Η ελληνική ψυχή

Χαρές και πλούτη να χαθούν, και τα βασίλεια, κι όλα,

τίποτε δεν είναι, αν στητή μέν’ η ψυχή κι ολόρθη.

Διονύσιος Σολωμός

Θανάσης Μουσόπουλος. Θαυμάζω και συγκινούμαι (συν+κινώ) από κάτι ήρωες, εποχής κανενός ηρωισμού, που επιμένουν να μας οδηγούν μέσα απ’ τα γράμματα.

Είναι κάτι Άνθρωποι που χωρίς να το έχουν αυτοσκοπό, συγκεντρώνουν όλα τα ιδανικά στο πεδίο της μάχης του πνεύματος, προκειμένου να γίνει η μεγάλη πολιορκία κι ο άνθρωπος να μη χάσει το Άλφα του και περιέλθει στην πρότερη ζωώδη κατάσταση.

Είναι πολλά, πάρα πολλά πενήντα χρόνια σκέψης, συγκέντρωσης και τοποθέτησης μελανιού γραφής στο σώμα της κοινωνίας.

Κάθε σταγόνα μελάνι τους, που με κόπο και πόνο στάζει, είναι ένα μικρό ράμμα στο χάσμα μεταξύ ζωής και θανάτου, αρετής και κακίας, ελπίδας και καταστροφής. Είναι πολλά πενήντα χρόνια αγώνα δίχως κανένα, μα κανένα, προσωπικό όφελος!

Είναι μεγάλος ο ηρωισμός να προσπαθείς να γεμίσεις το αβυσσαλέο χάσμα της καθημερινότητας όλων με μια σταγόνα αλήθειας και προτροπής.

Είναι τιτάνιο να περνάς καθημερινά τα γράμματα μέσα από τις συμπληγάδες της καθημερινότητας.

Κάτι τέτοιες σκέψεις πέρασαν διαβάζοντας το βιβλίο «Ο Καραγκιόζης και η ελληνική ψυχή» του Θανάση Μουσόπουλου. Δεν ήταν μόνο ο Καραγκιόζης, ήταν η επιλογή κι η ανάγκη του να βάλει με το θέμα αυτό τη σφραγίδα του στα πενήντα ολόκληρα χρόνια συγγραφικής του πορείας.

Πενήντα χρόνια πορείας στα γράμματα!

Αν δεν είναι ο υψηλότερος ηρωισμός, τι άλλο είναι;

Είναι η ελληνική ψυχή που χάρη σε αυτή τα φώτα του πολιτισμού κάθε τόσο, στις μεγάλες ανάγκες, φέγγουν την ανθρωπότητα.

Είναι το πρότυπο από κάπου να πιαστούμε για να ελπίσουμε. Να θαυμάσουμε.

Είναι που αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε τέτοιους Έλληνες πανανθρώπινους που μπορούν να κατοικούν σε όποια Ξάνθη, αλλά οι ίδιοι κατοικούνται από κάθε είδους ευγένεια.

Είναι εκείνοι, και ίσως οι μόνοι, που θα απολογηθούν στην ιστορία για όσα έπραξαν και στον εαυτό τους για όσα δεν έπραξαν.

Συχνά-πυκνά παρεξηγημένοι, αφού η εποχή αλλού κοιτάζει, δε χάνουν ούτε στιγμή το κουράγιο τους και μάχονται μέχρις εσχάτων κρατώντας Θερμοπύλες.

Η πατρίδα τους χρωστάει πολλά, πάρα πολλά, αλλά ως συνήθως τους βάζει με κάθε τρόπο στο περιθώριο, για να μην ακούγεται η φωνή τους.

Παρ’ όλα αυτά, η φωνή του Θανάση Μουσόπουλου όχι μόνο κατάφερε να ακούγεται αλλά ηχεί σε κάθε ηλικία αφού η ωριμότητά του τον έφερε τώρα στη θέση να μιλήσει για τον αγαπημένο ήρωα μικρών και μεγάλων. Τον Καραγκιόζη.

Ήταν ανάγκη να το κάνει τώρα. Τώρα που τον χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ.