Οι παρευρισκόμενοι συγκινήθηκαν ενώ παράλληλα διεκδίκησαν ώστε να μην χαθούν η Ζωή, η Ελένη, η Κάρολαιν και όλα τα θύματα από την συλλογική μνήμη
Συγκλονιστική ομιλία της μητέρας της Ελένης Τοπαλούδη
Τραγούδι με πάθος, δάκρυα στα πρόσωπα, ένα μεγάλο «Μην Ξανασυμβεί» στις υψωμένες γροθιές.
Το Σάββατο 11 Μαρτίου στη Κεντρική Πλατεία της Ξάνθης πραγματοποιήθηκε η δράση «Τραγουδάμε Δίχως Φόβο», μια δράση – φόρος τιμής και μνήμης για όλα τα θύματα της πατριαρχίας που έχασαν τη ζωή τους μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκες.
Η γυναικοκτονία συνιστά διακριτό αδίκημα που παλιότερα και επί πολλά χρόνια συγκαλύπτονταν πίσω από τα εγκλήματα «τιμής», και στην πρόσφατη ιστορία πίσω από τον όρο «εγκλήματα πάθους». Πολύ πρόσφατα ο όρος «γυναικοκτονία», αν και έχει χρησιμοποιηθεί και παλιότερα από την Diana E. H. Russel, υπάρχει ως αναλυτική κατηγορία ώστε να κατατάσσονται τα εγκλήματα που διαπράττονται με βάση το φύλο του θύματος.
Στην Ελλάδα το 2022 τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν με θύματα γυναίκες, και το κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν ότι υπήρξαν θύματα ακριβώς για τον λόγο ότι ήταν γυναίκες, έφτασαν τον αριθμό 13. Η Ξάνθη, άλλωστε, θρήνησε πριν 10 χρόνια την Ζωή Δαλακλίδου, θύμα μιας στυγερής δολοφονίας η οποία συγκλόνισε τότε όλη την Ελλάδα.
Με αφορμή τον θάνατο της Ζωής, η Κεντρική Πλατεία της Ξάνθης πλημμύρισε από κόσμο που ήθελε να διαμαρτυρηθεί κατά της έμφυλης βίας. Η συγκεκριμένη δράση είχε ανακοινωθεί αρκετά πιο πριν και είχαν ακολουθήσει τρεις πρόβες ώστε να συντονιστούν οι μουσικοί με τις φωνές. Ο κόσμος τραγουδούσε με όλη του τη δύναμη για να δηλώσει την αντίθεση του προς το αόρατο χέρι της πατριαρχίας αλλά παράλληλα τη συμπαράσταση του σε όλες τις γυναίκες που υπόκεινται αυτή τη βία.
Το παρών έδωσαν οι γονείς της Ελένης Τοπαλούδη από το Διδυμότειχο, η οποία στις 28 Νοεμβρίου 2018 δολοφονήθηκε από δύο άντρες στο νησί της Ρόδου όπως επίσης η αδερφή της Ζωής Δαλακλίδου. Την εκδήλωση πλαισίωσαν μουσικοί όπως επίσης και διερμηνεία της ομιλούμενης στην νοηματική γλώσσα.
Η, μία εκ των διοργανωτριών, Στέφη Αποστολίδου δήλωσε ότι: «σας ευχαριστούμε όλους και όλες που αγκαλιάσατε με θέρμη αυτή δράση. Ευχόμαστε όλο αυτό να πάρει μια οργανωμένη μορφή και να καθιερωθεί. Όλοι θυμόμαστε την Ζωή, η οποία έφυγε από κοντά μας πριν 10 χρόνια, πολλές όμως γυναίκες πριν και μετά τη Ζωή δολοφονήθηκαν και συνεχίζουν να δολοφονούνται . Άλλες γυναίκες υποφέρουν και δεν έχουν βρει τον τρόπο και τη φωνή ώστε να μιλήσουν. Αιτούμαστε την ένταξη του όρου «γυναικοκτονίες» στον ποινικό κώδικα προκειμένου να είναι πιο δίκαιη η απόδοση ποινών. Παράλληλα προσβλέπουμε σε κινητοποίηση φορέων, συλλογικοτήτων και εθελοντών ώστε όλοι οι συμπολίτες μας μέσω δράσεων να ενημερωθούν για την έμφυλη βία και αυτές που το έχουν ανάγκη να μπορέσουν να αναζητήσουν βοήθεια».
Αφού το τραγούδι ακούστηκε δυνατά τέσσερις φορές στη Κεντρική Πλατεία, το συγκεντρωμένο πλήθος, στη κεφαλή του οποίου έστεκαν οι μουσικοί, περπάτησε ακριβώς πάνω στην ίδια πορεία που είχε κάνει η Ζωή Δαλακλίδου το μοιραίο εκείνο βράδυ έως την πυλωτή του σπιτιού της, στον τόπο που άφησε την τελευταία της πνοή.
Αφού το τραγούδι της Μεξικανής Vivir Quintana ««Τραγουδάμε δίχως Φόβο» αντήχησε για ακόμη μια φορά και εναποτέθηκαν λουλούδια προς τιμήν της Ζωής, τον λόγο πήρε η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη η οποία υπογράμμισε ότι έχασε τη κόρη της από ένα σύστημα που ξεπλένει τους βιαστές και τους δολοφόνους. Η ίδια, αναφερόμενη και στο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη δήλωσε ότι «δεν έχουμε νόμους καθώς δεν υπάρχει ισόβια κάθειρξη. Η κάθε ανθρώπινη ζωή κοστολογείται 15 χρόνια φυλακή και αυτό είναι απαράδεκτο. Πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας εδώ και τώρα. Βέβαια αυτό έπρεπε να το κάνουμε χθες καθώς δέκα χρόνια από την δολοφονία της Ζώης είναι πολλά, αργήσαμε αδερφές μου, αργήσαμε! Για τους πολιτικούς οι γυναικοκτονίες είναι απλά ένας αριθμός, δεν γνωρίζουν τι θα πει απώλεια. Μέσα σε ένα βράδυ έστειλαν στις μανάδες τα πτώματα των παιδιών τους από τα Τέμπη. Πηγαίνετε να δείτε πως ζουν πλέον αυτές οι οικογένειες, πως διαχειρίζονται την απώλεια. Ντροπή τους που μας λένε ότι φταίνε οι άλλοι, φταίνε τα καρναβάλια. Πολλοί μου λένε ότι είμαι πολύ δυνατή και εγώ τους απαντώ ελάτε να με δείτε μέσα στο σπίτι μου, σκεπασμένη με μια κουβέρτα να κλαίω όλη μέρα με απλανές βλέμμα στο ταβάνι, να προσπαθώ να ονειρευτώ. Τώρα η κυβέρνηση ξέρει ότι θα χάσει την εξουσία και αρχίζει και μοιράζει παροχές, συντάξεις και επιδόματα αλλά εμείς δεν ξεχνάμε! Κάτι άλλο που δεν το γνωρίζουν πολλοί: Πληρώνω παραστατικά δίκης για την δολοφονία της κόρης μου. Το Κράτος μας τιμωρεί! Ουστ από δω τυχάρπαστοι του συστήματος! Δεν φταίει ο ένας, δεν φταίει ο άλλος. Ποιος φταίει λοιπόν; Όλοι τους είναι υπεύθυνοι και για τις δολοφονίες των παιδιών μας και για το δυστύχημα στα Τέμπη!».
Παύλος Μαραγκός
pmaragkos@empros.gr
