Φιλόλογος-συγγραφέας-ποιητής
Σε πρόσφατο κείμενό μου σημείωνα ότι «Η βοήθεια και η συνδρομή του Στέφανου Ιωαννίδη στο έργο μου από την αρχή είναι ΜΕΓΙΣΤΗ». Την ίδια ακριβώς διατύπωση επαναλαμβάνω για την Κατινίτσα – όπως τη φώναζαν οι οικείοι και φίλοι της – την Κατίνα Βέικου Σεραμέτη (1912 – 1989).
Και όσο ζούσε και μετά το θάνατό της έγραψα και δημοσίευσα πολλές εργασίες για το έργο της. Πολλά κείμενα περιλαμβάνονται σε βιβλία μου για τη μεταπολεμική λογοτεχνία της Ξάνθης. Τρία βιβλία αφιερωμένα στην Κ. Βέικου Σεραμέτη κυκλοφόρησαν ξεχωριστά:
-1991, Κατίνα Βέικου Σεραμέτη, ανάτυπο «Θρακικής Επετηρίδας», τ. 8/1991
-1999, Κατίνα Βέικου Σεραμέτη, Η μεγάλη Θρακιώτισσα δημιουργός, έκδοση «Φοροτεχνική και Θρακική Προσέγγιση»
-2012, Ποίηση: Πάθος κι όνειρο της Κατίνας Βέικου Σεραμέτη, έκδοση «Τελεία και Παύλα».
Στο τελευταίο αυτό βιβλίο μου περιέχεται το κεφάλαιο «Πρώτες προσεγγίσεις μου στο έργο της Κατίνας Βέικου Σεραμέτη», το οποίο παραθέτω στη συνέχεια (με ελάχιστες αλλαγές).
Την Κατίνα Βέικου Σεραμέτη τη γνώρισα μέσω του Στέφανου Ιωαννίδη και του περιοδικού «Θρακικά Χρονικά», όταν ετοιμαζόταν το τεύχος 29, που κυκλοφόρησε το 1972.
Στο τεύχος εκείνο υπάρχει «Αναλυτικό Ευρετήριο Συνεργατών και Κειμένων τόμων Α΄ – Ζ΄ (1960-1968)» που επιμελήθηκα (χρησιμοποιώ υπογράφοντας τα αρχικά Α. Χρ. Μ., γιατί ήμουν τότε στρατιώτης). Με την επαφή μου αυτή με όλα τα τεύχη των «Θρακικών Χρονικών» γνώρισα όλο το έργο τις Κατίνας Βέικου Σεραμέτη.
Το 1973, όταν η ποιήτρια εκδίδει την ποιητική τις συλλογή «Δεσμοί» (Ξάνθη 1973) μου τη αφιερώνει «Στον Αθανάσιο Μουσόπουλο, Με πολλήν εκτίμηση – Κ. Β. Σεραμέτη, 19 – 11 – 73».
Ενώ ακόμη υπηρετούσα τη θητεία μου ξεκίνησα μια προσπάθεια για συλλογή στοιχείων για να γράψω ένα βιβλίο με τίτλο «Πνευματική Μεταπολεμική Ξάνθη» (έχω στο αρχείο μου επιστολή-έγγραφο που έστειλα στον Ιωαννίδη, στον Παυλίδη και στη Σεραμέτη, από την Αθήνα 3 Μαρτίου 1974). Έτσι αρχίζει μια πυκνή αλληλογραφία με τη Σεραμέτη και αποστολή εκ μέρους τις πάμπολλων βιογραφικών και εργογραφικών στοιχείων, που φυλάσσω βέβαια στο αρχείο μου.
Αργότερα το σχέδιό μου διευρύνθηκε, επιχειρώντας να συλλέξω στοιχεία για τη Θρακική Λογοτεχνία. Ήταν η αρχή μιας περιπέτειας που συνεχίζονται ως τις μέρες τις.
Επανέρχομαι στην Κατίνα Βέικου Σεραμέτη, την οποία επισκεπτόμουν συχνά στο σπίτι τις στην παλιά πόλη – Πυγμ. Χρηστίδου 41.
