Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε η σύμβαση για τη προμήθεια και εγκατάσταση ενός «έξυπνου» συστήματος στάθμευσης μεταξύ Δήμου και εταιρίας με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το τελικό κόστος με τεχνική υποδομή, λογισμικά κ.α. είναι κάτι λιγότερο από 1.000.000 ευρώ με χρηματοδότηση από το ΣΑΤΑ. Αντίστοιχα συστήματα έχουν εγκατασταθεί και σε άλλες πόλεις και σίγουρα αποτελούν γενικά ένα χρήσιμο εργαλείο.
Πόσο πραγματικά όμως το έχει ανάγκη μια μικρή πόλη των 50.000 κατοίκων όταν δεν έχει λύσει άλλα ζητήματα που προϋπάρχουν του ερωτήματος «πού θα παρκάρω;». Πόσο περισσότερο πρέπει ένας μικρός Δήμος εν έτη 2023 να καθοδηγεί τον πολίτη να χρησιμοποιήσει το αυτοκίνητο του και όχι να τον ενθαρρύνει είτε να περπατήσει είτε να χρησιμοποιήσει άλλα μέσα; Και τελικά αυτό το ένα εκατομμύριο ευρώ πού αλλού καλύτερα θα μπορούσε να διατεθεί ώστε να ωφελήσει και περισσότερο;
Το Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας, το οποίο εκπονείται και αυτό από εταιρία, βρίσκεται σε εξέλιξη. Ανάμεσα στα ζητήματα που είναι οι πυλώνες του Σχεδίου, δηλαδή των δικτύων πεζόδρομων και πεζοδρομίων, ποδηλατοδρόμων και δημόσιων συγκοινωνιών, είναι και αυτό της στάθμευσης των ΙΧ και σχετικών έξυπνων συστημάτων ελέγχου. Και όπως είχε αναφερθεί χαρακτηριστικά σε συνάντηση – διαβούλευση: «…Είναι ένα Επιχειρησιακό σχέδιο το οποίο αντιβαίνει ουσιαστικά στη λογική των παραδοσιακών κυκλοφοριακών μελετών που θέτουν ως προτεραιότητα τα ΙΧ. Το ΣΒΑΚ θέτει σε προτεραιότητα τον άνθρωπο…». Και ποια ήταν η πρώτη παρέμβαση – προτεραιότητα της διοίκησης του Δήμου; Τα ΙΧ, η ανάγκη για την «έξυπνη» στάθμευση τους και η προμήθεια του αντίστοιχου συστήματος!
Μια πόλη που ναι μεν είναι υποβαθμισμένη, αλλά το μέγεθος της, η γεωμορφολογία της και οι όχι και τόσο σημαντικές υποδομές της σε ευρεία διάσταση, της δίνουν την ευκαιρία σχεδιασμού από την αρχή με σύγχρονους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς όρους. Μια ανθρώπινη και πολιτισμένη πόλη οφείλει να έχει ασφαλή και άνετα πεζοδρόμια για κάθε πολίτη, ειδικά για αυτούς που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Πόσο ασφαλής είναι η πόλη μας για έναν γονιό με καρότσι, για έναν ηλικιωμένο ή για κάποιον που χρησιμοποιεί ειδικό αμαξίδιο; Πόσο προσβάσιμη είναι η πόλη μας από ένα σημείο σε ένα άλλο και τι Γολγοθά καλούνται να ανέβουν οι προαναφερόμενοι για να φτάσουν στον προορισμό τους; Πόσο ζωτικό χώρο έχουμε παραχωρήσει στη γκρίζα υποδομή και στα οχήματα και πόσο λείπουν οι σωστά σχεδιασμένες πεζοδρομήσεις, οι λειτουργικοί ποδηλατοδρόμοι και οι εκτενείς χώροι πρασίνου; Και εφόσον κάποιος δεν επιθυμεί να περπατήσει, τι εναλλακτικές του δίνουμε μέσω της δημόσιας συγκοινωνίας;
Δυστυχώς πράγματα όπως η στόχευση, ο σχεδιασμός με αρχή, μέση και τέλος καθώς και το όραμα που έχει κάποιος για τον τόπο που ζει, δεν αγοράζονται ούτε υλοποιούνται με «προμήθειες». Και αυτά που αγοράζονται (που πληρώνονται από το Δήμο), όπως είναι μια κυκλοφοριακή μελέτη (2015), ή ένα ΣΒΑΚ, πρέπει να αξιοποιούνται στην ώρα τους και με τη λογική που αυτά ορίζουν και όχι να εκτελούνται αποσπασματικά ή και καθόλου.
Μια σοβαρή διοίκηση δεν μπορεί να καταλήγει στις εύκολες λύσεις ψωνίζοντας «έξυπνα» χωρίς να λύνει βασικά ζητήματα του αρχικού προβλήματος. Θα πρέπει να ιεραρχεί καταστάσεις και να υλοποιεί προτεραιότητες. Να βάζει τον πολίτη μπροστά!
Στέλιος Τσετινές
Πολιτικός Μηχανικός
