«…κι ήταν όλοι τους εκεί η Σοφία κι ο Σταμάτης
Πάνος, Στάθης και Καιτούλα κι ο Χαλίφης της Βαγδάτης»
Κώστας Τουρνάς και Ημισκούμπρια
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
Ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτα, παίρνει από κάποιον άλλον ένα πορτοκάλι. Ένας τρίτος του ζητάει κάτι. Μα τι άλλο θα δώσει πέρα από το πορτοκάλι; Αφού δεν έχει κάτι άλλο.
Ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτα, παίρνει από κάποιον άλλον μίσος. Ένας τρίτος του ζητάει κάτι. Μα τι άλλο θα δώσει πέρα από μίσος; Αφού δεν έχει κάτι άλλο.
Ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτα, παίρνει από κάποιον άλλον αγάπη, σεβασμό, δημιουργικότητα. Ένας τρίτος του ζητάει κάτι. Μα τι άλλο θα δώσει πέρα από αγάπη, σεβασμό, δημιουργικότητα; Αφού δεν έχει κάτι άλλο.
Οι στιγμές συνύπαρξής μας στην ανθρώπινη κοινωνία που λέμε ότι συγκροτούμε είναι πολλές και ποικίλες. Άλλες γεμάτες με πορτοκάλια, άλλες με μήλα κι άλλες με άλλα … φρούτα.
Οι χώροι συνύπαρξής μας επίσης πολλοί. Οι δρόμοι, οι πλατείες, τα μαγαζιά. Αλλά και τα θέατρα. Ναι, τα θέατρα που πια ξαναγεμίζουν και μας ξαναχαρίζουν στιγμές μέθεξης. Και κυρίως στιγμές ομαδικής μέθεξης!
Και τι γίνεται όταν σε αυτές τις στιγμές έρχεται και μας συνοδεύει ένας καμπούρης, ένα ξυπόλητος, ένας αθεράπευτος κατεργάρης που δε νοιάζεται για τίποτα και μες στην τρέλα του «πετάει» τις μεγαλύτερες αλήθειες;
Αυτό που συμβαίνει τότε είναι μια παράσταση θεάτρου σκιών.
Σαν αυτή που παρακολούθησαν οι φίλοι του Καραγκιόζη το περασμένο Σάββατο στην Καπναποθήκη Π στην Ξάνθη. Άντρες, γυναίκες, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, καλοντυμένοι, καθημερινά ντυμένοι, οικογένειες, παππούδες και γιαγιάδες με εγγόνια, μικρά παιδιά, μεγαλύτερα παιδιά. Παιδιά που ήρθαν στην παράσταση ως έξοδο με τη σχολική τάξη τους!
Όλοι παρακολούθησαν την παράσταση «Ο Καραγκιόζης και το πιθάρι»! Όλοι γέλασαν μαζί, με τα αστεία και τις κατεργαριές του καμπούρη, με τη βεζυροπούλα. Όλοι προβληματίστηκαν, έστω και υποσυνείδητα, όταν ο Καραγκιόζης τους έκλεισε το μάτι λέγοντας:
«Όλους σε ένα πιθάρι θέλουν να μας κλείσουν!»
Κάποιοι μάλιστα από τους θεατές, από το Ε1 του 14ου Δημοτικού Σχολείου Ξάνθης μας έστειλαν και τις εντυπώσεις τους και με χαρά τις φιλοξενούμε εδώ, εν είδει συνέντευξης:
Ερώτηση: Τι σας άρεσε περισσότερο στο θεατρικό έργο που παρακολουθήσατε;
Απάντηση: Μου άρεσαν πιο πολύ οι φωνές που άκουγα (Ε.Γ.) / Η παράσταση ήταν πολύ καλή και αστεία (Ζ.Λ.) / Μου άρεσαν τα αστεία στην παράσταση. Γέλασα πολύ (Γ.Ρ.) / Μου άρεσαν ιδιαίτερα εκείνες οι στιγμές που η Φατμέ έβαζε μέσα στο πιθάρι τους άντρες (Ι.Β.) / Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα αστεία (Π.Π.) / Μου άρεσαν πολύ οι σκηνές με τη βεζυροπούλα, που έβαζε στο πιθάρι όλους όσους την αγαπούσαν ( Τ.Σ.) / Ήταν διασκεδαστικό, αστείο και όμορφο μαζί, ειδικά όταν ήταν οι άντρες στο πιθάρι (Χ.Σ.) / Πιο πολύ μου άρεσε η σκηνή με το πιθάρι (Ε.Γ.).
Ε: Τι σας έκανε περισσότερο εντύπωση;
Α: Μου έκανε εντύπωση που πίσω από την σκηνή έπαιζε όλες τις φωνές ένα άτομο. Το λέω, γιατί δεν είναι εύκολο να κάνεις τόσες φωνές ταυτόχρονα (Τ.Α.) / Η σκηνή του Καραγκιόζη ήταν ιδιαίτερα ωραία και πολύ δημιουργική (Α.Β.) / Αυτό που μ΄ εντυπωσίασε πολύ ήταν ότι τις φωνές τις έκανε μόνο ένα άτομο! (Α.Σ.)
Ε: Πώς σας φάνηκε γενικά η παράσταση θεάτρου σκιών που είδατε;
Α: Θα ήθελα να ξαναπάω (Α.Β. και Β.Α.) / Θα ήθελα να ξαναζήσω αυτήν την περιπέτεια (Μ.Α.) / Οι πλάκες του ήταν απίθανες και το θέμα του πολύ ωραίο (Σ.Κ.Ε.) / Πέρασα ωραία, ήταν ωραία η παράσταση (Κ.Γ.) / Ήταν πολύ ωραία και αστεία η παράσταση. Ελπίζω να παίζονται συνέχεια παραστάσεις θεάτρου σκιών (Ν.Ρ.) / Πέρασα πολύ καλά και μου άρεσε πολύ. Θα το θυμάμαι πάντα με αγάπη (Ν.Ο.Σ.).
Το κείμενο αυτό θα κλείσει με τα λόγια της δασκάλας που συνόδευε την τάξη αυτή (και στην πραγματικότητα αποτελεί την εμψυχώτριά της, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης), μαζί με την υπόσχεση ότι τα όποια «τεχνικά» ζητήματα θα απαλειφθούν στην επόμενη παράσταση:
«Ό,τι είναι αληθινό, ζει για πάντα. Έτσι κι ο Καραγκιόζης, που μας χάρισε απλόχερα στιγμές γέλιου, χαράς, ξενοιασιάς και μας έδωσε μπόλικες ευκαιρίες για σκέψη, για προβληματισμό. Σας ευχαριστούμε. Νιώσαμε κι εμείς ξανά για λίγο παιδιά!» (Σ.Δ.)
Πριν να κλείσουν τα φώτα του μπερντέ, στέλνουμε κι ένα ευχαριστώ στον πατέρα μιας οικογένειας που έδωσε το εισιτήριό του, για να μπορέσει να μπει ένα άλλο παιδί, άγνωστό του, να παρακολουθήσει την παράσταση, όταν τελείωσαν οι διαθέσιμες θέσεις.
Πάντα μαζί, εντέχνως!
