Ο Κώστας Ταβουλτσίδης αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα δημιουργικότητας και αέναης ροής. Πολλές φορές έχω μιλήσει και έχω γράψει για το έργο του. Ένα ποίημα που μου ενέπνευσε τού ταιριάζει απόλυτα:
«Ο ποιητής δεν το βάζει κάτω με τη θολούρα και την κάπνα
Όταν ξημερώνει λέει φωνακτά «ξεκινώ»
και ρίχνει πήδους στον αγέρα» (ΘΜ, 2017)
Σε ένα παλιότερο κείμενό μου επίσης γράφω: «Ο Κωνσταντίνος Ταβουλτσίδης παρακολουθεί την πορεία της σύγχρονης τέχνης, απορρίπτοντας τον αποκρυφισμό και την επιδίωξη του ακατανόητου καινοφανούς, ξεδιπλώνει τον βαθύτερο ψυχισμό του με ειλικρίνεια και αγάπη. Φτιάχνει ένα κόσμο κατοικήσιμο και ωραίο. Έναν κόσμο δικό του, μοναδικό. Πολύ συναρπαστικός είναι ο διηνεκής διάλογος με άλλα κείμενα και άλλες τέχνες. Η απαγγελία του και η μουσική που τη συνοδεύει μας οδηγεί ευθύβολα στην καρδιά της ίδιας της ποίησης» (2018).
Ως τώρα έχει εκδώσει έξι συλλογές: Επτά σπόνδυλοι του έρωτος, 1999 – Αυτόματος γεφυροπλάστιγξ, 2002 – Άναξ, 2012 – Η ΄Ελιξ – Το βιβλίο με τις πέστροφες, 2016 – Η Σφιγξ, 2017 – Μικρά Διονύσια, 2018.
Και σ’ αυτές τις δύσκολες του 2020 νοεμβριάτικες μέρες και νύχτες, το νέο βιβλίο του, που το χαρακτήρισα “πολυ-συλλογή”, σε έναν καλαίσθητο τόμο του τυπογραφείου Τελεία+Παύλα, με τον τίτλο “ΒΑΚΧΑΙ – ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ¨, Εκδόσεις Σπανίδης.
Το νέο ποιητικό βιβλίο, 260 σελίδες 145 καινούργια ποιήματα. Ένα διήγημα, 7 ποιήματα μεταφρασμένα από τα ισπανικά και 3 ποιήματα μεταφρασμένα από τα γεωργιανά. Και αντί προλόγου, η συναρπαστική συνέντευξη που έδωσε ο Κ. Γ. Ταβουλτσίδης στον Σωτήρη Παστάκα.
Τέσσερα βιβλία σε ένα:
ΠΡΩΤΟ: ΒΑΚΧΑΙ
ΔΕΥΤΕΡΟ: ΩΔΙΚΑ ΠΤΗΝΑ
ΤΡΙΤΟ: ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ
ΤΕΤΑΡΤΟ: ΕΣΕΝΑ ΚΑΛΩ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ+ΑΝΤΙΔΩΡΟ
Θα επιχειρήσουμε να μιλήσουμε για τον κόσμο του ποιητή σε τούτη τη συλλογή μέσα από τους στίχους του.
Ποιητική χαρτογράφηση του Κώστα Ταβουλτσίδη μέσα από τον ποταμό εικόνων και στίχων του. Και ο ίδιος το ομολογεί και το εξομολογείται πολλάκις και ευθαρσώς:
«ιερή μανία με καταλαμβάνει».
ποιητής και η ποίηση βρίσκονται σε διαρκή αλληλεξάρτηση και αγώνα – αγωνία:
«Μέσα μου μπήκε ένα πουλί / κι αν για τρελός σας μοιάζω
είναι απ’ την πίκρα την πολλή / αφού φτερά δεν βγάζω».
Εκείνο που ιδιαίτερα με συνταράζει από την ποίησή του είναι ο σαρκασμός και η άκρατη ειλικρίνεια:
«Είμαστε κατά συρροή / και κατ’ εξακολούθηση εκδιδόμενες /ποιητικές φωνές».
«Ίδιος με το χαζοπούλι / ο ποιητής / τέτοια ζωή ζει / οι μούσες και οι θεοί / τον αγαπάνε».
