Ένα βιβλίο για τον φασισμό, τον έρωτα, τη σεξουαλικότητα και τη δυνατότητα απελευθέρωσης
Η Εφημερίδα «Εμπρός» προτείνει το βιβλίο του Χάρη Καλαϊτζίδη με τίτλο «Πολεμική Μηχανή».
Όπως υπογραμμίζεται από τον Γιώργο Ν. Περαντωνάκη «Ο Χάρης Καλαϊτζίδης, παρόλο που είναι μόλις 23 ετών, παρουσιάζει στην Πολεμική μηχανή (εκδ. Εστία) μια γραφή με απίστευτη ωριμότητα, κυρίως γλωσσική, καθώς οι φράσεις του, ο ρυθμός του λόγου, η ευστοχία της έκφρασης μοιάζει να προέρχεται από τη γραφίδα ενός πολύ μεγαλύτερου πεζογράφου. Αυτό εξισορροπεί αρκετά τη θολή στοχοθεσία της αφήγησης που κάπως χάνει την ορθοστασία της.
Ένα τρίγωνο με δύο κατά βάση οπτικές γωνίες στηρίζει σαν τρίποδο την ιστορία. Από τη μια, ο Διονύσης Αλεξίου, που είναι ομοφυλόφιλος, γνωρίζει τη σκληρή στάση του πατέρα, ο οποίος δεν μπορεί να δεχτεί μια τέτοια «ανωμαλία», του σχολείου και του στρατού, με την αφόρητη πλήξη και την ισοπέδωση που προκαλούν, της εργασίας και της κοινωνίας, που τον ωθούν στην πορνεία. Όταν ερωτεύεται τον μυώδη Βαρθολομαίο Γδούπα, η δισδιάστατη ζωή του αποκτά μια τρίτη διάσταση. Από την άλλη, η Αριάδνη, που έχει μανιοκατάθλιψη ή παρανοειδή διαταραχή προσωπικότητας ή ό,τι άλλο οι ψυχίατροι δεν μπορούν να ορίσουν, είναι σεξομανής και αρνείται να πειθαρχήσει σε μια αγωγή για όλα αυτά, φεύγει από το σπίτι και πιάνει δουλειά στο κωλόμπαρο του Βαρθολομαίου Γδούπα»
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Ο πόλεμος μεταμορφώνεται χωρίς ποτέ ν’ αλλάζει. Μπαίνει ολοένα και πιο βαθιά, τρυπώνει στην καμινάδα ως αντίστροφος καπνός και γεμίζει τα σπίτια μας μ’ αδιάκοπες συγκρούσεις. Το κόκκινό του σύννεφο μάς τυλίγει. Δεν κλαίμε στην κουζίνα· λιμοκτονούμε ξύνοντας τις άπειρες πληγές μας – ψίθυροι μάς τρώνε τα πλευρά, πιάτα σπάνε μόνα τους, ραδιοφωνικές εκπομπές προβλέπουνε την ώρα του θανάτου. Είναι ένας πόλεμος παντού, σε κάθε λέξη που λέγεται ή δεν λέγεται, σε κάθε χειρονομία που γίνεται ή δεν γίνεται, όλη μας η ζωή μια ατέρμονη πράξη πολέμου. Οι μέρες αυτοκτονούν κι η σύρραξη εσωτερικεύεται, εγγράφεται στο σώμα μας και μαίνεται βουβή. Πια βλέπουμε φυλές να σφάζονται πάνω στον θώρακά μας, καθημερινά χαράσσουνε τη γυμνή μας σάρκα κατακτώντας γόνατα και μπούτια κι ευνουχίζοντάς μας στ’ όνομα νεκρών θεών. Ο πόλεμος μπαίνει ακόμα πιο μέσα, τόσο που το μέσα και το έξω δεν έχουν πια καμία ουσιαστική διαφορά, κι έτσι εκείνος ξεχύνεται πάνω στη θωριά της φύσης, ανάγεται σ’ οντολογική συνθήκη, ορίζει τον αέρα που αναπνέουμε και τις σχέσεις ανάμεσα στ’ αβάπτιστα στοιχεία: Υπάρχει μια σκληρότητα στα κλαδιά των δέντρων μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ανθρώπινη κτηνωδία· το νερό ουρλιάζει σαν εξατμίζεται, τα φύλλα που πέφτουν είναι εγκλήματα, ο κόσμος μας ψυχορραγεί κι εμφύλια λαμπαδιάζει.
Ένα βιβλίο για τον φασισμό, τον έρωτα, τη σεξουαλικότητα και τη δυνατότητα απελευθέρωσης.
