Η ματαιότης
Αγώνας ευθυνών
Πράξεις και δράσεις.
Πενθούν οι αποδράσεις
Περνούν οι μέρες,
οι μήνες,
οι εποχές,
τα χρόνια…
Τα όνειρα, ανεκπλήρωτα
Οι στόχοι, χωρίς βέλος.
Κείτονται.
Ασαφείς φθίνουν οι ελπίδες.
Ανέγγιχτοι οι πόθοι.
Αγιάτρευτοι είναι οι καημοί.
Αργόσχολες οι σκέψεις.
Αδιάβροχα τα μάτια μας
βουλιάζουν στη ρουτίνα.
Αόρατα χαμόγελα
στον νηπενθή λυγμό μας.
Κι η ματαιότης κρύβεται
στον καθένα σκοπό μας.
Αναστασία (Νατάσα) Μακρή
Ο Σπυρίδων Βικάτος, (Αργοστόλι, 24 Σεπτεμβρίου 1878 – Αθήνα, 6 Ιουνίου 1960), ήταν Έλληνας ζωγράφος και ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της «Σχολής του Μονάχου».
Τα έργα του είναι κυρίως προσωπογραφίες και ηθογραφίες με φανερή την επιρροή του γερμανικού ακαδημαϊσμού, από τον οποίο υιοθέτησε μια ήπια εκδοχή, αλλά και της φλαμανδικής σχολής του 17ου αιώνα. Επιπλέον συνδυάζοντας τα διδάγματα της σχολής του Μονάχου με τις νέες τεχνικές που σχετίζονταν με τη νοηματική εμβάθυνση στο χρώμα και στην απόδοση, ξέφευγε ορισμένες φορές από τη στατικότητα που χαρακτήριζε τον ακαδημαϊσμό. Επίσης διακρίθηκε και ως τοπιογράφος, ενώ και οι «νεκρές φύσεις» του προσέλκυσαν το ενδιαφέρον
Η Σχολή του Μονάχου, ή αλλιώς ακαδημαϊκός ρεαλισμός, αποτελεί το πλέον σημαντικό εικαστικό κίνημα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, με έντονες επιρροές από την Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου και το ομώνυμο καλλιτεχνικό ρεύμα της Γερμανίας.
Η δημιουργία της ρομαντικής Σχολής του Μονάχου οφείλεται κατά κύριο λόγο στους ιδιαίτερους δεσμούς που δημιουργήθηκαν ανάμεσα στην Ελλάδα και την Βαυαρία στα χρόνια του Όθωνα. Εκείνη την εποχή, με την ενθάρρυνση και συνδρομή του ελληνικού κράτους, πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες πήγαν στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου για να σπουδάσουν εικαστικές τέχνες, και κυρίως ζωγραφική. Αρκετοί από αυτούς επέστρεψαν αργότερα στην Ελλάδα για να διδάξουν στην Σχολή των Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) της Αθήνας.
Το έργο των ζωγράφων της Σχολής του Μονάχου διακρίνεται για την άριστη τεχνική στην χρήση των χρωμάτων σε βάρος της εκφραστικότητας. Οι σκηνές που απεικονίζουν οι ζωγράφοι του ακαδημαϊκού ρεαλισμού έχουν κάτι το πομπώδες και θεατρικό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει την παντελή έλλειψη συναισθημάτων. Στον ακαδημαϊκό ρεαλισμό προέχει η ηθογραφία, δηλαδή η απεικόνιση του βίου των αστικών κέντρων και, κυρίως, της υπαίθρου, με ιδιαίτερη έμφαση στην απόδοση του αρχιτεκτονήματος, της τοπικής φορεσιάς και των αντικειμένων. Ακολουθεί η προσωπογραφία, η τοπιογραφία και τέλος η νεκρή φύση.
Στην Σχολή του Μονάχου συγκαταλέγονται, εκτός από τον Σπυρίδωνα Βικάτο, ο Θεόδωρος Βρυζάκης, ο Διονύσιος Τσόκος, ο Κωνσταντίνος Βολανάκης, ο Ιωάννης Αλταμούρας, ο Νικηφόρος Λύτρας, ο Νικόλαος Γύζης, και Γεώργιος Ιακωβίδης.
«Η ματαιότης», 1933. Έργο Σπ. Βικάτου. Από τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης.
ΦΩΤΟ: mataiotis
