Σε πρόσφατη ανάρτησή του ο Σωκράτης Ξυνίδης (η συμβολή του οποίου για την αποκάλυψη του σκανδάλου το 2002-2003 ήταν κάτι παραπάνω από καίρια) σχολιάζοντας την έκδοση της αμετάκλητης πλέον απόφασης του Αρείου Πάγου για τις διεκδικήσεις της Μονής Βατοπαιδίου στην περιοχή μας, μας θύμισε μερικά πολύ ενδιαφέροντα και χρήσιμα, που μάλλον τείνουμε να ξεχάσουμε.
Διαβάζοντας λοιπόν την απόφαση (πραγματικός και νομικός κόλαφος για τις διεκδικήσεις της Μ.Β.) μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η έκταση που αφιερώνει στην περίφημη «παραίτηση» του Ελληνικού Δημοσίου τον Ιούνιο του 2004 από την έκδοση απόφασης από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ροδόπης. Αν η όλη υπόθεση των διεκδικήσεων της Μ.Β. και των μεθοδεύσεων που χρησιμοποιήθηκαν είναι ένα τεράστιο πολιτικό-δικαστικό-εκκλησιαστικό σκάνδαλο, η ιστορία με την «παραίτηση» του Δημοσίου είναι ακόμα πιο σκαναδαλώδες σκάνδαλο.
Θυμίζουμε ότι, όπως αναφέρει και η απόφαση του ΑΠ, στις 5 Νοεμβρίου 2003 δικάστηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Ροδόπης η αγωγή της Μ.Β. κατά του Ελληνικού Δημοσίου και στις 21 Απριλίου 2004 έγινε η διάσκεψη του Δικαστηρίου, όπου με ψήφους 2 έναντι 1 κρίθηκε ότι έπρεπε να απορριφθεί η αγωγή της Μ.Β. και να δικαιωθεί το Ελληνικό Δημόσιο. Και αντί να δημοσιευθεί άμεσα η απόφαση, όπως ορίζει ο νόμος, εντελώς αδικαιολόγητα και παράνομα δύο ολόκληρους μήνες μετά, στις 25 Ιουνίου 2004, το Ελληνικό Δημόσιο και η Μ.Β. με κοινή τους δήλωση ζήτησαν από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ροδόπης να μην εκδώσει απόφαση.
Με λίγα και απλά λόγια το Ελληνικό Δημόσιο, μόλις πληροφορήθηκε ότι κερδίζει την δίκη, έσπευσε τον Ιούνιο του 2004 δια του αρμόδιου Υφυπουργού Οικονομικών να τη χάσει. Άλλωστε από τα πρακτικά της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής προκύπτει η όλη μεθόδευση. Αυτή ήταν η σκανδαλωδέστερη πράξη του μεγάλου σκανδάλου. Και έτσι άνοιξε ο δρόμος για τις περίφημες ανταλλαγές των μπαϊριών της Βιστονίδας με τα φιλέτα της Χαλκιδικής, του Πανοράματος, του Ολυμπιακού χωριού κλπ.
Τελικά με τη θετική για το δημόσιο συμφέρον ολοκλήρωση της υπόθεσης επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ο καταλυτικός ρόλος αυτού που ίσως άκομψα αποκαλείται «κοινωνία των πολιτών». Αν σ΄αυτήν την υπόθεση δεν είχαν κινητοποιηθεί ο τότε Νομάρχης, ο Μητροπολίτης, ο Δικηγορικός Σύλλογος, πολιτικά κόμματα και τοπικοί φορείς, ειδικοί επιστήμονες αλλά και απλοί πολίτες, ώστε να αναγκαστούν οι αρμόδιοι να ξαναδούν τη υπόθεση αλλά και να συλλεγούν πολύτιμα στοιχεία για να τεθούν υπόψη των Δικαστηρίων, είναι απολύτως βέβαιο ότι η υπόθεση θα πήγαινε άπατη, με αποτέλεσμα να ζημιωθεί με κάτι εκατομμύρια το δημόσιο συμφέρον και να ωφεληθούν αντίστοιχα κάτι επιχειρηματικά συμφέροντα «ημετέρων».
Είναι η ίδια ακριβώς συζήτηση που γίνεται και τώρα με αφορμή την αναμενόμενη απόφαση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, για το αν δηλαδή είναι θεμιτό να κινητοποιούνται φορείς, συλλογικότητες και πολίτες υπέρ της καταδίκης των υπεύθυνων για τις εγκληματικές πράξεις ή αν θα πρέπει να αφήσουν απερίσπαστη τη δικαιοσύνη να εκδώσει απόφαση με βάση τα στοιχεία της δικογραφίας και της αποδεικτικής διαδικασίας.
Προφανώς και οι δικαστές πρέπει να εκδίδουν τις αποφάσεις τους με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία. Όμως τέτοιες υποθέσεις (όπως αυτές της Χρυσής Αυγής ή της Μονής Βατοπεδίου) έχουν τόση μεγάλη σπουδαιότητα, ώστε είναι αφελές και λίγο επικίνδυνο να αφεθεί η συλλογή του αποδεικτικού υλικού μόνο στις δικαστικές αρχές και στις δημόσιες υπηρεσίες. Αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι στη μεν υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου κυρίαρχο στοιχείο της δικογραφίας θα ήταν οι υπουργικές αποφάσεις, που στη συνέχεια ανακλήθηκαν ως παράνομες, ενώ η υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τους Χρυσαυγίτες θα ήταν ένα καβγάς για το ποδόσφαιρο, όπως μας ενημέρωσε το επόμενο πρωί «έγκυρος» τηλεοπτικός σταθμός.
Κώστας Γούναρης
