Πολλοί από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ το είχαν δέσει κόμπο-δαχτυλίδι: θα αγόμασταν στις εκλογές με κύριο -ή και μοναδικό- θέμα στην πολιτική ατζέντα τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να αναρωτιέται ποιός κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Με το ΠΑΣΟΚ, αφότου αποκαλύφθηκε ότι το έργο “Ο Υποκλέψας του Υποκλέψαντος” παιζόταν και κατά την Πρώτη Φορά Αριστερά, να κηρύσσει διμέτωπο αγώνα.
Άλλες μεν βουλές κομμάτων, άλλα δε λαός κελεύει. Από τις δημοσκοπήσεις προέκυψε ότι των ψηφοφόρων το αυτί λίγο ιδρώνει για τους κοριούς της ΕΥΠ και για το Predator. Καλώς; Κακώς; Κάκιστα λέω εγώ, ερμηνεύοντας την αδιαφορία του κόσμου ως στωική αποδοχή ότι όλοι έχουν τη φωλιά τους λερωμένη, πως όλοι οι σκύλοι μια γενιά. Τα γεγονότα ωστόσο -όπως έγραφε ο Λένιν- είναι ξεροκέφαλα. Η “Υποκλοπιάδα” (κι ας έκανε σουξέ στο εξωτερικό με άρθρα στους “Νιού Γιορκ Τάιμς” και στο “Πολίτικο”) κατεβαίνει εσπευσμένα λόγω έλλειψης κοινού. Ούτε μέχρι τη ΔΕΘ δεν άντεξε καλά-καλά. Και ας απαίτησε ο Αλέξης Τσίπρας, για την τιμή των όπλων, μπας και ζεσταθούν τα αίματα, παρέμβαση της Προέδρου της Δημοκρατίας.
Εάν ήμασταν -εσείς κι εγώ- καλοί πολίτες, ξέρετε τι οφείλαμε να κάνουμε. Να παρακολουθήσουμε σε απευθείας σύνδεση με την Έκθεση την ομιλία και τη συνέντευξη του Μητσοτάκη. Την ομιλία και τη συνέντευξη του Ανδρουλάκη. Την ομιλία και τη συνέντευξη του Τσίπρα. Ο Κουτσούμπας, αλήθεια, ο Βελόπουλος και ο Βαρουφάκης ανέβηκαν; – θα ανέβουν στη Θεσσαλονίκη; Εάν ναι, το πρόγραμμα γίνεται δωδεκάωρο μες στο νερό. Και -το χειρότερο- μακρόσυρτο, ανιαρό παρά τις ρητορικές κορώνες και τις πονηρές δήθεν ερωτήσεις. Μονόλογοι, μονόλογοι, μονόλογοι… Το δυσκολότερο, θα σας πουν οι επαΐοντες, θεατρικό είδος.
Για μιαν ακόμα φορά, όπως και να’χει, δεν αποδειχθήκαμε καλοί πολίτες. Είδαμε φευγαλέα τους επικεφαλής των κομμάτων να χειροκροτούνται στο “Βελλίδειο” κι ευθύς αλλάξαμε κανάλι. Αρκεστήκαμε σε περιλήψεις των ομιλιών τους, σε ευσύνοπτα ρεπορτάζ από τις συνεντεύξεις τους. Συμπεριφερθήκαμε σαν τους θαμώνες των εστιατορίων που γνωρίζουν απ’έξω κι ανακατωτά το μενού, απαξιούν άρα να ζητήσουν τον κατάλογο.
