Σε ποιο βαθμό είναι φιλική η Ξάνθη στα άτομα με αναπηρία; Ποιες οι δυσκολίες που προκύπτουν σε καθημερινή βάση;
Τρεις άνθρωποι εξηγούν στο «Ε» πώς βιώνει το θέμα της μετακίνησης στην πόλη ένα άτομο με αυτισμό, με κινητικά προβλήματα και με απώλεια όρασης
Το εορταστικό κλίμα και η χαρμόσυνη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα έφτασαν στο τέλος τους αφήνοντάς μας μία «γλυκιά» ανάμνηση από το 2023.Παρόλα αυτά, υπάρχει και μία μελανή πλευρά στην καθημερινότητα κάποιων ανθρώπων, συμπολιτών μας με αναπηρία, αφού ουκ ολίγες φορές έρχονται αντιμέτωποι με την έλλειψη ενσυναίσθησης στο θέμα αντιμετώπισής τους από την κοινωνία.
Τρεις άνθρωποι που είτε οι ίδιοι, είτε μέλη της οικογένειάς τους είναι Άτομα με Αναπηρία μιλούν στο «Ε» για το πώς βιώνουν μία τυπική καθημερινή ημέρα στην πόλη, εντοπίζουν αδυναμίες και προτείνουν ιδέες, ώστε η Ξάνθη να γίνει μία πόλη φιλική στα ΑμεΑ.
Συνεπώς, επιχειρούν να προσεγγίσουν το θέμα από τη δική τους οπτική γωνία ο καθένας. Ειδικότερα, ένας συμπολίτης μας μιλά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα παιδί με αυτισμό στην πόλη, μιας και το διαπιστώνει καθημερινά μέσα από το παράδειγμα της κόρης του. Έπειτα, ο μικροβιολόγος, Γιάννης Κουρπαλίδης επισημαίνει τα τρωτά σημεία της πόλης για ένα άτομο με κινητικά προβλήματα ξεκινώντας από τη δική του περίπτωση και τέλος ο Ερσίν Μποζ ως Πρόεδρος της Περιφερειακής Ένωσης Τυφλών Θράκης αναφέρεται σε αυτά που θα πρέπει να αλλάξουν, ώστε ένας άνθρωπος με προβλήματα όρασης να μπορεί να κινηθεί με ασφάλεια στην πόλη.
Λίγες ημέρες πριν την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων ένας κύριος (προτίμησε να κρατήσει την ανωνυμία του) επισκέφθηκε τα γραφεία της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ και μίλησε για την δική του περίπτωση καθώς η έφηβη κόρη του πάσχει από αυτισμό. Τόνισε, πως τόσο εκείνος, όσο και η σύζυγός του είναι περήφανοι για το παιδί τους, στέκουν στο πλευρό του με καμάρι, κάνουν μαζί δημόσιες εμφανίσεις και είναι έτοιμοι να εξυπηρετήσουν οποιαδήποτε ανάγκη του, είναι και θα είναι πάντα εκεί στο πλευρό του.
Ωστόσο, τους ανησυχεί το μέλλον του παιδιού και γενικότερα η καχυποψία με την οποία κάποιοι βλέπουν ένα άτομο με αναπηρία.
Τα πρακτικά προβλήματα για ένα παιδί με αυτισμό με έμφαση στη διαδρομή για το σχολείο
«Το παιδί πρέπει κάθε μέρα να ξυπνά νωρίς, ώστε 8 παρά είκοσι περίπου να είναι στο σημείο όπου έρχεται το ταξί με σκοπό να το μεταφέρει στο σχολείο. Επειδή τα άτομα με αυτισμό ακολουθούν την πιστή τήρηση του προγράμματος, οφείλουμε κι εμείς να συμβαδίσουμε με αυτό. Ευτυχώς, όμως το παιδί μας δεν έχει εκρηκτική συμπεριφορά, απεναντίας, είναι ήρεμο και υπάκουο» τονίζει ο κ. Χ. ενώ σημειώνει ότι «ξεκινάμε, λοιπόν την ημέρα με το πρωινό που το αλέθουμε συνήθως μιας και δεν μπορεί να μασήσει εύκολα την τροφή. Έπειτα, κάνουμε μπάνιο και πηγαίνουμε τουαλέτα. Αυτό που κουράζει το παιδί είναι το πρωινό ξύπνημα και φυσικά η απόσταση των 25χιλιομέτρων που πρέπει να κάνει για να πάει στο σχολείο. Ακολούθως, πηγαίνει στο ΚΔΑΠ όπου η αλήθεια είναι ότι εξασκεί πολλές δεξιότητες».