Πολύ σημαντικός ο ρόλος μέσα στην κοινωνία και η αποστολή της ποίησης, όπως και της τέχνης γενικότερα:
«Και ακόμη, συγχωράτε με που βρίζω χυδαία και ασύστολα και ταράζω την αφασία σας και την απάθεια μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σας και μπροστά στους δέκτες της τηλεῢπνωσης».
«Επανάσταση είναι / όταν όλοι σου λένε ότι δεν μπορείς / και συ το ξέρεις ότι δεν μπορείς / αλλά ξεκινάς / και πας και πας / και όπου σε βγάλει»
«Το μέσα μάτι σαν ανοιχθεί / όλοι οι δρόμοι είναι ένας / και συ ένα θήτα συμπαντικό / ο Πολύφημος, ο Οδυσσέας και ο κανένας».
«Πεινώντες και διψώντες για το αδύνατο / που αλίμονο / ποτέ δεν φτάνει»
Το άπαν η ομορφιά για τον ποιητή:
«Για την ομορφιά / γεννιούνται,/ ζούνε / και πεθαίνουνε / οι άνθρωποι», αλλά και η πολιτική στάση:
Λένε οι άλλοι για τον ποιητή: «Άστον αυτόν ζει στην κοσμάρα του», ο ποιητής όμως απαντά: «[…] Η φαντασία και η δημιουργικότητα, / ο ακούραστος αγώνας / είναι οι κινητήριες δυνάμεις της ζωής».
Όμως είναι συγκεκριμένος στην πολιτική του στάση, για την Αμερική,πχ, λέγει: «Έφτασες στο φεγγάρι / και δεν μπορείς να περάσει / ένας μαύρος ελεύθερα στο δρόμο».
Δεν είναι εύκολος ο δρόμος του ποιητή:
«Η ποίησή μου είναι / καρφιά καρφωμένα / με θόρυβο και /οδύνη / σε ένα φέρετρο. / Το δικό μου φέρετρο / που στέκεται δίπλα μου / ήσυχα / και περιμένει».
Στο δρόμο που ακολουθεί ο ποιητής σημαντικός ο ρόλος της αλήθειας:
«Καταλαβαίνω ότι η αλήθεια / ενοχλεί / ειδικά επειδή είναι της αρεσκείας της / να εμφανίζεται πάντα γυμνή»
«Προσπαθούμε να πείσουμε, / τους εαυτούς μας / και τους άλλους για τα απίστευτα».
Τα τελευταία χρόνια που ο Κώστας έγινε πατέρας πρόσθεσε ιδιαίτερα εμφαντικά την παρουσία του παιδιού;
«Ήθελα να γράψω/ το ομορφότερο ποίημα του κόσμου / και έκανα παιδιά. / Όσοι αγαπούν τα παιδιά / είναι οι πιο αληθινοί και σημαντικοί / καλλιτέχνες».
Μέσα από τα ποιήματα και τα πεζά ο Κώστας Ταβουλτσίδης έγινε ένα γοητευτικός παραμυθάς του κόσμου όλου:
Στο διήγημά του με τίτλο «Κισμέτ» γράφει: « Ένας από τους χειρότερους που αξιώθηκε ποτέ να καταλάβει αυτά τα πράγματα είμαι εγώ καθώς τα χρησιμοποιώ για προσωπικό όφελος και συμφέρον με σκοπό να γίνω πλούσιος και διάσημος».
Η αγάπη και ο έρωτας κυριαρχούν – σ’ αυτά θέλει να γίνει πλούσιος: «Θέλω να γράψω κάτι ωραίο / αυτήν τη νύχτα / Κάτι ερωτικό και πρόστυχο. / Να πω δηλαδή ότι / αντέχω ακόμη / επειδή με κοιτάς με αυτά τα μάτια. / Επειδή με χαϊδεύεις / όταν γέρνω πλάι σου / για να πλαγιάσω».
Ολοκληρώνοντας τη χαρτογράφηση του ποιητικού κόσμου του Κώστα Ταβουλτσίδη στη νέα του ποιητική συλλογή, μια ιδέα κεντρική, Η Ποίηση και η Ζωή μαζί:
«Να ζήσεις, / να ανατινάζεσαι κάθε μέρα, / χωρίς κανένα λόγο / Να ζήσεις, / είναι η πιο επαναστατική πράξη».
Θανάσης Μουσόπουλος
Φιλόλογος-συγγραφέας-ποιητής
