Της Νατάσας Μακρή
Είθε, μακρύς να κείτεται ο δρόμος σου,
χωρίς εμπόδια υλικά ή του μυαλού σου
χωρίς ναρκοσυμπλέγματα
και άνυδρες, αόρατες διαβάσεις.
Μόνο χαρές στη ζήση σου να γεύεσαι
κι ευχάριστες και θαλερές λαχτάρες.
Δρόμους γεμάτους όραμα να ακολουθείς,
γεμάτους με γαλήνη.
Η επαναστατημένη σου ψυχή,
μέρη να βρίσκει ν’ αγκυροβολεί,
να ξαποσταίνει, να ευημερεί,
μα και μ’ ορμή ολούθε να γεμίζει.
Να μάχεται ξανά για λευτεριά
και της οργής τα όρια να βάζει,
του λογισμού τ’ αδράχτι να κρατά,
πάντα με σύνεση και ντομπροσύνη.
Σε λόγια που δεν πιστεύει να σιωπά,
μ’ αλήθειες τις φιλίες να ορίζει,
μόνο τότε θα ‘ρθει η παρηγοριά
για λάθη που εφιάλτες έχουν γίνει.
Κι απάγκιο θα βρει στη ζωή
αγάπης, που τη ζήση θα πλουμίσει,
παρόλες τις λαβωματιές, αλώβητη θα βγει
και ξάστερο ουρανό θα αντικρίσει…
