Πολύ συχνά γίνεται λόγος για το συνωστισμό στα επείγοντα του νοσοκομείου, για την έλλειψη ιατρικού και άλλου προσωπικού, για πολλές και ακριβές επισκέψεις σε γιατρούς, για τις πολλές εξετάσεις, για τη γενική δυσαρέσκεια που μπορεί να έχει κανείς όταν ‘μπλέξει’ με γιατρούς.
Έχουμε, όμως, αναλογιστεί ποτέ τι φταίει; Μήπως, κάποιο λάθος κάνουμε όλοι μας στην πορεία από το σύμπτωμα έως τη θεραπεία μας;
Όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή στη ζωή μας, θα χρειαστεί να έρθουμε σε επαφή με τον ιατρικό κλάδο. Κάποιοι θα φανούν τυχεροί, κάποιοι λιγότερο, κάποιοι μόνο για πρόληψη.
Όλες οι ανάγκες για πρόσβαση στο γιατρό δεν είναι ίδιες. Υπάρχει το επείγον, το χρόνιο, η πρόληψη, η διερεύνηση, η θεραπεία. Κάποια προβλήματα λύνονται σύντομα με ή χωρίς φαρμακευτική ή άλλη θεραπεία (πχ αντιβίωση για μία πνευμονία, ίωση που περνάει μόνη της όταν κάνει τον κύκλο της), κάποια γίνονται χρόνια όπου στόχος είναι το να τα έχουμε ρυθμισμένα (πχ το σάκχαρο, η πίεση, η παχυσαρκία, κάποιοι καρκίνοι) και κάποια θα παραμείνουν άλυτα έως μοιραία (θανατηφόρο ατύχημα ή επιθετικός καρκίνος).
Επίσης, όλες οι δομές υγείας δεν έχουν τον ίδιο σκοπό ύπαρξης. Για παράδειγμα, τα επείγοντα του νοσοκομείου προορίζονται αποκλειστικά και μόνο, για πραγματικά επείγουσες καταστάσεις και όχι για συμπτώματα που διαρκούν πολλές μέρες, τα οποία αναλαμβάνει ο οικογενειακός μας γιατρός (γενικός γιατρός ή παθολόγος) ή ο γιατρός άλλης ειδικότητας, που μας παρακολουθεί για χρόνια.
Έτσι, θα αποφευχθεί ο συνωστισμός και θα μπορούμε όλοι μας να έχουμε δικαίωμα στη σωτηρία, όταν πραγματικά μας χρειαστεί. Τα επείγοντα μπορεί να είναι δωρεάν, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία, όταν με την άσκοπη επίσκεψη σε αυτά, παίρνουμε τη θέση ενός ανθρώπου που πραγματικά τα χρειάζεται. Ούτε το προσωπικό των επειγόντων έχει ανεξάντλητη ενέργεια για να μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα.
Το να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη φύση του προβλήματος και το να γνωρίζουμε σε ποιον πρέπει να απευθυνθούμε και με ποιο τρόπο, είναι καίριας σημασίας, αφενός για την ορθή αντιμετώπιση του προβλήματος, αφετέρου για την εξοικονόμηση χρημάτων, όχι μόνο της τσέπης του καθενός μας ατομικά, αλλά και του κράτους, δηλαδή όλων μας συνολικά!
Οι γιατροί, οι επαγγελματίες υγείας και οι δημόσιες υπηρεσίες σχετικές με την υγεία, είναι αρμόδιοι να ενημερώσουν οποιοδήποτε πολίτη, με προϋπόθεση αφενός να γνωρίζουν και αφετέρου να ερωτηθούν!
Η παρόρμηση, η γκρίνια και η ανευθυνότητα δεν αποτελούν χαρακτηριστικά ώριμου ενήλικα. Λογική σκέψη λοιπόν, ψυχραιμία, συντονισμός, υπομονή και καλή πρόθεση. Ας προβληματιστούμε.
Σταυρούλα Παπαδοπούλου
