Δημήτρης Γκαγκαλίδης
Καθηγητής
– Για τα οικονομικά, θα μιλήσεις με τον πρόεδρο !
Μ’ έπιασε άγχος. Θα συναντούσα επιτέλους τον Μάριο Κουτσουρίδη. Τον “πατριάρχη” του υγρού στίβου στην Ξάνθη. Τον άνθρωπο που συνέδεσε τ’ όνομα του με την “πισίνα” της Ξάνθης….όσο κανένας. Κι εγώ νεαρός φοιτητής στο ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής. Αρχές 1992. Στο ξεκίνημα μιας προπονητικής καριέρας που έμελλε να κρατήσει ως το 2009.
– Που μπορώ να τον βρω ;…..ρώτησα
– Στο “Ξάνθεια”, εκεί βρίσκεται καθημερινά.
Ο Μάριος (μου επιτρέπεις) καθόταν χαλαρός πίσω απ’ το μικρό γραφείο του. Ο ιδρώτας έτρεχε μόνιμα στο πρόσωπο του. Λίγο τα παραπανήσια κιλά, το άγχος της εργασίας, το δημιουργικό μυαλό που ποτέ δεν επαναπαύονταν…..Επιβλητικός και ταυτόχρονα φιλικός. “Οικουμενικός” θα ΄λεγα. Με μόνιμο χιούμορ, οξυδέρκεια, ματιά ιδιαίτερη. Γρήγορα κατακτούσε τον συνομιλητή του. Αφού τον ακτινογραφούσε. Στην σημερινή διάλεκτο τον “σκάναρε”. Και δεν έπεφτε ποτέ έξω…Ούτε θυμάμαι εάν τελικά είπαμε για τα οικονομικά. Για όλα τ΄ άλλα είπαμε. Δηλαδή έλεγε. Ασταμάτητος, εφευρετικός, ασυγκράτητος. Γνώστης των πάντων, της επικαιρότητας, του αθλητισμού, των κοινωνικών. Λες και χωρούσε μέσα του μια εγκυκλοπαίδεια. Απ’ αυτές που έχουν τους χοντρούς τόμους. Και λίγη ήταν. Αναρωτιόμουν τι θα έκανε αυτή η χώρα εάν είχε αρκετούς τέτοιους Μάριους. Αν τους άκουγε. Αν τους “εκμεταλλεύονταν” προς όφελος της. Τέλος πάντων….
Το γραφείο ήταν γεμάτο από χαρτιά και φακέλους. Όταν έπιανε την πένα του ήθελες να τον κινηματογραφήσεις. Η υπογραφή του ήταν μοναδική. Καλλιτεχνική, όμορφη, άψογη. Δίπλα είχε αρκετές προσκλήσεις. Πάντα καλούσαν τον πρόεδρο του ΚΟΞ. Πρώτο και καλύτερο. Σε κάθε γεγονός, επέτειο, πολιτιστική εκδήλωση της πόλης. Έτσι έπρεπε. Ο Μάριος τον καιρό εκείνο ήταν κολυμβητής, παράγοντας, μέλος της Ομοσπονδίας κολύμβησης – υδατοσφαίρισης (τότε ΕΚΟΦ, νυν ΚΟΕ). Συνοδός Εθνικών Ομάδων, αγωνιστικών αποστολών, μαιτρ των δημοσίων σχέσεων (μέχρι και σεμινάρια θα μπορούσε να κάνει), χιουμορίστας, μάγειρας, διευθυντής επιχειρήσεων, μουσικός, καλλιτέχνης, τραγουδιστής. Σταματώ εδώ…..
Ο Μάριος σήμερα απολαμβάνει τα γηρατειά του. Και συνεχίζει να δημιουργεί. Μ’ άλλο τρόπο κι από διαφορετικό μετερίζι. Αυτό του απόμαχου. Διαβάζει πολύ, συμμετέχει διαδικτυακά σε συνομιλίες, κουβέντες, κάνει την πάντα εποικοδομητική κριτική του. Και γράφει. Γράφει ένα βιβλίο, βγαλμένο απ’ την ψυχή του. Ο τίτλος τα λέει όλα : “27 σταγόνες και μια γουλιά”, θυμίζοντας σ’ όλους τα χρόνια που πέρασαν “σαν το νερό, μέσα στο νερό”. Στο κέντρο του εξώφυλλου είναι το σήμα του ΚΟΞ. Σύντομα θα ολοκληρωθεί και θα το διαβάσουμε. Ανυπομονούμε….
