Πλήθος κόσμου και εκπρόσωποι τοπικών αρχών τίμησαν τον Πολιτιστικό Σύλλογο του οικισμού με την παρουσία τους
Παρουσία του Μητροπολίτη Ξάνθης και Περιθεωρίου κ. Παντελεήμονα, του Αρχιμανδρίτη Πατέρα Ιγνάτιου, του Επισκόπου Αμορίου Νικηφόρου, Ηγουμένου της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Βλατάδων Θεσσαλονίκης, του κορυφαίου Ψαλμωδού της Βυζαντινής Μουσικής Αθανασίου Βουγιουκλή, του Δήμαρχου Ξάνθης Μανόλη Τσέπελη, του Περιφερειακού Συμβούλου και Πρώην Αντιπεριφερειάρχη Ξάνθης Νικολάου Εφραιμίδη, πλήθους Αντιδημάρχων και δημοτικών συμβούλων, της Προέδρου της Ο.Ε.Β.Ε. Ξάνθης Μαρίας Τσιακίρογλου, του Προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου Νομού Ξάνθης Νικολάου Γρηγοριάδη, Στελεχών των Σωμάτων Ασφαλείας, καθώς και του πολυδιάστατου Εφημέριου του Λυκοδρομίου Ξάνθης, Αρχιμανδρίτη Θεοφίλου Γκαράνη, υποψηφίων στις εκλογές και χωριανών πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις για την εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Λυκοδρόμιο.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λυκοδρομίου Ξάνθης με την ολοκλήρωση των εκδηλώσεων αναφέρει: «Εδώ στα ποτισμένα από μνήμες και θύμησες χώματα του προσφυγικού Λυκοδρομίου Ξάνθης έλαβαν χώρα τα 3ημερα Θρησκευτικά και Λαογραφικά Δρώμενα επί της εορτής των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Ο χρόνος που περνά φέρνει μαζί του και πολλές ερμηνείες.
Φέρνει γνώση και απόσταση, στοχασμό, κόπωση μα και αδιαφορία.
101 χρόνια από την μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στη σύγχρονη ιστορία από τον τόπο όπου έπαψε να μιλιέται η γλώσσα του Ομήρου.
«Από μέρη γνωστά από την εποχή του μύθου και του θρύλου, του Φρίξου και της Έλλης, του Ιάσονα και της Αργοναυτικής εκστρατείας, του Ηρακλή και των Αμαζόνων, του Ορέστη και της Ιφιγένειας, και της τραγικής συνάμα Μήδειας.
Από πατρίδες μυρωμένες με την ανάσα του πεύκου, τραγουδισμένες με το κελάρυσμα των νερών των ποταμών, από το θρόισμα των φύλλων των δένδρων και το άκουσμα της ποντιακής λύρας.
Από τόπους, όπου το κάθε λιθάρι έχει ζωγραφισμένο και από έναν άγιο, με άγρια μάτια και μαλλιά σκοινένια, όπως θα έλεγε ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, Γιάννης Ρίτσος».
Έγραψε ο Νίκος Κωνσταντινίδης.
Δάκρυα και αίμα σε προσωπικές και συλλογικές τραγωδίες.
Η ζωή παράγει τα καλύτερα γραφόμενα.
Αρκεί να υπάρχει μετά μια φωνή να τα διηγηθεί.
Η Μνήμη είναι από σκληρό υλικό.
Δεν λαξεύετε».
