε»: Τι σας έδωσε το έναυσμα να ασχοληθείτε με την ποίηση; Πώς αντιλαμβάνεστε αυτό το έργο;
Μ.ΜΠ.: Θα αναφερθώ στον στίχο του Τίτου Πατρίκιου «Σε βρίσκει η ποίηση». Από μικρή ηλικία προσπαθούσα να εκφραστώ καλλιτεχνικά σε διάφορους τομείς. Όταν έφτασε η ώρα της συγγραφής, μου ήταν οικείο να εκφραστώ πιο συνοπτικά και αφαιρετικά, πιθανόν λόγω της επαφής μου με την στιχουργική, αλλά και με τις αναγνωστικές μου προτιμήσεις που αφορούσαν, κυρίως, την μικρή φόρμα. Έκτοτε είναι μια καθημερινή αναμέτρηση με τον ίδιο σου τον εαυτό, με την λευκή σελίδα. Ο δημιουργός πρέπει, πέρα από το συνεχές γράψε-σβήσε, να έρχεται σε επαφή με πολλά αναγνώσματα, όπως και να αφουγκράζεται την κοινωνία στην οποία ζει. Ο δημόσιος λόγος φέρει μαζί του και ευθύνη.
«Ε»: Διαβάζουμε στο βιογραφικό σας πως είστε μεταφράστρια βουλγαρικής ποίησης. Επηρέασε αυτή η ιδιότητά σας και την λογοτεχνική παραγωγή σας;
Μ.ΜΠ.: Για να μεταφράσει κανείς ένα λογοτεχνικό έργο, πρέπει να έχει μελετήσει αρκετά την ολότητα του έργου του δημιουργού του αρχικού κειμένου. Τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε επηρεάζουν και την δική μας παραγωγή, γιατί εγγράφονται μέσα μας. Στην περίπτωση της μετάφρασης, που απαιτεί ένα μεγαλύτερο ποσοστό τριβής με το κείμενο, η επιρροή σίγουρα είναι μεγαλύτερη. Είναι στο χέρι, όμως, του μεταφραστή-δημιουργού να ξεχωρίσει αυτές τις δύο φωνές.
«Ε»: Σας γνωρίσαμε ως ποιήτρια μέσα από τη συλλογή σας «Νησί που ψάχνει χάρτη». Μιλήστε μας για τη θεματική που έχετε επιλέξει.
Μ.ΜΠ.: Οι δύο λέξεις που κυριαρχούν είναι ο «κύκλος» και οι «ματαιώσεις» που βρίσκεται και στην αφιέρωση του βιβλίου. Αν συνδυαστούν, είναι ο κύκλος που ποτέ δεν κλείνει και ίσως αυτός είναι και ένας από τους ρόλους της γραφής. Να ειπωθούν τα ανείπωτα. Επισφράγιση αυτών είναι ο τελευταίος στίχος-επίκληση της συλλογής «Μου δίνεις μια δεκάρα να πληρώσω τ’ άστρα;».
«Ε»: Πώς θα χαρακτηρίζατε την ποιητική σας σύνθεση; Τι πετυχαίνετε μέσω αυτής;
Μ.ΜΠ.: Πρόκειται για ένα ποιητικό αφήγημα, στο οποίο εναλλάσσονται ο ελεύθερος στίχος με την ποιητική πρόζα. Πρόθεσή μου ήταν να μπορεί να διαβαστεί σε δύο επίπεδα. Το ένα αφορά την βιολογική ωρίμαση και το δεύτερο μια συγγραφική πορεία.
«Ε»: Θεωρείτε πως στη σημερινή εποχή η κοινωνία δίνει βήμα στους νέους ποιητές; Πώς το βιώνετε εσείς στα πρώτα σας βήματα;
Μ.ΜΠ.: Δεν γνωρίζω αν η προβληματική ξεκινάει από την κοινωνία ή από το κράτος. Παρατηρούμε σε πολλές χώρες παγκοσμίως την στήριξη και την προώθηση της τέχνης. Δυστυχώς, στην Ελλάδα το καλλιτεχνικό προϊόν δεν πληρώνεται. Οι δημιουργοί πέρα από την αποτύπωση της τέχνης τους, δίνουν αγώνα και για την πρακτική στήριξή της. Έχοντας αυτό το γεγονός ως υπόβαθρο και σε συνδυασμό με μια κοινωνία που κινείται αρκετά γρήγορα για να αντεπεξέλθει σε καθημερινές δυσκολίες και που δεν υπάρχει χρόνος ή και θέληση ανάγνωσης λογοτεχνικών βιβλίων, καταλαβαίνουμε πως δεν υφίσταται βήμα. Πέρα από αυτό, ζω σε μια μικρή κοινωνία πολύ μακριά από τα αστικά και λογοτεχνικά κέντρα που υπάρχει πληθώρα δημιουργών, εκθέσεων και παρουσιάσεων βιβλίου και αυτό δυσχεραίνει περισσότερο τόσο την δική μου επικοινωνία, όσο και του έργου μου.
«Ε»: Ποια είναι τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον;
Μ.ΜΠ.: Θέλω μόνον να κάνω πιο μαύρο το μελάνι.
«Ε»: Σας ευχαριστούμε!
Νησί που ψάχνει χάρτη
Αριστερά, ο πατέρας με την πίπα.
Στα δεξιά, η μητέρα,
ζωγραφιά σε κορνίζα.
Εγώ, προστατευμένη στη μέση.
Μην και πατήσεις χώμα.
Μην τρυπηθείς και πονέσεις.
Ξύλινη σβούρα με σκοινί.
Να μη χαθείς στο στριφογύρισμα.
Μην πέσεις.
Μπερδεμένα όνειρα χρωματιστά,
γυάλινοι βόλοι σε αδέξια χέρια.
Μα πόσο μακριά να πας
με τυφλό καβαλάρη σε άλογο κουτσό.
[Από την έκδοση]
