«Κουράγιο χρειάζεται. Ανάμεσα στον δείκτη του χεριού σου και την άκρη του τετραδίου σου απλώνεται τεραστίου μήκους έκταση που έχεις να διανύσεις»
Οδυσσέας Ελύτης
Κουράγιο χρειάζεται. Εξωτερικά και εσωτερικά θεριά παραμονεύουν, παντού και πάντα. Περιμένουν τις δύσκολες στιγμές, τα στραβοπατήματα, τις απώλειες, τη λιποψυχία, για να βρουν χώρο, να χωθούν ανάμεσα στα όνειρά μας και να μεγαλώσουν λίγο παραπάνω.
Κουράγιο χρειάζεται. Ενώ γύρω μας βασιλεύει η ασυνεννοησία, η έλλειψη κοινής λογικής, ταπεινότητας ή θέλησης για ομόνοια, εμείς συνεχίζουμε να προχωράμε. Ακόμα κι αν πολλές φορές πρέπει να σταματάμε και να αναρωτιόμαστε: «Πού πάμε; Είμαστε στο σωστό δρόμο;».
Κουράγιο χρειάζεται. Ανάμεσα στον πόνο, στον κόπο, στην αδυναμία, παρά την κατανόηση της ματαιότητας της ανθρώπινης ζωής (ή μάλλον εξαιτίας της), αναδύεται από τα έγκατα της ψυχής ένα μοναδικό πείσμα που δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει πουθενά.
Κουράγιο χρειάζεται. Και περισυλλογή. Και μια καινούρια αναζωογονητική διαφορετική σκέψη κάθε μέρα, μια σκέψη-σπίθα που θα μας βγάλει απ’ τον χειμώνα και θα μας δείξει ότι πάντα έρχεται η άνοιξη.
«Μαμά, κάθε χρόνο έρχεται η Μεγάλη Δευτέρα, η Μεγάλη Τρίτη… Πόσο θα πρέπει να έχουν μεγαλώσει, να έχουν γεράσει οι μέρες αυτές!». Κι όμως κατά ένα μαγικό τρόπο οι μέρες αυτές, που συνόδευσαν τόσες και τόσες κοινωνίες στα Πάθη αλλά και στην Ανάσταση, δε μεγαλώνουν, δε γερνάνε.
Μαζί τους νομίζουμε ότι δε γερνάμε κι εμείς, ψάχνοντας μια γλυκιά ανάμνηση να θυμηθούμε (που όταν δημιουργούνταν δεν έδειχνε τη δύναμή της), φτιάχνοντας νέες παραδόσεις με βάση παλιά, γνώριμα πατήματα και βρίσκοντας πάντα λέξεις και στιχάκια για να συνοδέψουν την πορεία της ψυχής μας.
Πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα στη Γέννηση και στη Σταύρωση; Ανάμεσα στο Ωσαννά και στο Σταύρωσον; Ανάμεσα στον δείκτη του χεριού μας και την άκρη του δικού μας τετραδίου;
Κουράγιο χρειάζεται. Χριστός Ανέστη!
Νατάσα Μιχαηλίδου
Αρχαιολόγος-μουσειολόγος-ξεναγός
