Του Βασίλη Σκουντή
Η ελληνική αθλητική δημοσιογραφία πενθεί τον χαμό του Παναγιώτη Συρόπουλου και ο Βασίλης Σκουντής βρίσκει την ευκαιρία να αποτίνει την προσήκουσα τιμή στην ολοένα και φθίνουσα τάξη των ανταποκριτών. Γράφει ο γνωστός αθλητικογράφος:
«Ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» και εγώ σήμερα θα ήθελα να γράψω έναν μικρό επικήδειο για τον χαμένο ανταποκριτή της Ξάνθης…
Ο Παναγιώτης Συρόπουλος έφυγε από τη ζωή και μολονότι είναι κοινότοπο και κλισέ, όντως αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό…
Ναι, ναι, ξέρω, ξέρω ότι «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους», όπως έλεγε ο Σαρλ ντε Γκολ, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις μπορείς να υποβάλεις μια ένσταση..
Κάποιοι, διάβολε, είναι λιγότερο αναντικατάστατοι από τους υπόλοιπους και σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο εκλιπών…
Μακάβριο είναι αυτό που θα γράψω, αλλά στο πρόσωπο του Συρόπουλου, νιώθω πως όσο περνούν τα χρόνια, τόσο οι ανταποκριτές με τους οποίους μεγάλωσα στις εφημερίδες όχι μονάχα σπανίζουν, αλλά και αφανίζονται!
Μπήκα σε αυτή την ευλογημένη δουλειά που την είχα χόμπι και ακόμη ως τέτοιο την αντιμετωπίζω (!), στα τέλη της δεκαετίας του 70, όταν οι ανταποκριτές είχαν τη χάρη τους!
ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ΟΥΚ ΑΝΕΥ
Αυτοί είχαν τη χάρη τους κι εμείς την ανάγκη τους, διότι τότε δεν υπήρχαν ούτε το Internet, ούτε τα κινητά τηλέφωνα, ούτε η δυνατότητα των εφημερίδων της Αθήνας να ενημερώνονται ακαριαία για τα κατά τόπους δρώμενα…
Όταν πρωτόπιασα δουλειά στο «Φως των Σπορ» το 1979 και εν συνεχεία στη «Βραδυνή», στο «Εθνος» και στον «Ελεύθερο Τύπο», οι καθ’ άπασαν την ελληνικήν επικράτειαν (και όχι μόνο) οι ανταποκριτές ήταν εκ των ουκ άνευ για την εύρυθμη λειτουργία μιας αθλητικής εφημερίδας ή του αθλητικού τμήματος κάθε πολιτικής εφημερίδας…
Καθόσουν στο γραφείο σου και μέσω του τηλεφωνικού κέντρου, εμφανιζόταν ο ένας μετά τον άλλον για να δώσει ο καθένας την ανταπόκριση του…
Θυμάμαι εκείνη τη σκυταλοδρομία από τον έναν στον άλλον και στ’ αλήθεια συγκινούμαι…
Τότε στο γραφείο των συνεργατών στο «Φως» δέσποζε ο συχωρεμένος ο Νίκος Ρατσιάτος, που εκτός από σπουδαίος δημοσιογράφος υπήρξε επίσης μπασκετμπολίστας του Πανελληνίου και μετέπειτα διαιτητής. Τον φωνάζαμε «Teacher» και όντως ήταν ένας δάσκαλος για όλους μας…
Βάραγαν τα τηλέφωνα, σήκωνε το ακουστικό ο Ρατσιάτος και αμέσως έκανε πάσες σε εμάς τους πιτσιρικάδες για να πάρει ο καθένας από μια ανταπόκριση..
Κολάκευε κιόλας ο Ρατσιάτος κι εμάς και τους ανταποκριτές με το ίδιο κομπλιμέντο..
«Γιάννη, σου δίνω ένα χρυσό χέρι για να γράψει την ανταπόκριση»…
Γιάννη, Γιώργο, Σάββα, Δημήτρη, Παναγιώτη και πάει λέγοντας…
Ο Γιάννης Χαρισούλης στη Θεσσαλονίκη…
Ο Γιώργος Ράντος στην Πάτρα…
Ο Σώτος Παιδάκης στο Ηράκλειο…
Ο Σταύρος Ηρακλείδης στη Ρόδο…
Ο Γιάννης και ο Σάββας Ποσταντζόγλου στη Δράμα…
Ο Βαγγέλης Γυφτόπουλος στα Γιάννενα…
Ο Δημήτρης Μαντζιρόπουλος στις Σέρρες…
Ο Γιώργος Κόγιας στη Λευκωσία…
Και φυσικά ο συχωρεμένος ο Παναγιώτης Συρόπουλος στην Ξάνθη και τόσοι άλλοι, από τόσες πόλεις, σε τόσες εφημερίδες, τόσα χρόνια…
Παίρναμε λοιπόν εμείς στα γραφεία της εφημερίδας το ρεπορτάζ από τον καθέναν, το γράφαμε και βεβαίως δεν ξεχνάγαμε την προέλευση…
Εκείνη η κλασική φράση στην αρχή του κειμένου, κι αφού προηγούνταν η πόλη της προέλευσης και η ημερομηνία… Του ανταποκριτή μας!
Μετά την επιδρομή του Internet και την επέλαση των ιστοσελίδων, η παλιά, κλασική, δημοσιογραφία δεν είναι πια η ίδια…
Δεν θα ξαναγίνει ποτέ η ίδια: αλλάζει, εξελίσσεται, βρίσκεται σε άλλες φάσεις και τρέχει σε άλλες εποχές.
Δεν κυριεύομαι από τη νοσταλγία και τη μελαγχολία για να βάλω στη ζυγαριά τις εποχές και να κρίνω ποια είναι καλύτερη…
Ένα είναι βέβαιο: η σημερινή είναι μια εποχή, άλλη σε σχέση με τη χθεσινή και άλλη σε σχέση με την αυριανή!
Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του Παναγιώτη Συρόπουλου, που έφυγε από τη ζωή, λες και δεν άντεχε να μη βλέπει, μετά από 21 χρόνια, την ομάδα της πόλης του στην κεντρική σκηνή του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Καλό Παράδεισο να έχει και άμα βρει λίγο χρόνο, ας μας στέλνει καμιά καλή ανταπόκριση και από εκεί…»
