Η Ξανθιώτισσα εικαστικός, Ανθή Κουρτίδου και η Τρικαλινή Φιλόλογος -Συγγραφέας, Ειρήνη Ντάλα αποτυπώνουν με την δική τους οπτική η καθεμία το Μουσείο Τσιτσάνη
«Ανοιχτή» η προοπτική για μία κοινή έκθεση Αν. Κουρτίδου- Ε. Ντάλα στα Τρίκαλα
Η Ξανθιώτισσα εικαστικός, κα Ανθή Κουρτίδου συναντά την Τρικαλινή Φιλόλογο -Συγγραφέα, κα Ειρήνη Ντάλα κι ενώνουν τις δυνάμεις τους, συνδυάζουν εικόνα και λόγο στο πλαίσιο μίας πρωτότυπης συνεργασίας.
Το μουσείο Τσιτσάνη από την Ανθή Κουρτίδου σε καμβά και το ποίημα από την Ειρήνη Ντάλα σε μία κοινή σύνθεση
Λεπτομερέστερα, η κα Κουρτίδου αναφέρει στο «Ε»: « Η γνωριμία είχε γίνει μέσω ενός βιβλίου που είχε γράψει η Ειρήνη Ντάλα, “Ειρήνης Έργα”, πρόκειται μάλιστα για μια ποιητική συλλογή που μου πρότεινε η κα Καπετανοπούλου. Αναμφισβήτητα το εξώφυλλο ήταν πολύ ωραίο, το οποίο μάλιστα επιμελήθηκε ο Κώστας Κοθράς. Πιο συγκεκριμένα, έφερε γραμμικό στυλ, σαν αυτά που κεντώ. Το κέντησα, λοιπόν σε μία υφασμάτινη τσάντα, έπειτα η ίδια το είδε, ενθουσιάστηκε κι έτσι προέκυψε η γνωριμία. Σκέφτηκα αμέσως πως τα Τρίκαλα έχουν πολύ ωραία μέρη και κτήρια για κέντημα. Μου προτάθηκε το Μουσείο Τσιτσάνη και το κέντησα. Επίσης, της πρότεινα να γράψει ένα ποίημα για αυτό το κτήριο. Με λίγα λόγια, κέντησα εγώ το κτήριο κι έγραψε εκείνη το ποίημα. Τέλος, μου πρότεινε να διοργανώσουμε και κάποια έκθεση εκεί με όλα αυτά τα κτήρια της Ξάνθης».
Αν. Κουρτίδου: «Τα Τρίκαλα σαν πόλη παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον»
«Είναι πολύ όμορφη αυτή η συνεργασία μεταξύ δύο διαφορετικών πόλεων, διότι μέχρι τώρα αφορούσε μόνο άτομα μέσα από την πόλη ή από τις γύρω περιοχές, όπως είναι τα Άβδηρα. Γενικά, πάντως αξίζει πολύ αυτό το εγχείρημα, μιας και τα Τρίκαλα ως πόλη παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Οπότε θα ήταν πολύ ευχάριστη αυτή η συνεργασία», όπως τόνισε η κα Ανθή Κουρτίδου αναφερόμενη στην έκθεση ζωγραφικής που συζητείται ως πρόταση στα Τρίκαλα με την συμμετοχή της κας Ντάλα.
Το ποίημα της Ειρήνης Ντάλα με πηγή έμπνευσης τον Τσιτσάνη
Απ’ άκρη σε άκρη
ψαλμωδίες του Τσιτσάνη –αγιασμένες- ανθοχάραξε
και χάμω απ’ τη γης των προγόνων
ρίζες βασιλικού, βαθιές,
αιώνια την πόλη φλογανασταίνουν.
Ο χαλκέντερος της μουσικής
ανάσες μολογάει τρισεύγενες,
μ’ ένα μπουζούκι κρυμμένο στο σακάκι,
με τ’ ακοίμητα τα χέρια του
την Ελλάδα απ΄ τα πάθη ξεσαμαρώνει.
Υπέρ ημών τους στεναγμούς
ξιτάζει τ ‘ ουρανού,
μαζεύει το χρόνο ,σταθμίζει τις ματιές
κι οι νότες
κουβεντολόϊ αγγέλων στήνουν.
Μαζί του δεν ξωμένει τραύμα
να μην τραγουδάς,
μήτε πληγές που δε νοματίζεις.
Θέλγητρο η ζωή για δαύτον
και το κάρβουνο
νερό γένεται
σαν από χείλη τραγουδιέται.
Σμίγουν τα ενδόμυχα αθύμωτα,
στεφανώνονται το ασυμβίβαστο των ήχων του,
κι εσύ
ομορφονιός ξαρματωμένος
χοροπατάς με βλέμμα αψηλό στο καταχείμωνο.
Τι άνθρωπος και τούτος,
από σε Θεέ μου!
Τη ζωή του εξόρισε
σε μια αιώνια νότα,
στην ξέχωρη νότα του Βασίλη.
Χρύσα Κιατίπη
chkiatipi@empros.gr