«Κυρίως, όμως όπως προανέφερα ως γονείς ενός παιδιού με αυτισμό μας φοβίζει το τι θα συναντήσει το παιδί μας στο μέλλον, όταν εμείς με το πέρασμα των χρόνων δεν θα έχουμε τόσες δυνάμεις. Δυστυχώς, πολλοί από τους συμπολίτες μας δεν έχουν αίσθηση της κατάστασης και αρκετά συχνά αδιαφορούν, λείπει ο σεβασμός», υποστηρίζει αναφερόμενος στην αγωνία με την οποία έρχεται αντιμέτωπος.
«Αξιώνουμε ως γονείς να “αγκαλιάσουν” σε μεγαλύτερο βαθμό όλοι οι φορείς του τόπου τα ΑμεΑ»
«Συνεπώς, αυτό που εμείς αξιώνουμε ως γονείς είναι να ‘’αγκαλιάσουν’’ σε μεγαλύτερο βαθμό όλοι οι φορείς του τόπου τα ΑμεΑ, να συνδράμουν από κοινού στην προσπάθεια κοινωνικοποίησής τους υποστηρίζοντας την ομαλή ένταξή τους στο σύνολο στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό. Ανά πάσα ώρα και στιγμή θέλουμε να νιώθουμε πως το παιδί μας είναι ασφαλές, το σέβονται, του συμπεριφέρονται όμορφα. Επιδιώκουμε αυτή η διαβεβαίωση να είναι δεδομένη τόσο από δημόσιους, όσο και από ιδιωτικούς φορείς δίχως δεύτερη σκέψη »,υπογραμμίζει καταληκτικά.
Πάρκινγκ και ΑμεΑ: Σεβασμός ή Αδιαφορία;
Ο Γιάννης Κουρπαλίδης, ο οποίος προέρχεται από τον χώρο της υγείας εξηγεί αναλυτικά τις δυσκολίες που έχει ένα ΑμεΑ να μετακινηθεί στην Ξάνθη.
«Προκύπτει μεγάλο θέμα προσβασιμότητας μέσα στην πόλη. Πρέπει να ληφθούν κάποια μέτρα. Ένα σημαντικό πρόβλημα είναι πως δεν είναι διαθέσιμοι πολλοί χώροι για να παρκάρει κάποιο άτομο με αναπηρία το αυτοκίνητό του. Δυστυχώς, αυτές οι περιορισμένες θέσεις δεν είναι πάντα διαθέσιμες, μιας και καταλαμβάνονται από άτομα που δεν ανήκουν στην κατηγορία ΑμεΑ» ενώ υπογραμμίζει ότι «το θέμα εντοπίζεται κυρίως εκτός κέντρου, μιας και υπάρχουν στενά πεζοδρόμια που βεβαίως επιβαρύνουν την κυκλοφορία και φυσικά τη μετακίνηση των ΑμεΑ. Δεν είναι, λοιπόν φιλική η πόλη στα άτομα με αναπηρία, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της».
Μεγάλο θέμα τα στενά πεζοδρόμια
Για τον Ερσίν Μπόζ το θέμα των πεζοδρομίων επίσης αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα στην Ξάνθη και τονίζει ότι πρέπει να διευθετηθεί το συντομότερο δυνατό.
