Ένας επίδοξος πολιτευτής εξαπολύει απρόκλητη, σκαιά επίθεση εναντίον ενός παρουσιαστή της τηλεόρασης μόνο και μόνο επειδή ο τελευταίος είναι φαλακρός. “Θίγει την αισθητική μου!” γράφει στα social media. “Σήμερα η εμφύτευση μαλλιών έχει εξελιχθεί, κυρίως δε έχει φθηνύνει, μπορεί ασφαλώς να την αντέξει το πορτοφόλι αυτού τού κυρίου. Γιατί λοιπόν επιμένει να επιδεικνύει τον γλόμπο του; Τι πρότυπα δίνει στα παιδιά μας; – μήπως μετά από το κρανίο σκοπεύει να γυμνώσει και το υπόλοιπο σώμα του; Ας επέμβει επιτέλους το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Ας του κάνει αυστηρή σύσταση, στις δημόσιες τουλάχιστον εμφανίσεις του, να φοράει ένα περουκίνι. Έστω έναν σκούφο…”.
Η προοδευτική μερίδα της κοινωνίας εξανίσταται. “Είμαστε όλοι φαλακροί!” δίνουν το σύνθημα οι ινφλουένσερς, βάζοντας ασφαλώς στην κουβέντα και την τριχόπτωση ως παρενέργεια της χημειοθεραπείας. “Προσβάλλει το ακροδεξιό τσουτσέκι κάθε συνανθρώπο μας που παλεύει με τον καρκίνο!” καταγγέλλουν. Οι πιο μαχητικοί ξυρίζουν δημόσια το κεφάλι τους. Το θύμα της επίθεσης, ο τηλεπαρουσιαστής, αντιδρά με την ψυχραιμία και τη μεγαλοψυχία που τού δίνει το δίκιο του. “Με τη φαλάκρα μου, η οποία μόλις κρίθηκε, εγώ έχω διασκεδάσει, έχω χορέψει, έχω ερωτευτεί, με έχουν ερωτευτεί, έχω ταϊσει τη γιαγιά μου, έχω γηροκομήσει τον παππού μου…”. Αποθεώνεται. Εάν δεν είχαν μόλις περάσει οι Πανελλαδικές, η δήλωσή του πιθανότατα θα γινόταν το θέμα της έκθεσης για τους υποψηφίους για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Αντιλαμβάνεσθε πόσο κοντά βρίσκεται η παραπάνω φανταστική -μολιερικής έμπνευσης- ιστορία σε ό,τι συμβαίνει στον δημόσιο χώρο μας. Συνειδητοποιείτε, ελπίζω, πόση ανοησία έχει βαρέσει κατακούτελα την κοινή γνώμη όχι μονάχα στην Ελλάδα, στον δυτικό κόσμο γενικά. Οι αναπτυσσόμενες χώρες, οι σκληρά μουσουλμανικές κοινωνίες, οι δεσποτείες τύπου Κίνας, Ρωσίας, Τουρκίας, δεν τα πάνε διόλου καλύτερα. Εκεί οι λαοί αποχαυνώνονται, φανατίζονται από την εξουσία. Ώστε να είναι έτοιμοι για αίσχη σαν κι εκείνα που συνέβησαν στην Ουκρανία…
Εδώ, που απολαμβάνουμε τη δημοκρατία βρίζοντάς την, έχουμε την πολυτέλεια να αναλωνόμαστε σε καβγάδες σχετικά με τη νοημοσύνη των χταποδιών ή το δικαίωμα στα επιπλέον κιλά. Και να εισάγουμε το “@” στον γραπτό λόγο, ώστε να μην υποπίπτουμε στο αμάρτημα του σεξισμού. Παράδειγμα: “Όποι@ θέλει να στειρώσει τ@ γάτ@ τ@, ας απευθυνθεί στ@ αρμόδι@ κτηνίατρ@”. Τι εξάμβλωμα! Μπροστά -φευ- στην πολιτική ορθότητα, και ο στοιχειώδης σεβασμός προς τη γλώσσα υποχωρεί.
“Τι θες να πεις;” θα δεχθώ πυρά τόσο από τους υποστηρικτές τής συμπαθέστατης (και προσφιλέστατης σε εμένα, έχουμε γαρ συνεργαστεί θαυμάσια στο παρελθόν) Δανάης Μπάρκα: “Δεν δικαιούται ο καθένας να νοιώθει υπερήφανος για το κορμί του;” Όσο και από τους απολογητές της Αφροδίτης Λατινοπούλου: “Δεν αντιμετωπίζει η χώρα μας τρομερό πρόβλημα παχυσαρκίας, ιδίως παιδικής, που επιβαρύνει τη δημόσια υγεία;”
Σιγά μην για την παιδική παχυσαρκία ευθύνεται το -αρνητικό τάχα- μήνυμα που εκπέμπει μια ευτραφής τηλεπαρουσιάστρια! Δεν έχει ποτέ περάσει όποιος το υποστηρίζει αυτό έξω από περίπτερο ή από φαστφουντάδικο; Δεν έχει αντιληφθεί ότι οι “λιχουδιές” που διατίθενται είναι διατροφικά ολέθριες; Πως τα αναψυκτικά, που διαφημίζονται επιθετικότατα, είναι θερμιδικές βόμβες; Η παχυσαρκία συνιστά ασθένεια, η οποία πλήττει κυρίως τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα του πληθυσμού. Το φτηνό φαγητό, που γίνεται νόστιμο με χημική επεξεργασία, μετατρέπεται σε λίπος, επιβαρύνει τον οργανισμό, ευνοεί την αρτηριοσκλήρυνση. Επιπλέον εθίζει. Το πρόβλημα έχει βάση ταξική. Οι πλούσιοι τέρπουν το λαρύγγι τους με εκλεκτά κρασιά, τον ουρανίσκο τους με κρέατα και θαλασσινά πρώτης ποιότητας. Οι φτωχοί σαβουρώνουν ό,τι αντέχει η τσέπη τους.