Τι περιέχει το μενού του Κυριάκου Μητσοτάκη; Το στοίχημα πως -κόντρα στον καιρό- η κυβερνώσα παράταξη θα βγάλει τον χειμώνα χωρίς ανεπανόρθωτες απώλειες. Πως η ενεργειακή κρίση, η ακρίβεια, τα όποια απρόοπτα στον διεθνή ορίζοντα, δεν θα την πλήξουν καίρια. Δεν θα ανατρέψουν τους συσχετισμούς μεταξύ των κομμάτων. Και ότι με τον ερχομό της άνοιξης και την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου, η Νέα Δημοκρατία παίζοντας μόνη εναντίον όλων, κραδαίνοντας τον κίνδυνο της ακυβερνησίας ή της τερατογένεσης, θα συσπειρώσει Δεξιά και Κέντρο και θα πετύχει τελικά την πολυπόθητη αυτοδυναμία. “Πας μετά Χριστόν προφήτης γάιδαρος” έλεγε η μάνα μου. Κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει το μέλλον σε ορίζοντα οκταμήνου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εντούτοις δεν έχει δώσει δείγματα τζογαδόρου της πολιτικής. Για να αναλαμβάνει τέτοιο ρίσκο, κάποιες εγγυήσεις θα έχει, που πιθανόν να μην τις διακρίνει ο απλός πολίτης.
Το στοίχημα του Αλέξη Τσίπρα είναι το ακριβώς αντίθετο. Ότι τα κρύα καλοριφέρ και τα μισοάδεια καλάθια του σούπερ μάρκετ θα καταφέρουν ό,τι δεν πέτυχε η -αλλοπρόσαλλη ομολογουμένως- τακτική του από το 2019. Πως ένα 4% του εκλογικού σώματος (και 3% ενδεχομένως θα αρκούσε) θα γυρίσει την πλάτη στην κυβέρνηση. Από εκεί και ύστερα κάθε ενδεχόμενο θα είναι ανοιχτό. Εάν στις πρώτες κάλπες, της απλής αναλογικής, η Νέα Δημοκρατία σκοράρει κάτω από το 30%, το παιχνίδι θα λάβει εντελώς άλλη τροπή. Ευσεβείς πόθοι; Μονόδρομος μάλλον. Σε τι άλλο -εννοώ- θα μπορούσε να ελπίζει ο Σύριζα; Εάν ούτε μετά τον χειμώνα 2022-2023 δεν καταφέρει να ανακάμψει ουσιωδώς, θα πάψει αντικειμενικά να αποτελεί κόμμα εξουσίας. Θα ζεσταίνει απλώς την καρέκλα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τον επόμενο.
Ο οποίος επόμενος θα ήθελε -και θα άξιζε- να είναι το ΠΑΣΟΚ. Θα συνιστούσε ιστορική δικαίωση για την παράταξη η οποία σήκωσε το κύριο βάρος της χρεοκοπίας και των μνημονίων, που απαξιώθηκε όσο καμία από τις πλατείες των “Αγανακτισμένων” και τους σαλτιμπάγκους του λαϊκισμού ένθεν κακείθεν, να επανέλθει δριμύτερη. Για το “γαμώτο” αν μη τι άλλο όσων στάθηκαν όρθιοι ενώ τα τρολ του διαδικτύου (και από τα υπόγεια της Κουμουνδούρου) τους λοιδωρούσαν και τους απειλούσαν.
Το ΠΑΣΟΚ -φευ!- διατελεί προς το παρόν σε αμηχανία. Επιδίδεται σε ασκήσεις ισορροπίας προσπαθώντας να περιχαρακώσει έναν χώρο ανάμεσα. Τι θα έπρεπε να κάνει; Να μιλήσει, κατά τη γνώμη μου, για την “Ελλάδα Μετά”. Χωρίς να αγνοεί την ατζέντα της επικαιρότητας, να τοποθετηθεί ρηξικέλευθα για τα ζητήματα που θα απασχολούν τον πλανήτη, την Ευρώπη, την πατρίδα μας το 2030. Να επενδύσει στους σημερινούς εφήβους, στα σημερινά παιδιά. Αντί να αναλώνεται σε άχαρες ασκήσεις επί χάρτου για το πόσους βουλευτές θα έχει την άνοιξη του 2022 και τι ακριβώς θα τους κάνει και πώς δεν θα τους κλέψει ο Μητσοτάκης…
Αυτό είναι, σε γενικές γραμμές, το μενού για τους προσεχείς μήνες. Όποιος έχει αλλεργίες -θεωρείται σχεδόν σικ στις μέρες μας να σε πειράζει η γλουτένη- ας τις δηλώσει εγκαίρως. Όχι πως θα τις σεβαστούμε αναγκαστικά. Σίγουρα πάντως θα τις καταγράψουμε.
Καλή σας απόλαυση!
