Η επανατοποθέτηση των σχέσεων Δύσης – Ανατολής εγκυμονεί εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία , στο ενεργειακό τοπίο, στα θέματα της κλιματικής αλλαγής, στο μείζον θέμα της ειρήνης, και βεβαίως οδηγεί και σε επαναπροσδιορισμό των πολιτικών συστημάτων. Όλα τα παραπάνω είναι ήδη εμφανή. Η βαριά αυτή ατζέντα είναι κοινή αλλά κάθε χώρα έχει και τα δικά της ιδιαίτερα ζητήματα.
Στην χώρα μας το πρόσφατο γεγονός της παρακολούθησης του Ν. Ανδρουλάκη άνοιξε για ακόμα μια φορά ένα ζήτημα δημοκρατίας και επάρκειας του θεσμικού πλαισίου. Ταυτόχρονα δημιούργησε νέα δεδομένα (προς το παρόν), όσον αφορά τις δυνατότητες συνεργασίας των κομμάτων ώστε μετά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση να υπάρξει, σε κάθε περίπτωση, ισχυρή Κυβέρνηση.
Με δεδομένο τον ρόλο που έπαιξε το κοινωνικό κέντρο στην τελευταία αναμέτρηση, αλλά και ιστορικά σε όλες τις εκλογές στην χώρα μας, οι πολιτικές εξελίξεις θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό από τις επιλογές αυτών των ψηφοφόρων.
Το κοινωνικό Κέντρο, μετά και από την εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, συσπειρώθηκε στο λεγόμενο «Αντισύριζα» μέτωπο. Θα αδικούσαμε όμως τους πολίτες αυτούς, αν αποδίδαμε την πολιτική τους επιλογή μόνο στον «φόβο» τους για την επανάληψη των όσων διεξήχθησαν στη χώρα εκείνη την περίοδο.
Η εξελικτική πρόοδος μέσα στην ΕΕ, η οποία μεταφέρθηκε και στα εθνικά επίπεδα, οδήγησε σταδιακά σε επιτυχή ώσμωση μεταξύ της φιλελεύθερης οικονομίας, του ισχυρού κοινωνικού κράτους και της λειτουργίας του κράτους δικαίου. Έτσι, από το δίλλημα αριστερά ή δεξιά, περάσαμε στην πολιτική πραγματικότητα ΚΑΙ αριστερά και δεξιά. Στην αφομοίωση, δηλαδή, στοιχείων και από τα δυο μεγάλα πολιτικά ρεύματα, για τις εντελώς νέες πραγματικότητες του ψηφιακού μετασχηματισμού και της κλιματικής αλλαγής.
Παρόλο που στην πολιτική το διαζευκτικό «ή» είναι πιο εύκολο γιατί δημιουργεί διλήμματα, βάζει διαχωριστικές γραμμές, κατασκευάζει εχθρούς και απόλυτες αλήθειες, το «και» είναι ο σωστός και δύσκολος δρόμος, καθώς προϋποθέτει συνεργασίες, διορατικότητα και σύγκρουση με ακροατήρια εθισμένα στη λογική του άσπρου και του μαύρου: «αντισύριζα» ή «αντιδεξιοί». Το διαλεκτικό και δημιουργικό «και», ορίζει τους ανθρώπους του Κέντρου.
Αυτή η «πολιτική φυλή» του Κέντρου, δεν καταθέτει ψήφο, την δανείζει. Την δανείζει και αλλάζει το επιτόκιο μετά από κρίση και αξιολόγηση, κάθε μέρα. Είναι σαφές ότι υπάρχει τραύμα στη σχέση Κυβέρνησης με το Κέντρο στο θέμα της λειτουργίας των θεσμών και διαφύλαξης των δικαιωμάτων του πολίτη, αλλά και στο θέμα της αξιοκρατίας αφού ο Π/Θ δηλώνει ο ίδιος την έλλειψη της με την επιλογή του πρώην διοικητή της ΕΥΠ.
Στην πορεία, όμως, προς τις εκλογές και μάλιστα έχοντας μπροστά μία περίοδο τεραστίων δυσκολιών κατά την εκτίμηση μου, θα υπάρχουν τρία διακυβεύματα.
-Το πρώτο είναι η αντιμετώπιση της εθνικής απειλής από την Τουρκία, η οποία επιχειρεί να θέσει την σχέση Ελλάδος-Τουρκίας σε ένα δικό της φαντασιακό πλαίσιο ως να μην υπάρχει ιστορία, Συνθήκες και Διεθνές Δίκαιο.
-Το δεύτερο είναι οι μεταρρυθμίσεις και οι πολιτικές που εξασφαλίζουν δημοκρατία και δίκαια ανάπτυξη
-Και τέλος, είναι η πολιτική διακινδύνευση, δηλαδή το αίσθημα ανασφάλειας απέναντι στο ενδεχόμενο ακυβερνησίας εν μέσω κρίσεων.
Για τους «κεντρώους» λοιπόν πολίτες οι οποίοι είναι κομματικά διεσπαρμένοι ή ανέντακτοι δεν επαρκούν τα «αντί» μέτωπα. Τα κόμματα και βεβαίως οι αρχηγοί τους θα πρέπει να πείσουν ότι η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό τους σημαίνει εθνική ασφάλεια, λειτουργία της δημοκρατίας, μεταρρυθμίσεις και πολιτική σταθερότητα. Γι’ αυτά θα παλέψουν στα μαρμαρένια αλώνια των εκλογών.
Στο μεταξύ και επειδή όλοι κυβέρνησαν, γνωριζόμαστε πια αρκετά καλά ώστε να μην περνάνε εύκολα τυχόν νέα παραμύθια.
Άννα Διαμαντοπούλου