Όσο για τον ρατσισμό, για τον κοινωνικό αποκλεισμό που δήθεν υφίστανται οι υπέρβαροι συμπολίτες μας, όποιος ζει στον πραγματικό κόσμο και όχι στη φούσκα των μέσων μαζικής δικτύωσης, ξέρει ότι τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει παρά μονάχα στα προεφηβικά χρόνια. Τα παιδιά πράγματι είναι οι μεγαλύτεροι κομφορμιστές. Στοχοποιούν ανέκαθεν οποιονδήποτε, με οποιονδήποτε τρόπο, ξεχωρίζει – ρωτήστε εμένα που φορούσα γυαλιά μυωπίας, είχα και φουντωτά σγουρά μαλλιά.
Το μπούλινγκ στις ακραίες του εκφάνσεις είναι ολέθριο, έως και δολοφονικό. Συχνά όμως σε γαλβανίζει. Σε μαθαίνει να αμύνεσαι, να υπερασπίζεσαι -με νύχια και με δόντια εν ανάγκη- τη διαφορετικότητά σου. Όταν ξυπνήσει δε η λίμπιντο, η τράπουλα ξαναμοιράζεται. Τότε οι χυμώδεις, οι με “πλούσια τα ελέη”, οι με καμπύλες -ξέχειλες ακόμα- παίρνουν την εκδίκησή τους. Σπανίως βλέπεις ευτραφή γυναίκα να στερείται τον έρωτα. Ο Φρόυντ θα έλεγε πολλά για τον μαγνητισμό που ασκεί η “θεά της γονιμότητας”, η “μεγάλη μητέρα”. Το γεγονός παραμένει. Ακόμα και όταν τα λυμφατικά μοντέλα προβάλλονταν σαν αισθητικά πρότυπα, οι ετεροφυλόφυλοι τουλάχιστον άντρες δεν μπορούσαν να αντισταθούν σε μιαν αφράτη, ζεστή αγκαλιά. Δεν ερωτευόμαστε εξάλλου -ούτε καν διαγειρόμαστε- βάσει της εικόνας τού απέναντί μας. Ο τρόπος του, το ύφος του, η ατμόσφαιρα που δημιουργεί, η γοητεία του εν ολίγοις μάς ελκύει. Μόνον οι ψυχικά ευνουχισμένοι εξαρτούν την επιθυμία τους από τη ζυγαριά ή το υποδεκάμετρο.
Όχι, Δανάη Μπάρκα. Δεν ανήκεις σε μια μειονότητα, την οποίαν οφείλεις να υπερασπιστείς ή να διατρανώσεις. Είσαι μοναδική, όπως όλοι μας. Και, όπως όλοι μας, φέρεις τον εαυτό σου -σώμα και προσωπικότητα- επιδιώκοντας κάθε στιγμή να δίνεις και να παίρνεις απόλαυση.
Με το τέλος των συνεγερτικών ιδεολογιών, με την έκπτωση των θρησκειών, οι δυτικές κοινωνίες κατρακυλούν προς το παιδαριώδες. Οι πολίτες τους φανατίζονται, αναζητούν ταυτότητα στις πιο σχηματικές αντιθέσεις. Γυναίκες εναντίον αντρών, ομοφυλόφιλοι εναντίον ετεροφυλόφιλων, φυτοφάγοι εναντίον κρεατοφάγων, εύσαρκοι εναντίον λιπόσαρκων. Καθένας ψάχνει εναγωνίως μια ταμπέλα να την κολλήσει στο μέτωπό του, να νοιώθει μέλος μιας ομάδας, να υπερβεί έτσι τη μοναξιά του, την υπαρξιακή του αγωνία.
Πόσο κωμικό φαντάζει αυτό, ιδίως όταν αναλογιστείς πως οι άνθρωποι καταρχήν διακρίνονται στους ζωντανούς και τους πεθαμένους. Πως από τη στιγμή της γέννησής μας έχουμε πάρει την άγουσα προς τη δεύτερη κατηγορία. Και ό,τι προφτάσουμε στο μεταξύ. Ό,τι χαρούμε…
Χρήστος Χωμενίδης
