Το στυγερό έγκλημα της δολοφονίας της Ζωής Δαλακλίδου που η Ξάνθη δεν μπορεί να ξεχάσει
Το ξημέρωμα της 27ης Δεκεμβρίου 2012 άλλαξε μια για πάντα την Ξάνθη. Η φρικτή κακοποίηση και δολοφονία της Ζωής Δαλακλίδου χάραξε ανεπανόρθωτα όσα νιώθαμε για την ασφάλεια, την ηρεμία και τους ανθρώπους αυτής της πόλης.
Δέκα χρόνια μετά κανείς δεν ξεχνά τη γυναικοκτονία που συντάραξε όλη τη χώρα. Όταν η Ζωή γυρνώντας από διασκέδαση με φίλους στην πόλη, έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά της κεντρικής εισόδου της πολυκατοικίας επί της οδού 40 Εκκλησιών, αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να το γυρίσει, λόγω της φρικαλέας επίθεσης που δέχθηκε.
Ο αδερφός της Ηλίας, σε ανάρτησή του αναφέρει: «Να τραγουδάτε αλλά και να ΜΙΛΑΤΕ ΔΙΧΩΣ ΦΟΒΟ. 10 Χρόνια τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.(27-12-2012. 27-12-2022). Πέρασαν τόσο γρήγορα που ήταν σαν να έγινε χθες, σήμερα, αύριο. Άλλαξαν πολλά, έχεις παρέα τη μαμά και είσαι ξανά στην αγκαλιά της και ξανά στην αγκαλιά σου. Το μόνο που δεν άλλαξε είναι το χαμόγελό σου και η αίσθηση ότι σε έχω δίπλα μου, πάντα . Είσαι ο Άγγελός μας».
Συγκινητική είναι η ανάρτηση και της αδελφής της Ελένης, που γράφει: «10 χρόνια πριν…Ακριβώς τέτοια ώρα ήμασταν έξω και διασκέδαζε η κάθε μία με την παρέα της…Που να φανταστούμε λίγες ώρες αργότερα τι θα ξημέρωνε…Το τελευταίο μήνυμα σου: είμαι στο τάδε μαγαζί άμα θέλεις έλα. Και δεν πήγα, γύρισα σπίτι…και ξαφνικά, σαν ψέμα, ξεκίνησε ο δικός μας εφιάλτης, με το δικό σου μαρτύριο. Δεν γίνεται να το ξεχάσεις, δεν γίνεται να μην θυμάσαι τι πέρασες. Εικόνες και στιγμές που δεν φεύγουν από το μυαλό σου. Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες χαρές και αν είχαμε στη ζωή μας. Και το παράπονο μας είναι ότι ένα κομμάτι μας λείπει. Μόνο μέσα από τα όνειρα μας μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί σου. Μόνο από εκεί σου λέγαμε τα νέα μας. Και τα κομμάτια γίνανε δύο. Και ο πόνος μεγάλωσε, με την μόνη παρηγοριά ότι δεν είσαι μόνη εκεί. 10 χρόνια και είναι σαν ψέμα. Να ‘σαι καλά ψυχή μου εκεί πάνω. Μας λείπεις, μας λείπετε. Πάντα».