«Όπως στις περισσότερες πόλεις, έτσι και στην Ξάνθη εντοπίζονται προβλήματα σε ό,τι αφορά την προσβασιμότητα ατόμων με αναπηρία. Τα πεζοδρόμια, λόγου χάρη, συνήθως είναι κατειλημμένα από αυτοκίνητα με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να κινηθούν τα αμαξίδια. Επίσης, οι οδηγοί όρασης ναι μεν είναι αρκετοί στην Ξάνθη, ωστόσο δεν υπήρχε ένας κεντρικός σχεδιασμός για το πού θέλουν να οδηγήσουν όλοι αυτοί, δηλαδή είναι διάσπαρτοι, όμως δεν οδηγούν πάντα σε έναν ασφαλές προορισμό», όπως επισημαίνει ο κ. Μπόζ.
Τοποθέτηση ηχητικών φαναριών θέτει ως προτεραιότητα ο Ερσίν Μπόζ στην νέα δημοτική αρχή
«Ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα που ελπίζουμε να αντιμετωπιστεί από την νέα δημοτική αρχή αφορά την τοποθέτηση ηχητικών φαναριών σε κεντρικά σημεία της πόλης, κάτι που με δυσκολεύει εμένα προσωπικά πάρα πολύ. Είναι επιτακτική ανάγκη τουλάχιστον να γίνει η αρχή» δήλωσε ο κ. Μπόζ.
Το πρόβλημα της προσβασιμότητας επιδεινώνεται από τα πολυπληθή τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων. Όπως σημειώνει ο ίδιος «είναι επείγον να υπάρξει λύση με τα τραπεζοκαθίσματα όσον αφορά τα μαγαζιά. Επί της ουσίας σε πολλά σημεία δεν υπάρχουν πεζοδρόμια. Τέλος, είναι αναγκαίο τα δημόσια κτήρια να έχουν σήμανση, δηλαδή οι πινακίδες που είναι συνήθως πάνω από την πόρτα να τοποθετούνται σε μεγαλογράμματη γραφή, ώστε ένα άτομο με χαμηλή όραση να μπορεί να την αντιληφθεί. Επιπλέον, στα ασανσέρ πρέπει να μπει ήχος κι η γραφή Braille.Στα αστικά να υπάρχει μία ηχητική αναγγελία, διότι ένας άνθρωπος με προβλήματα όρασης δεν μπορεί να αντιληφθεί ποιο αστικό έρχεται», αναφέρει κλείνοντας.
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι την ίδια στιγμή που το αίτημα για προσβασιμότητα για όλους και παντού ακούγεται δυνατά στις διεκδικήσεις των ατόμων με αναπηρία, το Υπουργείο Μεταφορών προχώρησε σε απόφαση η οποία προβλέπει την άρνηση κράτησης και έκδοσης εισιτηρίων καθώς και την άρνηση επιβίβασης σε άτομα λόγω αναπηρίας ή μειωμένης κινητικότητας κατ’ εξαίρεση, σε περίπτωση που αυτό δεν είναι ασφαλές και λειτουργικά εφικτό.
Άλλωστε σε πρόσφατο ρεπορτάζ του «Ε» σημειώθηκε ότι «η απόφαση του υπουργείου Μεταφορών επί της ουσίας αναμένεται να διαιωνίσει τη μη συμμόρφωση των ιδιωτικών εταιρειών αλλά και της δημόσιας συγκοινωνίας με τις διεθνείς απαιτήσεις για την μεταφορά ατόμων με αναπηρία, καθώς δεν υπάρχει καταληκτικό χρονοδιάγραμμα που να υποχρεώνει τη δημόσια συγκοινωνία και τις ιδιωτικές εταιρείες να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις για την κίνηση των ΑμεΑ». Το γεγονός ότι δίνεται πράσινο φως για άρνηση επιβίβασης σε ΑμεΑ αντί να τεθεί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την εφαρμογή του νόμου, οδηγεί την προσπάθεια για προσβασιμότητα βήματα πίσω.
Χρύσα Κιατίπη
chkiatipi@empros.gr
