Πλείστες οι μάσκες του έρωτα,
θολώνει κρίση και ματιά,
σμιλεύει ανισότητες
καημούς γιατρεύει
αέναος κείτεται,
εκδίδεται,
βορά στις διαθέσεις,
των σαρκοβόρων επιθέσεις.
Ούτε ο Ζευς,
θεών και ανθρώπων μέντορας,
ως φιλοπάθος Έλλην,
ξέφυγε απ’ τα βέλη του
κι απ’ της Λήδας το κάλλος επλανήθη.
Αιχμάλωτος στο θείο,
του έρωτα, μεγαλείο,
με τη μορφή του κύκνου,
τον οίκτο ικετεύει,
κυνηγημένος απ’ την Αφροδίτη,
που για χάρη του πατρός,
ως αετός εφανερώθη.
Να σαγινεύσει το κορμί της λαχταράει,
τον πόθο της να ορίσει,
τον οργασμό του πλάνου σώματός της.
Δίχως κύκνειο άσμα,
μιας κι αθάνατος δύναται να είναι.
Με τις μορφές που εναλλάσσει,
σαν Θεός ή Άγιος,
την αγάπη του προσφέρει,
την ίδια τη στιγμή,
την ξεγελάει,
το μαύρο πρόσωπο του ερέβους ξαναπαίρνει,
στην ηδονή της ξεδιψάει…
Ω, Λήδα,
η μόνη εσύ,
που πλάγιασες με κύκνο,
που η ομορφιά σου,
εκπόρευσε ωοτοκία,
κι αντ’ αυτού,
η μορφή της Νέμεσης σου εδόθη,
της θείας δίκης,
αντίδωρο του έρωτα,
Ιθάκη για εσέ,
Θεά σου έμελλε να γίνεις…
Αειθαλής,
όποιος το πάθος του έρωτα γνωρίσει,
την αιωνιότητα την έχει κατακτήσει…
Αναστασία (Νατάσα) Μακρή
24 Μαΐου 1494 γεννήθηκε ο Τζάκοπο Ποντόρμο, Ιταλός ζωγράφος.
Ο Τζάκοπο Καρούτσι, 24 Μαΐου 1494 – 2 Ιανουαρίου 1557, γνωστός συνήθως ως Τζάκοπο του Ποντόρμο, Τζάκοπο Ποντόρμο ή απλά Ποντόρμο, ήταν Ιταλός ζωγράφος, από τους κυριότερους εκπρόσωπους του Μανιερισμού. Το έργο του αποτελεί μία βαθιά υφολογική μετατόπιση από την ήρεμη κανονικότητα της προοπτικής που χαρακτήριζε την τέχνη της Αναγέννησης. Είναι διάσημος για τις συστρεφόμενες πόζες, σε συνδυασμό με την ασαφή προοπτική. Οι φιγούρες του συχνά φαίνονται να αιωρούνται σ’ ένα απροσδιόριστο περιβάλλον, σαν να μην επηρεάζονται από τους νόμους της βαρύτητας
Ο Μανιερισμός είναι καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε κατά την τελευταία περίοδο της Αναγέννησης και ειδικότερα το χρονικό διάστημα, από τη δεκαετία του 1520 ως το 1600, περίπου. Είχε ως καταγωγή την Ιταλία, με κέντρα τη Ρώμη και τη Φλωρεντία και αποτέλεσε μία αντίδραση στην αισθητική της ώριμης Αναγέννησης, σηματοδοτώντας παράλληλα την μετάβαση στην μπαρόκ εποχή. Δεν ανήκε απόλυτα ούτε στα αναγεννησιακά πρότυπα αλλά ούτε και στο μεταγενέστερο μπαρόκ.
Ανάμεσα στα κυριότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Μανιερισμού στη ζωγραφική είναι η πολυπλοκότητα στη σύνθεση, η επιτήδευση στην απόδοση της ανθρώπινης έκφρασης καθώς και η κατάργηση των αρμονικών αναλογιών της Αναγέννησης, πολλές φορές μέσω της επιμήκυνσης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών ή με τη χρήση εξεζητημένων στάσεων. Σε αντίθεση με τα αναγενννησιακά ιδεώδη, τα οποία αναζητούσαν την ρεαλιστική απεικόνιση των φυσικών αναλογιών, οι εκφραστές του μανιερισμού απεικονίζουν υπερβολικά παραμορφωμένες φιγούρες προκειμένου να καλλιεργηθεί μία συναισθηματική ένταση. Επιπλέον, οι «καθαρές» φόρμες της Αναγέννησης εγκαταλείπονται, καθώς συχνά το κυρίως θέμα προβάλλεται σε δεύτερο πλάνο μετατοπίζοντας τη δράση αλλού και δημιουργώντας την αίσθηση της σύγχυσης.
Στους καλλιτέχνες του ρεύματος κατατάσσεται από πολλούς και ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος καθώς στοιχεία μανιερισμού είναι εμφανή σε ορισμένα έργα του, κυρίως θρησκευτικού περιεχομένου.
Και στους δύο καλλιτέχνες υπάρχουν στοιχεία εκφραστικότητας, απόγνωσης και κρίσης.
Τίτλος πίνακα:
“Η Λήδα και ο κύκνος”, 1513 , Φλωρεντία, πινακοθήκη Ουφίτσι, στην αίθουσα 61, εκτίθενται αποκλειστικά έργα του καλλιτέχνη.
