Όταν ήμουν μικρό παιδί και ξεκινούσαμε ταξιδάκι προς Κομοτηνή, πάντα μου άρεσε που περνούσαμε απ’ το Πόρτο Λάγος. Ευλογημένος τόπος. Πεύκα, θάλασσα και σπάνια πουλιά. Ομορφιά παντού. Το παλιό Δημοτικό σχολείο ήταν απ’ τα τελευταία κτίρια του χωριού. Θυμάμαι ότι ένα απ’ τα “αξιοθέατα” που μου άρεσαν βρισκόταν εκεί. Στο προαύλιο. Ένας ανάγλυφος γεωφυσικός και μορφολογικός χάρτης. Κάτω στο έδαφος της σχολικής αυλής. Είχε ανάγλυφα βουνά βαμμένα στο χρώμα τους. Ποτάμια, λίμνες και θάλασσα ήταν χρωματισμένα μπλε. Όλα αρμονικά φτιαγμένα. Τόσο που στα αθώα παιδικά μας μάτια λες κι ήταν….αληθινά !
Καθηγητής
Τα χρόνια πέρασαν. Το σχολείο μετατράπηκε σε νηπιαγωγείο κι αργότερα έκλεισε, ακολουθώντας τη μοίρα της Ελληνικής υπαίθρου. Τα παιδιά στα χωριά λιγόστεψαν. Τα χόρτα και το χώμα σκέπασε τα πάντα. Ο χάρτης ξεχάστηκε και μαζί του (δυστυχώς) ξεχάστηκε και το Πόρτο Λάγος. Το πάλαι ποτέ μεγάλο λιμάνι της Ξάνθης ερήμωσε. Ευτυχώς όμως συνεχίζουν να παραμένουν οι άνθρωποι του. Και μερικοί απ’ αυτούς δεν το βάζουν κάτω. Συνεχίζουν να προσπαθούν. Κάπως έτσι το παλιό σχολείο μετατρέπεται σε Μουσείο Κληρονομιάς. Και μαζί μ΄αυτό οι εργασίες ανακαίνισης έφτασαν και στο σχ. προαύλιο. Κι έτσι ξεθάφτηκε κι ο χάρτης. Και πήρε ζωή. Και μάλιστα -λένε- ότι θα τον κάνουν….”σαν καινούργιο” !
Άντε παιδιά. Μαζί σας κι εμείς. Και στο τέλος που ξέρεις…Μπορεί και να “ξεθάψουμε και την Ελλάδα”. Φέρνοντας κάθε ωραίο πίσω και σκεπάζοντας την κάθε ασχήμια….
