Οι λέξεις είναι ένα βιβλίο για τα βιβλία. Ενα βιβλίο για το πόσο σε καθορίζουν τα πρώτα αναγνώσματα, ένα βιβλίο για την αλαζονεία να αποφασίζεις ως παιδί να διαπρέψεις σε μια τέχνη
Το «Ε» προτείνει το βιβλίου του Ζαν-Πολ Σαρτρ με τίτλο «Οι Λέξεις» από τις εκδόσεις Άγρα και σε μετάφραση της Ειρήνης Τσολακέλλη.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο ενότητες: Διαβάζω και Γράφω. Ο ενήλικος Ζαν-Πολ Σαρτρ ασκεί κριτική στο παιδί Ζαν-Πολ και στην οικογένειά του. Ειρωνεύεται επεισόδια, ανακαλεί καταστάσεις, θυμάται πρόσωπα. Ολα αυτά όμως μέσα από ένα πρίσμα: μέσα από τον κόσμο του βιβλίου. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος σοβαροφάνειας. Ομολογεί την έλξη του για τα αναγνώσματα που ο παππούς του θεωρούσε «ευτελή» και δηλώνει ευθαρσώς ότι «ακόμη και σήμερα διαβάζω με μεγαλύτερη ευχαρίστηση τη Serie Noire παρά τον Βίτγκενσταϊν».
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Άρχισα τη ζωή μου όπως θα την τελειώσω: ανάμεσα στα βιβλία. Στο γραφείο του παππού μου υπήρχαν παντού βιβλία· το ξεσκόνισμά τους απαγορευόταν, εκτός από μια φορά το χρόνο, τον Οκτώβριο πριν ανοίξουν τα σχολεία. Δεν ήξερα ακόμη να διαβάζω και σεβόμουν ήδη αυτές τις όρθιες πέτρες· κάθετες ή κεκλιμένες, στρυμωγμένες σαν τούβλα στα ράφια της βιβλιοθήκης ή μεγαλοπρεπώς και απλόχωρα τοποθετημένες, σαν αλέες από μενίρ·ένιωθα ότι η ευημερία της οικογένειά μας εξαρτιόταν από αυτές. […] Ξεφάντωνα σε ένα μικροσκοπικό τέμενος, περιτριγυρισμένο από ογκώδη, αρχαία μνημεία που με είχαν δει να γεννιέμαι, που θα με έβλεπαν να πεθαίνω και των οποίων η σταθερότητα μου εγγυόνταν ότι το μέλλον θα ήταν τόσο ήρεμο όσο και το παρελθόν. […] Τα βιβλία μου ήταν τα πουλιά και οι φωλιές μου, τα κατοικίδια ζώα μου, ο στάβλος και η εξοχή μου· η βιβλιοθήκη ήταν το σύμπαν παγιδευμένο σ έναν καθρέφτη· είχε τον ατελείωτο πλούτο, την ποικιλία, το απρόβλεπτο.
