Γράφει ο εκδότης Μιχάλης Σπανίδης
Βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν τις δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη του 2023.
Παρατηρώ με λύπη ότι έχει εξοστρακιστεί εντελώς από όλες τις υποψηφιότητες ο Λόγος του Βιβλίου για την Πόλη-Αγορά.
Ούτε μία αναφορά για τον παραγόμενο πολιτισμό του έντυπου βιβλίου.
Παρατηρώ ακόμη ότι οι εικόνες τους αντικαθιστούν στην ολότητά τους τις λέξεις.
Ο μικρόκοσμος της ιδιοτέλειας του εγώ έχει αναδειχθεί σε πρωταρχικό όραμα καταξίωσης.
Βλέπω να καταναλώνει συνεχώς αυτό το υπερτροφικό μικροαστικό εγώ ακόμη και τα τοπία των βράχων της Πόλης σε μετατραμπικές αλήθειες.
Η μοναδική διατάραξη έρχεται από τον ποιητικό λόγο του συμπότη μου Βασίλη Παπαδόπουλου που μου εμπιστεύεται συνεχώς το πρώτο χέρι από το αλώνι της σκέψης του.
Η ήρεμη δύναμη της φωνής του καταγράφεται διαρκώς μέσα από τους στίχους της κατάθεσής του:
Θέλω να κλάψω για μια ζωή
που μου χαρίστηκε απλόχερα
Για ένα χάδι που με συνοδεύει ακόμη
Για ένα φως που τρεμοπαίζει
μπροστά στα μάτια μου στα σφαλερά
Το βήμα μου μετέωρο
στο ανάγκεμα και την αποκοτιά.
Λυσσομανά η πνοή μου
δελτίο θυέλλης ονειροπόλου
Μεγάλη εφεύρεση η τέταρτη διάσταση
Πάντα όνειρο παραμονεύει
για να σου κλέψει
-απλόχερα-
το τελευταίο δάκρυ
25 ΙΧ 2023
Αν είναι κάτι που με σημάδεψε ευγενικά από τη αποκοτιά της συνοδοιπορίας του 2019, αυτό είναι η επαφή μου με τον ποιητικό λόγο του Βασίλη, που προσεχώς θα αξιωθώ να εκδώσω.
Αυτό που έχω να πω είναι ότι το ποίημά του,επαληθεύεται σταθερά αφού μπορεί και στέκεται σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου.
Η κατάφαση της πραγματικότητας της Μεγάλης Παρασκευής του αστικού τοπίου των ηθών αποτελεί την πηγή της ποιητικότητάς του.
Η ψυχή μπορεί να μάθει να γελάει όταν αποδεχθεί τον θάνατο.
Για αυτό συνεχίζουμε να γελάμε κάθε στιγμή.
Βασίλη μου σε Ευχαριστώ.