Απ’ ό,τι μπορώ να θυμάμαι και τα στοιχεία που τηρώ στο αρχείο μου – το οργανωμένο αρχείο το «κόλλησα» από την ίδια – την Παρασκευή 5 Μαρτίου 1976 στο Αμφιθέατρο Πολυτεχνικής Σχολής (νυν Δημοτικό Αμφιθέατρο) στα πλαίσια των Θρακικών Λαογραφικών Γιορτών οργάνωσα και εισηγήθηκα σε Λογοτεχνικό Βραδινό: «Ξανθιώτες Λογοτέχνες Μεταπολεμικής Περιόδου».
Διασώθηκε και δημοσιεύθηκε το πολυγραφημένο πρόγραμμα της εκδήλωσης, καθώς και μικρό απόσπασμα από την εισήγησή μου (όπως αναφέρεται από την Κ. Β. Σ. σε κάποιο βιβλίο της).
Είναι αξιοπρόσεκτο το «θράσος» μου να οργανώσω και να μιλήσω για τόσο σοβαρά θέματα, νεοσσός εγώ της επιστήμης…
Τα επόμενα χρόνια εξακολούθησα να ασχολούμαι με το έργο της Κατίνας Βέικου Σεραμέτη δημοσιεύοντας σχετικά κείμενα.
ο 1977 στην εβδομαδιαία εφημερίδα του φίλου λογοτέχνη – πρόωρα χαμένου Σήφη Νικολαΐδη «Σπίθα» δημοσίευσα το κείμενό μου «Κατίνα Βέικου Σεραμέτη: Ο Βιζυηνός της Ξάνθης» (29.8.1977).
Το 1979 στον τευχότομο 35/1979 του περιοδικού «Θρακικά Χρονικά» είχα τη εργασία μου «Βιβλία Ξανθιωτών», όπου αναφέρομαι και στη Σεραμέτη. Την ίδια χρονιά στην εφημερίδα «Εμπρός» δημοσίευσα κριτική μου για τις «Ψηφίδες» (10.9.1979).
Τέλος, το 1980 στο βιβλίο μου «Προσεγγίσεις, 2» ένα από τα κεφάλαια περιλαμβάνει στοιχεία από τα ως τότε δημοσιευμένα κείμενά μου στην Κατίνα Βέικου Σεραμέτη.
Είχαμε όσο ζούσε τακτική επικοινωνία και στο σπίτι της παλιάς πόλης, αλλά και στο διαμέρισμα στην οδό Αγίου Ελευθερίου, στο οποίο αργότερα μετακόμισε. Συχνά μιλούσαμε για πολλά θέματα. Απολάμβανα τη μαγειρική και ζαχαροπλαστική της τέχνη – περίλαμπρη όπως και η τέχνη του λόγου.
Δημοσίευσα πολλά άρθρα και όσο ζούμε και μετά το θάνατό της. Οργανώσαμε επίσης εκδηλώσεις με το Δίκτυο Λόγου και Πράξης και το Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης. Στα σχετικά βιβλία μου δεν ξεχνώ το πλούσιο έργο της. Στο περιοδικό «Φοροτεχνική και Θρακική Προσέγγιση» δημοσίευσα αρκετές εργασίες.
Το 2010 στο βιβλίο μου «Ξάνθη, σαν παραμύθι…» και το 2014 στο έργο μου «Τα όνειρα της Ξανθίππης και του Κόσυνθου – Μεταπολεμική Λογοτεχνική Ξάνθη» (και τα δύο εκδόσεις του Δήμου Ξάνθης) η Κατίνα Βέικου Σεραμέτη και το έργο της έχει κυρίαρχη θέση.
Κάθε χρόνο στις 4 Οκτωβρίου, μέρα που έφυγε από τούτη τη ζωή, γράφω για τα Ελευθέρια της Ξάνθης αλλά και για την αέναη πνευματική παρουσία της Κατινίτσας στην πορεία μου και στην πορεία της Ξάνθης…
