Το σχέδιο
Αγαπημένη μου,
κι αν τη ζωή σου
σ’ άλλες υπάρξεις τη σπαταλάς
σ’ άλλους σταθμούς δίνεις αξία
και σ’ άλλες πόρτες
τον ανασασμό σου αφήνεις,
εδώ είμαι εγώ,
στην σκιά του συνειδητού,
κόρφος του ασυνείδητου,
θύμηση γίνομαι,
αποδέκτης των κρυφών οργασμών σου,
των ύστερων ειρμών σου
του λογισμού των σκοταδιών σου,
εκεί,
πού τα βήματά μας
μαζί με τα κορμιά μας,
ίχνη αφήσαν
στα μουσκεμένα όνειρα,
του τότε και του τώρα,
στ’ ατερμάτιστα σχέδια
της πλάνης του εγώ μας,
στη βυθισμένη μας ζωή
σ’ εγωισμούς και φράξεις.
Δε λησμονώ ούτε στιγμή,
και νιώθω ευγνωμοσύνη
για όλ’ αυτά που έζησα…
Μα, πλέον, ήρθε η ώρα
να σβήσω τις αβύσσους μας
και να κοιτάξω μπρος μου
στην εκκαθάριση του νου
στο επίνειο της ζήσης.
Καλό δρόμο…
Αναστασία Νατάσα Μακρή
Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος απεβίωσε στις 6 Ιουνίου 1995, (Μαγνησία Μικράς Ασίας, Ιούνιος 1914 – Αθήνα, 6 Ιουνίου 1995).
Ήταν πρωτοπόρος και μοναδικός στο ύφος, Έλληνας ζωγράφος της μεσοπολεμικής γενιάς.
Θεωρείται πιο «Ευρωπαίος» στο έργο του από τους Έλληνες ζωγράφους της εποχής του, αν και πολλοί τον κατατάσσουν στην ελληνοκεντρική «Γενιά του Τριάντα». Στο έργο του απεικόνισε την ανθρώπινη φιγούρα — κυρίως τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου — με σχήματα αδρά, σχεδόν πρωτόγονα, και χρώματα άλλοτε πιο σκοτεινά και άλλοτε πιο φωτεινά.
Οι πίνακες του Διαμαντόπουλου διακρίνονται για την αποποίηση κάθε κλασικής έκφρασης και την παρουσίαση της ανθρώπινης μορφής με μια ξεχωριστή ποιητικότητα και μουσικότητα. Λόγω αυτής της ιδιαιτερότητας στο ύφος, ορισμένοι Έλληνες τεχνοκριτικοί έφθασαν στο σημείο να συγκρίνουν τον Διαμαντόπουλο με άλλους πολύ σημαντικούς ζωγράφους σαν τον Σεζάν, τον Πικάσσο, τον Κλέε, κ.ά. Έστω κι αν αυτή η σύγκριση θεωρηθεί κάπως υπερβολική, σίγουρα στον ελληνικό χώρο, μπορεί κανείς να μιλά για την μοναδική «περίπτωση Διαμαντόπουλου
Αποσύρθηκε επί πολλά χρόνια και κλείστηκε στον εαυτό του αρνούμενος να συμβιβαστεί με την εμπορευματοποίηση των πάντων.
“Δεν είναι δυνατόν να φτιάχνω έργα για να στολίζουν τα σπίτια των εφοπλιστών…”, είπε.
Το έργο του διακρίνεται για τη λιτότητα, τις πρωτόγονες μορφές, την έμφαση στα τεκτονικά χαρακτηριστικά και την εκφραστική δύναμη των χρωμάτων.
Τίτλος του πίνακα του Διαμαντή Διαμαντόπουλου: “Το σχέδιο”
