Στο φύλλο αριθ. 10862 της 7ης Απριλίου 2021 του αγαπητού ΕΜΠΡΟΣ διάβασα ένα δημοσίευμα του εκλεκτού συλλέκτη – ερευνητή κ. Κ. Μαυρομάτη που αναφέρεται σε μια υπόθεση που προσωπικά θεωρούσα κλεισμένη από πολλές δεκαετίες. Αναφέρομαι σε ένα κατασκεύασμα που είχε εκτεθεί στην πλατεία και μετά αποσύρθηκε.
Είναι για ένα έργο που έδειχνε μια μαϊμού που θήλαζε το μωρό της. Ο συμβολισμός του έργου εξαιρετικός, μας συγκινεί.
Έχω δύο σχόλια και μια ένσταση.
1) Ποιος είναι ο δημιουργός του δημιουργήματος;
2) Οι αρνητικές κριτικές δεν ήταν μόνο ανώνυμες αλλά και επώνυμες. Πιθανόν σε δημοσιεύματα της δεκαετίας του ’80 να υπάρχουν επώνυμες διαμαρτυρίες.
Ο φίλος κ. Μαυρομάτης κάνει τον κόπο να παραθέσει απόσπασμα από κείμενο επιστημόνων – καλλιτεχνών, ειδικών για το θέμα – της καθηγήτριας στον Δημοκρίτειο ΠΘ κας Μάρως Γιαννοπούλου και του αείμνηστου επίσης καθηγητή του ΔΠΘ Γιάννη Ρουκούνη οι οποίοι στο τεύχος 39 του 1984 των «ΘΡΑΚΙΚΩΝ ΧΡΟΝΙΚΩΝ», σε δημοσίευση με τίτλο «Το κιτς και η Ξάνθη», διαβάζουμε χαρακτηριστικά επί λέξει: «Στην Ξάνθη είναι τελικά μελαγχολική η ευτέλεια […] ταιριάζοντας μόνο με το γνωστό και μη εξαιρετέο πιθηκόμορφο δημιούργημα της κεντρικής πλατείας…».
3) Η ένστασή μου είναι βέβαια η επανατοποθέτηση του δημιουργήματος αυτού σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο, ΠΟΥ ΤΗΝ ΘΕΩΡΩ ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ.
Φιλικά
Θανάσης Μουσόπουλος
